Shy girl don't care 2

Μετά από 1 μήνα

Καμία επαφή. Ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα. Ούτε καν περιστέρι! Ο Φίλιππος απλά εξαφανίστηκε δίχως εξήγηση αφήνοντας όλες τις υποσχέσεις να χαθούν στο κενό. Αρχικά τον δικαιολογούσα. Θα ήταν αγχωμένος για την καινούργια ζωή που ξεκινούσε. Η μετακόμιση ήταν δύσκολη. Ύστερα άρχισα εγώ να φρικάρω. Φοβομουν ότι έπαθε κάτι στο δρόμο. Ότι έπεσε το αεροπλάνο, οτιδήποτε. Ο Άρης και τα κορίτσια προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν και συχνά με πίεζαν να βγω μαζί τους για να ξεχαστώ. Καθόμουν σπίτι και διάβαζα καποιο βιβλίο ή έγραφα στο blog μου χωρίς να κουνήθω από το δωμάτιο. Ύστερα έκλαψα. Πολύ και αρκετά. Και τέλος τον μίσησα εξάλλου και αν συνέχιζα να τον αγαπώ. Απλά τον μίσησα που ξέχασε και διέγραψε τα πάντα ενώ υποσχέθηκε τόσα πολλά. Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω όσο και αν το ήθελα. Στο σχολείο έπαψα να πηγαίνω στο κυλικείο όπου ήταν όλοι μαζεμένοι. Χωνόμουν στη βιβλιοθήκη ή πήγαινα σε κανένα απόμερο παγκάκι. Στο σπίτι....απλώς παρέμεινα μέσα. Βουτούσα το μυαλό μου στους κόσμους των βιβλίων για να ξεχάσω τον δικό μου κατεστραμμένο κόσμο.

-Μελίσα. Έλα μαζί μας πια και σταμάτα να κάθεσαι μόνη, φώναξε αγανακτισμένη η Δανάη.
Σήκωσα το κεφάλι μου από το βιβλίο και την κοίταξα.
-Είμαι σε κρίσιμο σημείο,δικαιολογήθηκα.
Η Δανάη ξεφύσηξε και κάθισε δίπλα μου.
-Γιατί το κάνεις αυτό; Το ξέρω, πληγωθηκες απίστευτα. Αποδείχθηκε όμως απαίσιος και τώρα ζει τη ζωή του ενώ εσύ μαραζώνεις εδώ, μου λέει.
Εκπνέω ηχηρά προσπαθώντας να διώξω κάτι επίμονα δάκρυα.
-Δεν μπορώ...., ψιθυρίζω.
-Ω ναι μπορείς. Δεν θέλεις.
Φυσικά και δεν θέλω. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω τον πρώτο μου έρωτα; Που γι'αυτόν άλλαξα τόσα πολλά. Που μαζί του...προχώρησα.
-Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Μα προσπάθησε λίγο. Ε, τι λες; Συνεχίζει κοιτώντας με με ελπίδα.
Να προσπαθήσω. Ίσως είναι κάτι και αυτό. Να διώξω ό,τι έζησα μαζί σου σαν...να ήταν ένα όνειρο.
-Θα δω, απαντάω απρόθυμα.
Η Δανάη αναστενάζει.
-Θα περάσω το απόγευμα να σε πάρω μαζί με τον Άρη και τη Φοίβη. Θα πάμε στο μπαράκι που άνοιξε για ποτό, δηλώνει αποφασισμένα και πριν πω κάτι άλλο φεύγει.
Αναστενάζω παίρνοντας τα βιβλία μου και κατευθύνομαι προς τη βιβλιοθήκη.
Μόλις μπαίνω η ησυχία είναι αισθητή. Μυρίζει χιλιογυρισμένες, παλιές σελίδες και ιδρώτας. Ε, όχι και η καλύτερη μυρωδιά. Πάω προς ένα άδειο τραπέζι και απλώνω τα βιβλία. Ασυναίσθητα κοιτάω απέναντι μου, όπου κάθεται ένα αγόρι της τρίτης. Τον βλέπω συχνά εδώ αλλά σχεδόν ποτέ στην αυλή. Από ότι έχω μάθει είναι πολύ ήσυχος και δεν μιλάει σε πολλούς. Τον παρατηρώ έντονα. Είναι αρκετά ψηλός, μα όχι μυώδης. Αντίθετα είναι αδύνατος με μαύρα, μαλλιά ξυρισμένα στα πλαϊνά. Παραείναι ροκ γι'αυτό το μέρος. Μόλις με αντικρίζει καρφώνομαι στο υπέροχο μπλε των ματιών του. Φωτίζουν σαν φάροι στη θάλασσα. Αμέσως κοκκινίζω και κατεβάζω το βλέμμα στα βιβλία.
Μου λείπει τόσο ο Φίλιππος.

Ήρθε και το δεύτερο βιβλίο!!! Ετοιμαστείτε για αλλαγές!!!