Better Love | Book 3 | ✓

23. Κάτι πάει λάθος.

23. Κάτι πάει λάθος. 

Stephen's POV

Μπορούσα να νιώσω τα δάκρυά της να πέφτουν πάνω στον ώμο μου, και να αγγίζουν το δέρμα μου εκεί που είχα κόψει το μανίκι. Η Liv με άκουσε, και όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός, δεν φώναξε, έμεινε ήσυχη, με τα δάκρυα να κυλάνε γρήγορα. Με το χέρι μου, κράτησα σταθερό το κεφάλι της, σαν να προσπαθούσα να τη κρύψω στην αγκαλιά μου. Είχε πιαστεί από πάνω μου σαν να ήμουν η σωτηρία της, και για πρώτη φορά από τη στιγμή που τη γνώρισα, χάρηκα που έκλεισε το στόμα της.

Από το άνοιγμα του διαδρόμου μπόρεσα να δω αυτόν που πυροβόλησε. Φαινόταν νέος, και ένας ήρεμος άνθρωπος, χωρίς προβλήματα και έγνοιες. Κανένας δεν θα καταλάβαινε πως μέσα του κάτι πήγαινε λάθος. Κρατούσε το όπλο του προς τους υπόλοιπους μαθητές, και το γύριζε πότε πότε, προκαλώντας αντιδράσεις. Δεν μπορούσα να δω πόσοι και ποιοι ήταν εκεί, η βιβλιοθήκη δυσκόλευε το οπτικό μου πεδίο. Από την άλλη με βοηθούσε αρκετά. Ο σκοπευτής δεν μπορούσε να μας δει.

Και το χρησιμοποίησα προς όφελός μου.

«Liv.» της ψιθύρισα όσο πιο σιγανά μπορούσα, «Θα μετακινηθούμε πιο μέσα εντάξει;»

Κούνησε το κεφάλι της, χωρίς να μιλάει.

Ωραία, πάμε.

Τη κράτησα πάνω μου, σαν θησαυρός, και έτσι όπως ήμασταν καθισμένοι, προσπάθησα να συρθώ πιο μέσα, να κρυφτούμε καλύτερα. Η Liv με τη σειρά της προσπάθησε να βοηθήσει, αλλά τα παράτησε σχεδόν αμέσως.

«Stephen.» είπε σιγανά. «Κάτι πάει λάθος.»

Χάιδεψα τα μαλλιά της. «Τι έγινε;»

Κατάπιε μερικές φορές και προσπάθησε να σταματήσει τα αναφιλητά της, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. «Το πόδι μου, δεν με πονάει.»

«Αυτό είναι καλό Liv.»

Κούνησε το κεφάλι της. «Όχι, δεν πονάει καθόλου. Ούτε είναι καλά. Το νιώθω μουδιασμένο από τη πληγή και πάνω.»

Ω όχι. «Το υπόλοιπο μπορείς να το κουνήσεις;»

Το στήθος της έτρεμε στην αγκαλιά μου. «Stephen.»

Ήταν έτοιμη να κλάψει πάλι. Ωχ Θεέ μου, δεν γινόταν να συμβαίνει αυτό. «Όλα είναι εντάξει. Πάρε βαθιές ανάσες. Όλα θα πάνε καλά.»

Πρέπει να τη πάω σε κάποιο γιατρό, τώρα.

Δεν μπορούσε να κουνήσει το πόδι της.

Όχι, όχι, όχι, όχι.

«Φοβάμαι.» είπε.

«Σςς, είμαι εδώ. Θα φροντίσω να πάνε όλα καλά.» της απάντησα και φίλησα τα μαλλιά της. Ο σκοπευτής είχε αλλού το βλέμμα του, και το πιστόλι του. «Έχεις το κινητό σου πάνω σου;»