FENOMEN - anonim

2. Bölüm - 2

Anonimin suratına aval aval bakarken gülümseyerek başımı tutup omzuna koydu. Şaşkınlıktan olsa gerek tek kelime çıkmıyordu ağzımdan. O çok güzel seviyordu ve onun sevgisine karşılık diyecek tek bir söz yoktu. Dudaklarıma kilit vurulmuştu ve bu çok rahatsız edici bir durumdu. 

"Bunu takma olur mu?" diye fısıldadı. "Başkasını sevmen benim senden vazgeçmemi sağlamaz."

Karşı çıktım. "Ama sen çok güzel seviyorsun." diye mırıldandım. 

Yattığım omzunu silkti. "Ben severim, söverim, si-" 

Tek elimi ağzına götürdüm ve kapattım. "Manyak mısın oğlum?" 

Başını salladı. "Manyağım." dedi fakat fısıldamadı. Sesi boğuk çıkmıştı ve ben işitememiştim. Elimi geri çekip başımı omzundan kaldırdım ve suratına bakmaya başladım. Kaşlarımı çattım. 

"Ya neden ben elimi ağzına kapattığımda sesli konuşuyorsun?"

"Elini ağzıma kapatamadın güzelim. Maske vardı arada." 

"Yani orası muamma." 

Gülüştük ve sahuru beraber yaptık. Sonra karşıma bir bank çekip oturdu. Ben banka yatacağımda üzerindeki hırkayı çıkarıp başımın altına yastık yaptı ve tişörtünün üzerine giydiği gömleği de üzerime örttü. Gülümseyip yattım.

O da sabaha kadar beni izledi.

*

Sanırım sabahtı kalktığımda. Anonim maskesini takarken yakalamıştım. Siyah sakallarını görme fırsatım olmuştu sadece. Fırsatları bir türlü değerlendiremediğim için kendime kızarken onun banktan kalkıp yürümeye başladığını görünce toparlanıp peşine takıldım.

Annesini takip eden ördek yavrusu gibi onun arkasından yürüyordum. Elimdekileri ona doğru uzattığımda elimi geri itti. "Sende kalsın." dediğinde omuz silkip hırkamın üzerine gömleğini giydim ve onun üzerine de onun hırkasını geçirdim. Kat kat giyindiğim için bastıran sıcağa karşı bunalsam da çıkarmadım. 

Anonimin yanına geçip onun gibi yavaş yavaş yürümeye başladım. Benim eve doğru gidiyorduk. Saat sabahın altısı gibiydi. "Yanıyorsun." diye fısıldadı.

"Söndürsene Yaren'i, gidiyor gönlünün efendisi." diye harmonik bir şekilde mırıldandım.

"Çıkart şu üzerindeki sensiz olamam artık." diye devam ettirdi.