Shy girl don't care 2

Αλλαγή της ιστορίας

-Δεν... δεν ξέρω τι να πω, σχεδόν ψιθυρίζει η Φοίβη, αφού της έχω πει τι έγινε.
Κουνάει απλά το κεφάλι της και κοιτάει κάπου στα χαμένα.
-Μα πως γίνεται ο Φίλιππος να έχει αδερφή; Και τι μπορεί να του έκανε ο Αχιλλέας για να τον αντιμετωπίζει έτσι ένα ολόκληρο σχολείο;
Θέτει τα ερωτήματα που με βασανίζουν φωναχτά και σε κάθε λέξη νιώθω τη καρδιά μου να σφίγγεται λίγο ακόμα. Αν κάτσω να το σκεφτώ περισσότερο, θα αρχίσω να αναρωτιέμαι και για ποιον λόγο ο Φίλιππος φέρθηκε γενικά με αυτόν τον τρόπο. Εννοώ ποιος άνθρωπος θα χρησιμοποιουσε την αδερφή του για να κατηγορήσει κάποιον ότι τη... βίασε; Πεταγομαι από το κρεβάτι κατευθείαν στο μπάνιο και βγάζω ό,τι έχω μέσα μου.
-Μελίσα, πρέπει να μιλήσεις στον Αχιλλέα, μου λέει η Δανάη και με κοιτάει τελείως τρομοκρατημένη.
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
-Δεν θέλω να δω κανέναν τους στα μάτια μου. Θέλω να μην ξέρω τίποτα για κανέναν απο αυτούς τους δύο ή τα προβλήματα τους, σχεδόν φωνάζω.
Η Δανάη αναστενάζει. Με κοιτάει και για λίγο και ύστερα φεύγει από το δωμάτιο.
Πρεπει να συνέλθω. Όλο αυτό... παραείναι τρελό.

Βρίσκομαι στο δάσος. Είναι σκοτεινά, αλλά μπορώ να διακρίνω κάποιον παραπέρα. Γνωρίζω τη φιγούρα. Πριν καν τον δω τον γνωρίζω από το άρωμα που φέρνει το αεράκι. Κάνει κρύο. Αρχίζω να τρέμω αλλά όχι τόσο από αυτό όσο από εκείνον που στέκεται με κοιτάει.
-Φιλιππε, ψιθυριζω.
Δεν μου απαντάει πάρα μόνο απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου. Δεν πρέπει να πάω αλλά κάτι με τραβάει προς εκεί. Ύστερα στρεφω απότομα το κεφάλι που από την άλλη μεριά και βλέπω τη σκοτεινή μορφή του Αχιλλέα, να απλώνει και αυτός το χέρι του.
-Μελίσα, με φωνάζει, Μελίσα ξύπνα σε παρακαλώ.
Πετάγομαι και ανοίγω διάπλατα τα μάτια. Δύο χέρια με κρατάνε σταθερή, ενώ ανασαίνω κοφτά.
-Ηρέμησε σε παρακαλώ. Πρέπει να ηρεμήσεις, μια φωνή ακούγεται και μόλις γυρίζω προς το μέρος της βλέπω τα γαλανά ματιά του Αχιλλέα.
-Μην με αγγίζεις, τον προειδοποιώ και τραβιέται απότομα.
Με κοιτάει πληγωμένος, αλλά υπακούει σιωπηλά.
-Άσε με να σου μιλήσω. Θα σου πω ό,τι θέλεις να μάθεις για όλο αυτό.
-Δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Πως βρέθηκες εδώ;
-Δεν έχει σημασία. Πρέπει να με ακούσεις. Όλα όσα σου είπε η Αρτέμη είναι μια τρέλα.
-Φύγε από εδώ τώρα, ψιθυριζω τρέμοντας.
Κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
-Θα φύγω αφού με ακούσεις. Και σου υπόσχομαι ότι δεν θα με ξαναδείς στα μάτια σου μετά από αυτό. Σου το υπόσχομαι.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τον κοιτάω ευθεία στα μάτια και τότε συνειδητοποίω ότι είναι και αυτός διελυμενος. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια και μυρίζει έντονα τσιγάρο. Κάτι μέσα μου πληγωνεται στο ότι άρχισε ξανά να καπνίζει. Κάτι ηλιθιο, μέσα μου. Εκλαμβάνει τη σιωπή μου ως συγκατάθεση οπότε αρχίζει να μιλάει.
-Εγώ, ο Φίλιππος και η Αρτέμη είμαστε υιοθετημένοι. Βρισκόμασταν στο ίδιο ορφανοτροφειο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, εξιστορεί και παίρνω μια βαθιά ανάσα.