Her Last Wish • Shawn Mendes

29

DIANA

Alles om me heen is wit. Maar dan ook echt letterlijk alles.

Ik heb dit zo vaak gezien in films als mensen dood gaan en dat dit dan hun zogenaamde 'hemel' is.

Is het dan nu echt mijn beurt?

"Diana," Hoor ik een stem zeggen waardoor mijn ogen alle kanten uitschieten, zoekend naar die ene persoon die dat gezegd moet hebben.

Maar nee, er is niemand.

Dat had ik al wel verwacht, to be honest.

"Diana." Hoor ik weer, exact dezelfde stem zeggen.

Ik hou mijn adem even in en slik. "H-Hallo?" Stamel ik vervolgens. "Wie bent u?"

Een lange zucht volgt.

"Dat doet er niet toe Diana."

Ik frons mijn wenkbrauwen en zet mijn handen in mijn zei. "Nou, eigenlijk wel."

"Je moet kiezen Diana, vechten of opgeven."

Voor een paar seconde lijkt mijn hart even stil te staan.

Wat?

"Vanwaar dit?" Ik begin zacht te lachen en schud met mijn hoofd. Waar in vredesnaam heeft die stem het over?

"Vechten of opgeven."

Ik snap er helemaal niks meer van.

C'mon Diana, wat is het meest logische wat je zou moeten kiezen. Vechten betekend strijden, voor iets wat je graag wilt. Opgeven betekend alles opgeven en niks meer willen.

Waarvoor zou ik überhaupt willen vechten of wat zou ik in hemelsnaam op willen geven?

Ineens begint er in mijn hoofd een lampje te branden.

Ik ben ziek.

Langzaam zakt mijn mond open. Ik ben nog steeds ziek.

Ik snap het.

Vechten betekend dat ik nog verder wil vechten voor mijn ziekte, het betekend dat ik wil blijven leven. Opgeven betekend verliezen; dat ik geen zin meer heb om te vechten.

Wil ik vechten of opgeven?

"Had u niet eerder kunnen uitleggen waarvoor ik deze keuze moet maken?" Mompel ik chagrijnig en begin door de koude, witte, kille ruimte te ijsberen.

Vechten of opgeven? Vechten of opgeven?

"Ik dacht wel dat zo'n meisje als jou het wel zou gaan snappen." Grinnikt de stem, waardoor ik mezelf alleen maar onrustiger voel worden.

Na nog een paar seconde verder geijsbeerd te hebben lijk ik mijn keuze gemaakt te hebben en sta ik weer stil.

"Ik wil vechten."