And oh... This is a sad story...
About a girl who wanted to be loved.
And Death who just wanted to destroy someone.
Or at least this is what these two lines say.
+++
"Μόλις είπε την ιστορία μας στενάχωρη; "
Τον κοίταξα και εκείνος απλά αναστένα...
School teaches you how to speak, but not how to survive.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ολίβια. Είναι απλά μια σχολική μέρα. Δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτα. Ο Θάνατος είπε πως το μόνο που πρέπει να προσέξεις είναι να μην σε δει ο Τζακ μαζί του.
Ποτέ.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και απομακρύνθηκα από τον ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου μου.
"Ολίβια ζεις; "
Άκουσα τον αδελφό μου να φωνάζει από κάτω, μάλλον ήδη έτοιμος.
" Θα σου έλεγα τώρα αλλά... "
Μουρμούρισα τεντώνοντας το σώμα μου για να φαίνομαι πιο αποφασιστική.
Καλά ίσως και λίγο πιο ψηλή.
Απότομα πήρα την τσάντα μου από το πάτωμα και την φόρεσα στον έναν ώμο.
Έριξα μια ματιά στο ρολόι και άρχισα να κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για να συναντήσω τον Τζον.
"Επιτέλους. Λίγο ακόμα και θα νόμιζα ότι πέθανες. "
Σχολίασε χιουμοριστικά.
Και μόνο η λέξη πέθανες με έκανε να χλωμιάσω.
Τι κι αν πεθάνω;
Τι κι αν με σκοτώσει ο Τζακ;
Γέλασα ξερά σπρώχνοντας τον ελαφρά έξω από το σπίτι.
" Πάμε πριν αργήσουμε. "
Ψιθύρισα ανίκανη να μιλήσω πιο δυνατά.
" Κάτσε ένα λεπτό. "
Είπε και με άρπαξε από το πρόσωπο αρχίζοντας να το παρατηρεί.
" Δεν έβαλες make-up... Αν δεν άργησες επειδή έβαλες make-up τότε γιατί άργησες; "
Ρώτησε σκεπτικός.
Ήξερα πως δεν έπρεπε να τον αφήνω να βλέπει CSI Los Angeles κάθε βράδυ. Να τι του έκανε.
Ολόκληρος μαντράχαλος να ψάχνει γιατί άργησα να κατέβω μια φορά.
