Her Last Wish • Shawn Mendes

27

DIANA

Alles rond me heen lijkt ineens stil te staan. De tijd, iedereen in deze vreselijke ziekenhuis-gang-geval-ding staat, Shawn, mijn hart, mijn adem, alles.

Ik zou inderdaad wel willen dat de tijd voor nu even stil zou kunnen staan. Al zou het maar voor een paar minuten zijn.

Maar helaas, dat kan niet.

Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar het enige wat mijn strot verlaat is een hoge piep.

Ik sla mijn een van mijn handen voor mijn mond en knijp mijn ogen samen.

Botkanker en uitzaaiing naar mijn lever.

Ik ben ziek. Ik ben heel erg ziek.

Ineens begint alles voor mijn ogen te draaien. Ik voel mezelf met de seconde slapper worden en ook krijg ik bijna geen lucht meer. Ik voel dat mijn ogenleden langzaam naar beneden zakken en ik moet moeite doen om ze open te kunnen houden.

"Diana?" Hoor ik ik ergens in de verte waardoor ik even een korte opleving lijk te krijgen.

Twee bruine ogen dansen voor m'n gezicht, waardoor ik voor een paar tellen een zwak glimlachje rond mijn lippen weet te persen.

"Shawn." Fluister ik zacht, voordat ik weg zak in een zwart, oneindig gat.

•••

SHAWN.

"Oh my, oh my." Paniekeer ik wanneer ik zie dat Diana haar ogen steeds opnieuw dicht vallen.

Ik zie dat ze ze open wilt houden, maar dat het haar om een of andere reden niet lukt.

"Wa-" begint Patrica, maar zodra ze de situatie van Diana door heeft, worden haar ogen groter.

"Diana?" Ik ga voor haar in de rolstoel zitten en leg mijn handen op haar schouders.

Langzaam zakt ze steeds verder naar beneden in de rolstoel. Haar lichaam lijkt alle stevigheid te verliezen.

Wacht, heeft ze nu een paniekaanval?

"Diana! Wat gebeurt er!"

Diana opent haar ogen weer voor een paar tellen en even ontmoeten haar ogen de mijne.

"Diana-"

"Shawn." Mompelt ze zacht, en met dat sluit ze haar ogen.

En ze gaan niet meer open.