FENOMEN - anonim

1. Bölüm - 11

Multimedia - Yaren

-

Anonim'den.

Hızlı bir şekilde hastaneye giriş yaptım. Yaren'in kaldığı odayı sorduğumda aldığım cevaba küfrederek asansöre yöneldim. Asansörün üzerindeki bozuk olduğunu belli eden tabelayı elimle söküp karşı duvara sinirle fırlattıktan sonra birkaç hemşirenin şaşkın bakışları altında merdivenlere yöneldim. Yedi katı hızla çıkıp koridorun sonundaki odanın kapısının önüne geldim. Camdan Yaren'i izledim.

İçeride, yatakta o aptal makineye bağlı bir şekilde yatıyordu. Normalde pembe olan yanakları solmuştu. Sarı saçları fütursuzca dağılmıştı etrafa. Babası Yaren'in başucunda duruyordu. Arkadaşı Caner ise yorgunluktan olsa gerek koltukta iki büklüm yatıyordu. Kapüşonumu kafamdan çıkarıp hızlı hızlı soluklanmaya bir son verdim. Elimi duvara dayayıp yere oturdum.

Kaburgalarımda o vurduğunda güller açmıştı fakat hastane haberi geldiğinde birer birer solmuştu o güller. Yaren'in hastalığını ilk öğrenen ben olmuştum. Arkadaşları ile futbol oynarken biranda bayılmıştı. O gün onun kalbinde delik olduğu ortaya çıkmıştı. O günden sonra onun peşini hiç bırakmamıştım.

Odanın kapısı açıldığında babası bana hiç bakmadan odadan çıktı. Tam önümde arkası dönük bir şekilde telefonla konuşmaya başladığında duyduklarım karşısında şaşırdım.

"Şuan olmaz hayatım. Yaren'i hastaneye kaldırdık. Lütfen Sevgi... Tamam kapat geliyorum." 

Kızını hasta hasta bırakıp sevgilisinin yanına mı gidecekti? Bu adamda biraz olsun insaf yok muydu? Beni fark ettiğinde sorarcasına baktı. Karşı kapıyı işaret ettim. Onaylayıp Yaren'i kontrol ettiği sırada kapı açıldı ve içeriden Caner çıktı. "Bir şey mi oldu amca?" diye sordu.

"Yaren'e evden kıyafet getireceğim oğlum. Sen buradan ayrılma olur mu?" Nazik bir şekilde söylediği yalandan sonra çıkıp gitti. Arkasından şaşkın bir şekilde bakarken Caner bana bir bakış atıp arkasını döndü. Ardından geri bana döndü.

"Sen şu genç kızların çığlık atarak fotoğraf çekindiği adam değil misin?" diye şaşkınca sorduğunda ayağa kalktım. Başımla onayladım. Elimi ona uzatarak ismimi söyledim. Tanıştıktan sonra kantine gideceğini söyleyerek yanımdan ayrıldı. Gidip gitmediğinden emin olduktan sonra hızla Yaren'in odasına girdim.

Yatakta öylece yatıyordu. Yanına yaklaşıp elimi saçlarına getirdim. Kapüşonumu geri kafama geçirip alnına ufak bir öpücük bıraktım. "Öyle bir gün gelecek ki kendinden daha yakın olabileceğim sana. Beni tanımanı çok istiyorum ama tehlikeden uzak durmak hep iyidir civciv. Seni seviyorum. Seni bırakabilecek kadar çok seviyorum."

Fısıldayarak söylediklerimde sonra mırıldanmaya başladığında geriye çekildim. Kolundan okşayarak aşağı doğru inip elini sıktım. Gözümden bir damla süzülürken onu bırakıp arkaya döndüm. Kolumla yanağımda beliren izi silip odadan çıkmaya yeltendiğimde Yaren'in dudaklarının arasından süzülen sözcükle gülümsedim.

 "Anonim..."