And oh... This is a sad story...
About a girl who wanted to be loved.
And Death who just wanted to destroy someone.
Or at least this is what these two lines say.
+++
"Μόλις είπε την ιστορία μας στενάχωρη; "
Τον κοίταξα και εκείνος απλά αναστένα...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Καθόμουν ήσυχα στο γραφείο μου προσπαθώντας να λύσω την τελευταία άσκηση που μας είχε βάλει η καθηγήτρια των μαθηματικών. Το μόνο πρόβλημα μου όμως -εκτός από αυτό του βιβλίου- ήταν ότι ο Θάνατος δεν είχε φύγει ακόμα. Για την ακρίβεια εδώ και ώρα προσπαθούσε να μου πει κάτι χωρίς επιτυχία.
Σκυμμένη όπως ήμουν πάνω από το τετράδιο τον άκουγα να περπατάει πάνω κάτω από πίσω μου νευρικά.
Αν μου κάνει τρύπα στο πάτωμα θα τον σκοτώσω...
Σκέφτηκα αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήταν ο Θάνατος οπότε... Μάλλον δεν μπορεί να πεθάνει.
"Ξέρεις μετά από όλα αυτά που έμαθα, ό,τι και να μου πεις δεν θα σοκαριστώ, οπότε ρίχτω θα το αντέξω."
Του είπα γυρνώντας προς το μέρος του με σταυρωμένα χέρια.
Εκείνος σταμάτησε να περπατάει και με κοίταξε προβληματισμένος.
"Είναι που... Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις..."
Μουρμούρισε συνοφρυωμένος.
"Τότε χρησιμοποίησε ακατάλληλες."
Ξεστόμισα χωρίς να σκεφτώ καθόλου όλα τα υπονοούμενα που δημιουργούνταν από αυτήν την πρόταση.
Τα μάτια του Θάνατου γούρλωσαν κοιτώντας με ξαφνιασμένος.
"Δεν το εννοούσα έτσι όπως ακούστηκε."
Δικαιολόγησα τον εαυτό μου ξεροβήχοντας.
Για λίγο κανείς δεν μίλησε κάνοντας με να αρχίσω να νιώθω απαίσια.
"Θα μου πεις; Πρέπει να λύσω μια άσκηση μαθηματικών και έχω να πάω και για κολύμπι το απόγευμα."
Ποτέ δεν ήξερα πως να αποκαλέσω τις δυο- τρεις ώρες που περνάω κάθε απόγευμα στο σχολείο κολυμπώντας στην πισίνα. Στην αρχή είχα σκεφτεί να λέω πως πηγαίνω κολυμβητήριο, αλλά δεν είχε καμιά σχέση οπότε το άλλαξα σε ένα απλό, πάω για κολύμπι.
