Shy girl don't care 2

Πάρτι

Ξυπνάω αργά. Νιώθω το κεφάλι μου να σφυροκοπάει. Έξω ο καιρός είναι ηλιόλουστος. Μα φυσικά! Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. Ωχ! Το πάρτι είναι σήμερα και εγώ δεν έχω ιδέα για τίποτα. Θυμάμαι το χθεσινό γεγονός. Τον Αχιλλέα να με καρφώνει με το σκοτεινό βλέμμα του και εγώ να φεύγω τρέχοντας. Δεν γινεται να μου θυμίζει τον Φίλιππο. Είναι το ακριβώς αντίθετο του. Ίσως απλώς να είμαι τόσο απελπισμένη που να βλέπω στον οποιονδήποτε τον Φίλιππο.
Με έναν αναστεναγμό ανασηκώνομαι τη στιγμή που μπαίνουν στο δωμάτιο η μαμά, ο μπαμπάς και ο Άρης με μία τούρτα τραγουδώντας το "Χρόνια Πολλά". Χαμογελάω πλατιά καθώς η μαμά φέρνει τη τούρτα κοντά μου και σβήνω τα κεράκια με ένα μελαγχολικό συναίσθημα.
-Χρόνια πολλά, μωρό μου, λέει η μαμά και σκύβει να με φιλήσει.
Ακολουθεί ο μπαμπάς.
-Μεγάλωσες, λουλούδι μου, μου ψιθυρίζει.
Σηκώνομαι και ο Άρης με αγκαλιάζει.
-Ετοιμάσου για μεγάλο πάρτι το βράδυ, λέει στο αυτί μου.
Γουρλώνω τα μάτια καθώς ο μπαμπάς με τη μαμά πηγαινουν στη κουζίνα.
-Σοβαρά, Άρη-
Σηκώνει το χέρι.
-Δεν ακούω τίποτα. Είναι κυριολεκτικά το πάρτι της χρονιάς. Η Φοίβη είναι άσος σε τέτοια, λέει παίρνοντας βλέμμα ερωτευμένου.
Τον σπρώχνω απαλά.
-Σκάσε. Σε συμφέρει αυτό, του γκρινιάζω.
Μου κλείνει το μάτι χαμογελώντας και βγαίνει από το δωμάτιο.
Πριν μπω στο μπάνιο το κινητό μου χτυπάει και σηκώνοντας το βλέπω το όνομα της Δανάης.
-Χρόνια πολλά, φιλενάδα! Λέξεις-κλειδιά: φόρα κάτι φανταχτερό και σέξι και έλα στο σπίτι της Φοίβης στις 9, μου λέει και το κλείνει πριν πω οτιδήποτε.
Αναστενάζω και πετάω το κινητό στο κρεβάτι. Από ότι φαίνεται θα περάσουμε τη μέρα εγώ και ο εαυτός μου.

Αργά το απόγευμα....
Άφησα το βιβλίο που διάβαζα και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι. Ανοίγοντας το συρτάρι για να δω τα κοσμήματα μου ανακαλύπτω ένα διπλωμένο χαρτί. Η καρδιά μου σκιρτάει. Δεν έπρεπε να το δω αυτό τώρα. Δεν έπρεπε να θυμηθώ. Το παίρνω με τρεμάμενα χέρια και το ανοίγω. Πριν μισό μήνα και κάτι ήμουν τελείως ράκος από την εξαφάνιση του Φίλιππου. Ένιωθα μόνη, απελπισμένη και ήθελα πολύ να ακούσω έστω τη φωνή του, οπότε αποφάσισα να του γράψω ένα γράμμα ακόμα και αν δεν του το έστελνα. Κάθε λέξη που έγραφα χαραζόταν στη καρδιά μου. Θυμόμουν κάθε στιγμή που πέρασα στην αγκαλιά του. Που ένιωθα τον πόθο να γεμίζει το κορμί μου και να βυθίζομαι σε μία ατέλειωτη έκσταση.
Το τσαλακώνω απότομα και το πετάω ξανά στο συρτάρι κλείνοντας το με κρότο. Πρέπει να προσπαθήσω.
Κοιτάω τον εαυτο μου στο καθρέπτη. Τα χέρια μου τρέμουν ακόμα και παίρνω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Ξαφνικά ο Άρης μπαίνει στο δωμάτιο και αναπηδώ ελαφρώς.
-Είσαι καλά; με ρωτάει.
Κατανεύω μη μπορώντας να μιλήσω ακόμα. Με πλησιάζει και βάζει τα χέρια του στους ώμους μου.
-Απλά φρόντισε να γεμίζεις το μυαλό σου με σκέψεις που σε κάνουν να νιώθεις καλά, με συμβουλεύει.
Ο Άρης πάντα έδειχνε πιο ώριμος για την ηλικία του. Ήταν κάτι το οποίο λάτρευα σε αυτόν. Τον αγκαλιάζω σφιχτά.
-Πάμε σε αυτό το πάρτι, λέω.

