The King Of The Dead #READINT2017 #WSA17

Κεφάλαιο 19

Η Βανέσα μπήκε μέσα πρώτη με αυτοπεποίθηση. Πραγματικά δεν έχω ιδέα που την βρίσκει και γιατί δεν την έχω βρει και εγώ.

Το εσωτερικό έμοιαζε πολύ με αυτό που φαντάστηκα. Ξεθωριασμένα χρώματα, θολές φιγούρες, καπνός παντού και κάτι περίεργοι τύποι με μάσκες. Α ναι, δεν είχα φανταστεί τα τρία τελευταία.

"Τι πάει στραβά εδώ πέρα Βαν;"

Ψιθύρισα κοντά στο αυτί της προσπαθώντας να ακουστώ έστω και λίγο μέσα από την αλλόκοτη μουσική που μας περιτριγύριζε σαν μια ενοχλητική μύγα.

Ξαφνικά ένας ψηλός μαυροφορεμένος τύπος πέρασε ξυστά από δίπλα μου χαϊδεύοντας με απαλά στην μέση. Ελάχιστα αν και ήταν αρκετά για να πεταχτώ σαν ελατήριο.

Του έριξα μια ματιά καθώς τον είδα να φεύγει καρφώνοντας με, με το βλέμμα του μέσα από μια μαύρη μάσκα που κάλυβε το μισό του πρόσωπο. Το μόνο που ουσιαστικά κατάφερα να κρατήσω από αυτόν είναι τα μυτερά δόντια και το αυθάδικο χαμόγελο.

"Σε προειδοποίησα."

Είπε τραγουδιστά εκείνη τραβώντας με σε μια άγνωστη για εμένα τουλάχιστον κατεύθυνση.

Η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο πυκνή από έναν καπνό που μύριζε λεβάντα.

Τι στον Θάνατο πήγαινε λάθος με αυτό το μέρος;

Απότομα τα βήματα της Βανέσα σταμάτησαν κάνοντας με να πέσω πάνω της με φόρα.

"Ώστε την έφερες τελικά."

Σχολίασε χωρίς να με κοιτάξει ο Λίο.

Εγώ μετακίνησα το βλέμμα μου στους υπόλοιπους. Μια ακόμα γυναίκα με παράξενα μάτια και εκείνος ο τύπος από πριν.

Μόλις τον είδα ξεροκατάπια αν και εκείνος απλά χαμογέλασε ξανά με τον -προφανώς- συνηθισμένο του τρόπο.

"Παιδιά, από εδώ η Ολ. "

Με σύστησε η Βαν καθώς καθόταν σε ένα ψηλό σκαμπό δίπλα από τον Λίο.

"Ολ, από εδώ ο Λίο που ήδη ξέρεις, η Έσμε - η αδελφή του- και ο Τζέησον."

Την κοίταξα παραξενεμένη καθώς είχε προφέρει τα ονόματα τους ολόκληρα. Τουλάχιστον του Λίο και του Τζέησον γιατί το Έσμε δεν μου ακουγόταν και πολύ για κανονικό όνομα.

"Δεν είναι για όλους οι κανόνες Ολ. Μόνο για τους ανθρώπους."

Έτσι όπως το πάμε θα με κάνει να νιώσω άσχημα που είμαι άνθρωπος. Προσωπικά πιστεύω ότι κάνουμε την καλύτερη δουλειά. Ζούμε πάνω κάτω έναν αιώνα, έχουμε την ελευθερία να κάνουμε τις τρέλες μας και έχουμε την δυνατότητα να πεθάνουμε.