And oh... This is a sad story...
About a girl who wanted to be loved.
And Death who just wanted to destroy someone.
Or at least this is what these two lines say.
+++
"Μόλις είπε την ιστορία μας στενάχωρη; "
Τον κοίταξα και εκείνος απλά αναστένα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(ω ναιπ είχα ξεμείνει από ιδέες για τα κεφαλαία γράμματα της εικόνας 😂)
++
Η ιδέα να καθίσω δίπλα στον Τζακ δεν ήταν καθόλου καλή τελικά. Ένιωθα συνεχώς πως από στιγμή σε στιγμή θα σωριαζόμουν στο πάτωμα από το άγχος.
Άλλα πέντε λεπτά...
Υπενθύμισα στον εαυτό μου βλέποντας το ρολόι. Μόνο πέντε και μετά φεύγω, για διάλειμμα, αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον θα ήταν το τελευταίο και μετά θα πηγαίναμε σπίτια μας, αφού πρώτα ξανακάναμε άλλη μια ώρα μαθήματος.
Άρχισα να κουνάω νευρικά το πόδι μου κοιτώντας τον τοίχο επίμονα. Αναρωτιέμαι, δεν βαριούνται ποτέ να μιλάνε οι καθηγητές;
Ο συγκεκριμένος προφανώς όχι, καθώς εδώ και μια ώρα μας εξηγεί την ανατομία της σπονδυλικής στήλης. Ελπίζω μόνο να θυμάται ότι υπάρχουν και άλλα που πρέπει να μας εξηγήσει εκτός από αυτό.
"Ολίβια καλύτερα να κοιτάς τον τοίχο πιο διακριτικά. "
Μου ψιθύρισε ο Τζακ και ανατρίχιασα.
Τα μάτια μου κόλλησαν στα κρύα δικά του προσπαθώντας να καταλάβω γιατί μου το έλεγε αυτό.
Εκείνος μου έκανε σήμα με το κεφάλι του να δω τον κ. Ρότζερ ή αλλιώς... Τον καθηγητή της βιολογίας.
Ο οποίος αυτήν την στιγμή είχε το βλέμμα του καρφωμένο σε εμάς.
Του χαμογέλασα καλοσυνάτα προσπαθώντας να καλύψω οτιδήποτε και αν σκέφτηκε ότι κάναμε.
Ο κ. Ρότζερ - ευτυχώς για εμάς- δεν έδωσε άλλη βάση στο τελευταίο και πιο σκοτεινό θρανίο. Αντιθέτως γύρισε στο μάθημα του.
"Ευχαριστώ "
Μουρμούρισα στον Τζακ κοιτώντας το βιβλίο μου.
Αν και δεν μπορούσα να δω το ρολόι ήμουν σίγουρη πως τώρα είχαν μείνει τέσσερα λεπτά.