Στο σπίτι της Φοίβης...
Παρκάρουμε το αυτοκίνητο απέναντι από το σπίτι της φίλης μου. Παντού έχει φαναράκια, ο τόπος ξεχειλίζει από παιδιά και η μουσική είναι στη διαπασών. Γουρλώνω τα μάτια έκπληκτη από το θέαμα.
-Ας καλούσε όλο το σχολείο αν ήθελε! Δεν ξερω κανέναν!
-Βασικά όλο το σχολείο κάλεσε. Σχεδόν, λέει ο Άρης και μου χαμογελάει.
Είναι φανερό πως διασκεδάζει με την αντίδραση μου. Αναστενάζω και ισιώνω το μπλε, κολλητό φόρεμα μου. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι. Μόλις μπαίνουμε μέσα καμία εκατοσταριά παιδιά φωνάζουν "χρόνια πολλά" και η Δανάη με την Φοίβη με αγκαλιάζουν σφιχτά.
-Πως σου φαίνεται; Με ρωτάει η Φοίβη.
Κοιτάω γυρω μου. Το ποτό ρέει άφθονο, η πίσω πόρτα είναι ανοιχτή και παρά την ανοιξιάτικη δροσιά κάποια παιδιά έχουν μπει στη πισίνα.
-Καλύτερο δεν θα έβρισκα, λέω και σχεδόν το εννοώ.
Ή μάλλον όντως το εννοώ. Αν και πότε δεν θα έκανα τέτοιο, φανταχτερό πάρτι δεν σημαίνει πως δεν θα το απολάμβανα. Ειδικά αν είναι και για τα γενέθλια μου.
Χαμογελάω πλατιά στα κορίτσια και αμέσως παίρνουν θάρρος.
-Πάμε να το κάψουμε, φωνάζει η Δανάη και πηγαίνει προς τον Ανδρέα λίγο πιο εκεί.
Κοιτάω τον Άρη δίπλα μου που ανυπομονεί να πάει προς την Φοίβη. Με κοιτάει και αυτός.
-Άντε πήγαινε, του λέω.
Με αγκαλιάζει σφιχτά.
-Χρόνια πολλά, αδερφάκι, μου εύχεται και ύστερα πάει προς την Φοίβη που μιλάει με μία παρέα.
Γυρίζω όλο το σπίτι. Συναντάω κάποια παιδιά που ξέρω και μου εύχονται "Χρόνια Πολλά". Άλλα πάλι, που είναι λιγότερο γνωστά, μου γνέφουν. Πως γίνεται να καλείς στο πάρτι σου άτομα που λέτε ένα γεια που και που; Γελάω με τη σκέψη.
Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να με τραβάει και βλέπω την Δανάη.
-Διαγωνισμός! Ουρλιάζει ψιλομεθυσμένη.
Με οδηγεί στο τραπέζι του σαλονιού όπου έχουν μαζευτεί κάμποσα παιδιά. Το τραπέζι είναι γεμάτο με σφηνάκια και απέναντι κάθεται η Δανάη.
-Η εορτάζουσα θα ανταγωνιστεί εμένα, φωνάζει και τα παιδιά σφυρίζουν προκλητικά.
-Όχι, Δανάη. Είσαι ήδη μεθυσμένη, νομίζω, λέω και πάω να φύγω αλλά η Φοίβη μου κλείνει τον δρόμο.
-Διασκέδασε σαν να μην σε νοιάζει τίποτα. Δεν ήσουν έτσι.
Την κοιτάζω έκπληκτη. Όντως δεν ήμουν έτσι. Ντροπαλή ναι αλλά ποτέ δειλή. Και με όλα αυτά, με τον Φίλιππο άλλαξα. Δεν ήμουν έτσι και θα φροντίσω να αλλάξει.
Γυρίζω αποφασιστικά προς την Δανάη.
-Πιες, λέω και όλοι ζητωκραύγαζουν.