Shy girl don't care 2

Ψάχνω...εμένα

Στο σχολείο ήταν...περίεργα. Όσοι με γνώριζαν αρκετά καλά μου έριχναν κλέφτες ματιές απορώντας για τη νέα μου εμφάνιση. Στενά, μαύρα τζινς, φαρδιές σκούρες μπλούζες αμάνικες ή κοντομάνικες και μαλλιά πιασμένα σε χαλαρό κότσο. Όχι, δεν ήμουν το ίδιο κορίτσι με αυτό πριν από μία βδομάδα. Όμως, μου άρεσε αυτό. Ένιωθα ελεύθερη. Παρόλ'αυτά κάτι μου έλεγε πως οι περισσότεροι με λοξοκοιτούσαν λόγω της σχέσης μου με τον Αχιλλέα.
-Μπα, μπα. Πως ξέπεσες έτσι, Μελίσα; Από το καλό παιδί που σε εγκατέλειψε, σε έναν βιαστή, λέει η Ζωή και εμφανίζεται μπροστά μου.
Την αγριοκοίταζω και πάω να φύγω αλλά αρπάζει τον καρπό μου.
-Τελικά είσαι πιο άχρηστη από ότι νόμιζα. Καλά έκανε ο Φίλιππος και σε παράτησε.
Δεν πρόλαβε να συνεχίσει. Η παλάμη μου βρήκε δυνατά το γεμάτο μέικ απ, μάγουλο της. Ένα κόκκινο σημάδι κάλυψε αμέσως το πρόσωπο της καθώς γύρισε να με κοιτάξει εξαγριωμένη.
Αναπνέω κοφτά και δυνατά. Τα λόγια της βυθίζονται στη καρδιά μου και την ξεσκίζουν για μία ακόμη φορά. Ένα τσούρμο μαθητές μαζεύονται γύρω μας.
-Μελίσα;! Αναφωνεί η Φοίβη και έρχεται προς το μέρος μου. Την ακολουθεί η Δανάη, αλλά πιο επιφυλακτικά. Δεν με πιστευει ακόμα για τον Αχιλλέα.
-Πως τόλμησες, ηλίθια! Τσιρίζει η Ζωή.
Ετοιμάζομαι να την πλακώσω, μέχρι που αντικρίζω μακριά πίσω της, τον Αχιλλέα να με παρατηρεί και πιο εκεί τον Άρη να μας κοιτάει και τους δύο. Πως τα έμπλεξα έτσι; Τι έχω γίνει; Κοιτάω τους μαθητές που μας έχουν περικυκλώσει και την Ζωή. Πότε δεν θα προκαλούσα κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Πότε δεν θα τολμούσα να σηκώσω χέρι σε κανέναν. Η Ζωή είναι σκύλα, μα αυτό δεν σημαίνει πως θα πέσω στο επίπεδο της.
Αρπάζω την τσάντα μου και αρχίζω να τρέχω. Δεν ακούγονται γέλια. Ούτε καν άλλοι ήχοι. Βγαίνω από το σχολείο και χωρίς να το καταλάβω τρέχω προς το δασάκι. Μετά από πέντε λεπτά τρεξίματος μπαίνω στη πυκνή βλάστηση και βρίσκω το δέντρο με τη μεγάλη κουφάλα. Ίσως ο μόνος που θα με βρει εδώ, να είναι ο Αχιλλέας. Ανεβαίνω τα κλαδιά και μπαίνω μέσα στη τρύπα που έχει θέα όλη την πόλη.
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, τι να κάνω με όλο αυτό το χάλι που προκάλεσα. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πια και αυτό με τρομοκρατεί. Χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε στα μάγουλα μου. Κλαίω βουβά. Εγώ φταίω για όλα. Ο Φίλιππος με ξέχασε και εγώ έμεινα πίσω, βουλιάζοντας στις αναμνήσεις που δημιούργησα μαζί του, δημιουργώντας μα τεράστια τρύπα στη καρδιά μου. Όσο και να προσπαθούσα στη πραγματικότητα πότε δεν ήθελα να τον ξεχάσω. Πιστεύα πως θα γυρνούσε μία μέρα και θα ήμασταν ξανά μαζί. Πόσο θλιβερό και απελπιστικό είναι αυτό; Και σε όλα αυτά προστέθηκε και ο Αχιλλέας. Νιώθω τόσο υπέροχα μαζί του, παρόλή την απόρριψη που βιώνει καθημερινά αυτή η σχέση. Εκείνος είναι ξεκάθαρος απέναντι μου αν και δεν ξέρω πολλά για το παρελθόν του. Εγώ, όμως; Ακόμα και αν του δωθώ ολοκληρωτικά πάλι ένα κομμάτι μου θα βρίσκεται στον Φίλιππο. Αρχίζω να κλαίω δυνατά, χωρίς να καταλάβω πως κάποιος έχει καθίσει δίπλα μου και με φιλάει στον λαιμό, ρουφώντας απαλά το δέρμα μου. Μυρίζει καπνό. Και ήδη νιώθω τις τύψεις, το πάθος και τα πάντα να γίνονται ξανά ένα κουβάρι. Τα δάκρια μου πολλαπλασιάζονται και τον νιώθω να ακουμπάει τα χείλη του εκεί που κυλάνε. Τυλιγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και βάζει το ένα μέσα από τη μπλούζα μου. Χαϊδεύει την κοιλιά μου με τα μακριά δάχτυλα του και ανατριχιάζω δίχως τελειωμό. Πως γίνεται μετά από όλα όσα έκανα να μου αξίζει κάτι τόσο μαγικό; Κλαίω βουβά.
