And oh... This is a sad story...
About a girl who wanted to be loved.
And Death who just wanted to destroy someone.
Or at least this is what these two lines say.
+++
"Μόλις είπε την ιστορία μας στενάχωρη; "
Τον κοίταξα και εκείνος απλά αναστένα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Character profile: Jason
What do you think? 😊
Εσείς πως τον φανταζόσασταν; 😀
Well this chapter is weird as death soooo
😈
HAHAHA GET READY 😈
+++
Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με εξωτικά φυτά από το ταβάνι έως και το πάτωμα. Άλλα είχαν μεγάλα λουλούδια σε χρώματα όπως λιλά, μπλε ακόμα και κίτρινα ενώ υπήρχαν και κάποια που αποτελούνταν απλά από φύλλα που σκαρφάλωναν στους τοίχους λες και θα τους έτρωγαν.
"Τι στο-"
Η Βανέσα δεν μου απάντησε απλά συνέχισε να προχωράει μπροστά σαν να μην την ενοχλούσε καθόλου το περιβάλλον του κτιρίου.
Βιαστικά έτρεξα από πίσω της για να μην χαθώ. Το μέρος μου έδινε την εντύπωση ότι εξερευνούσαμε ένα εγκαταλειλημένο εργοστάσιο στην μέση μιας ζούγκλας κατά την εποχή τον δεινοσαύρων.
Ο σκηνοθέτης του Jurassic Park θα γλύτωνε πολλά λεφτά αν απλά έβρισκε και νοίκιαζε αυτό το μέρος.
Μετά από αρκετά λεπτά φτάσαμε σε ένα σημείο όπου ο διάδρομος στον οποίο προχωρούσαμε συναντούσε έναν άλλο δημιουργώντας σταυρό.
Η Βαν χωρίς καν να το σκεφτεί έστριψε δεξιά όπου τα φυτά άρχιζαν να αερώνουν αφήνοντας μεγαλύτερο ελεύθερο χώρο για όποιον περνούσε από εκεί.
Ξαφνικά σταμάτησε απότομα μπροστά από μια μεγάλη πόρτα την οποία και απλά έσπρωξε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια για να ανοίξει.
"Επιτέλους ήρθατε! Νόμιζα ότι χαθήκατε! "
Σχολίασε χαρωπά ο Τζέησον πλησιάζοντας μας.
Είχαμε φτάσει σε μια μεγάλη αίθουσα που είχε διαστάσεις γηπέδου, φυσικά κάποια φυτά συνέχιζαν να κρέμονται από το ταβάνι αν και μόνο σε λίγα σημεία.
" Αυτό θα έλειπε. "
Είπε η Βανέσα αδιάφορα περπατώντας προς ένα μεγάλο τραπέζι στο οποίο καθόταν ο Λίο - σε μια καρέκλα - και η αδελφή του πάνω στην μεταλλική επιφάνεια του.
