Ölü Denizin Külleri

1.6

Selena Gomez ~ Stained🎵

&&&

"Deniz..." dedim yorgun gözlerim dolmaya başladığında. "Ölmeme neden izin vermedin?" Zaten yorgun olan sesim boğazımdaki düğümle birlikte daha da kısılmıştı. O da yorgundu. Onun da kalbi yorgundu. Onun da ruhu yaralıydı. Ama güzeldi işte. Ruhu güzeldi. Gözleri güzeldi. Denizi güzeldi. Acı bile bir insanda güzel durabilir miydi? Acının güzelleştirdiği deniz... ruhundaki söküğün yaması olmak istiyorum. Senin sevmediğin bu kırık ruhu senin güzel ruhuna katmak istiyorum.

"Benim yüzümden ölmene izin vermedim." 

"Ama bu yaşamak değil." Gözyaşlarım gözlerime tutunamadı. "Yanıyorum... boğuluyorum... acı içindeyim Deniz. Sen beni kurtarmadın, kurtuldum sandığım yangına tekrar attın."

"Eğer hala ağlayabiliyorsan yaşamaya devam edebilirsin." Akan  gözyaşlarıma bakarak konuşmaya devam etti. "Bu yangından kurtulmak senin elinde Yade. Ölü denizde boğulmamak senin elinde."

"Sen kusursuz bir denizsin." Yutkundum. "Ama içindeki yangın kusurlu. Yangın da yanan kız kusur... Ben senin kusurunum Deniz.  Yaptığım şeyde buydu. Kusuru silmek. Yangından kurtulmak... Ölü denizde ölü bir kız olmak beni kusur olmaktan kurtaracaktı." Gözlerini yüzümün her köşesinde gezdirmeye başladı. "Ölü deniz ölü bir kız istemiyor. Kusurun içinde ölmesini değil... içinden gitmesini istiyor."

"Gidersem... ölürüm."

"Asıl gitmezsen ölürsün." Gözlerimi yorgunlukla kapattım. Durdurmak için direndiğim gözyaşlarım çoğaldı. "Yade..." dedi sakince. "Başkasını seviyorum. Senin beni sevdiğin gibi..."

Senin beni sevdiğin gibi. "O zaman ölmem neden umrunda?"

"Benim yüzümden ölmen umrunda!" Sesi sert çıktığında gözlerim aralandı. Öfkelenmişti ama niye? "Öl..." dedi. "Ölmen umrumda değil. Ama bunun sebebi ben olmam." Suratıma ölü bir gülümseme kondu.

Elini dalgalı saçlarından geçirdi. Ah, saçları. Denizinin dalgalarının vurduğu saçları. Sinirlendiğinde hep elini saçlarından geçirirdi. Dalgaları artardı bu yaptığına karşı. Onun dalgası ne kadar şiddetlenirse benim canım  o kadar yanardı.

"Öldüm zaten..." Ruhumu sökmesine izin verdiğim deniz... bir gün ruhuma açtığın o boşluğa yama olursun sandım.  Ama ruhum öldü az önce. Sen... ellerine bulaşan hayalkırıklıklarının kokusunu aldın mı?

"İntihar etmek yasak," dedi vurgulayarak. "Beni sevmek yasak. Benim yüzümden ağlamak yasak. Eğer yaptığın işin ucu bana dokunuyorsa o yasak." Kenardan ceketini alarak kapıya doğru yürüdü öfkeyle. Bir şey diyecek cesareti bulamadım içimde. Kapının kolunu kavradığında durdu ve bana döndü. Son kez boğula boğula baktım ben de. "Bir kusur değilsin. Hayatının sonuna kadar beni sevemezsin."

Görüş alanım tekrar bulanıklaştığında adım sesleri doldu zihnime. Gidiş sesleri. Deniz'in gidişi.

Dönersin diye arkasından su yerine gözyaşı döktüğüm deniz... sana böyle güzel gitmeyi babam mı öğretti?