-Σςςς, μου κάνει ο Αχιλλέας. Όλα θα πάνε καλά. Είμαι εδώ, συνεχίζει.
Πέφτω πάνω του ξαπλωνοντάς στο σωρό από φύλλα που έχει η ασφυκτικά μικρή κουφάλα. Τον παρατηρώ για λίγο. Τόσο διαφορετικός και τόσο υπέροχος. Τα εβένινα μαλλιά του πέφτουν ατημέλητα πάνω στα γαλανά μάτια του. Το δέρμα του είναι τόσο λευκό που τα τατουάζ φαίνονται έντονα και φωτεινά από όλες τις πλευρές. Τα δάχτυλα του...τα δάχτυλα του είναι μακριά, λεπτά, πανέμορφα καθώς αγγίζουν το δέρμα μου και με μεταμορφώνουν σε κάτι που ίσως και εγώ θεωρώ όμορφο κάποιες φορές. Είναι περίεργο το πως από το σκοτάδι αναδεικνύεται το φως με τόσο μαγικό τρόπο. Που ενώ νιώθεις πως ήσουν λίγη για κάποιον εμφανίζεται κάποιος άλλος που σε κρατάει αγκαλιά του και μετατρέπει το "λίγο" σε ένα τεράστιο "πολύ". Αυτό είμαι για τον Αχιλλέα. Αυτό είναι και για εμένα ο Αχιλλέας, όμως δυστυχώς πολύ λιγότερο σε σύγκριση με αυτόν. Μισώ τον εαυτό μου γι'αυτό. Μισώ τον Φίλιππο γι'αυτό.
-Σταματά να το σκέφτεσαι, μου ψιθυρίζει τραβώντας με στην αγκαλιά του.
Βολεύομαι στο σχήμα του σώματος και βάζω το κεφάλι μου στο στέρνο του.
-Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Πότε δεν θα σήκωνα χέρι σε κάποιον προκαλώντας σκηνή.
-Μερικές φορές οι άνθρωποι φτάνουν στα όρια τους. Η Ζωή ξέρει πως να το προκαλεί αυτό.
Αναστενάζω.
-Με είδε ο Άρης, οι φίλες μου....εσύ, ψιθυρίζω το τελευταίο.
Γελαει ελαφρά.
-Εγώ; Ω, πίστεψε με είμαι περήφανος που έχεις κότσια. Όσο για τον αδερφό σου, πρέπει να μάθει να σε αποδέχεται, μου λέει.
Καταλαβαίνω πως δεν προσπαθεί να με στρέψει εναντίον του Άρη, μα να δείξει πως όντως πρέπει να μάθει πως δεν είμαι μικρή και ξέρω να παίρνω αποφάσεις. Όσο για το γεγονός στο σχολείο....
-Εκτός από αυτό, οι βαθμοί μου θα αρχίσουν να πέφτουν αν συνεχίσω να λείπω και δεν το θέλω. Πρέπει να επιστρέψω στην καθημερινότητα.
Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και κατανεύει.
-Δεν νομίζω πως θα το επιχειρήσω ακόμα, αποκρίνεται. Τώρα μου αρέσει εδώ.
Τον λοξοκοιταζω.
-Κάποια στιγμή πρέπει να ξεμπερδεύεις και με αυτό. Είσαι πια 19.
Σκάει στα γέλια. Βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα. Το κοιτάει για λίγο και ύστερα το πετάει μακριά.
Σμίγω τα φρύδια μου.
-Γιατί το πέταξες;
Ανασηκώνει τους ώμους του αδιάφορα.
-Δεν σου άρεσε. Δεν μου αρέσει ούτε εμένα πια, αποκρίνεται τόσο απλά κοιτώντας με στα μάτια.
Οι ενοχές περιτριγυρίζουν την καρδιά και το μυαλό μου. Έκοψε μία δύσκολη συνήθεια μόνο για εμένα! Και εγώ ακόμα σκέφτομαι τον Φίλιππο. Είμαι τόσο αχάριστη.
-Ει, τι έπαθες τώρα; Μου λέει βάζοντας το χέρι του στο πηγούνι μου.
-Τίποτα. Απλά...είσαι τόσο υπέροχος, του ψιθυρίζω.
Πλησιάζει και με φιλάει στα χείλη.
-Εσύ το κάνεις αυτό, μου απαντά.