Shy girl don't care 2

Θύμηση

-Είναι τόσο...., λέω εκνευρισμένη ζουλώντας το καλαμάκι του μιλκσέικ μου.
Είμαστε με τα κορίτσια στο "Sweet Shake" και τους έχω πει ό,τι έγινε με τον Αχιλλέα.
-Σου είπα να μην τον πλησιάσεις, με προειδοποίει η Φοίβη.
-Τι πάθατε όλοι και δεν θέλετε να μην τον πλησιάζω. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται. Είναι απαίσιος.
Η Φοίβη κατανεύει και στρεφόμαστε προς την Δανάη που δεν έχει βγάλει μιλιά εδώ και ώρα.
-Τι έπαθες εσύ; Ρωτάει η Φοίβη.
Η Δανάη ανασηκώνει τους ώμους.
-Τίποτα. Απλώς σκεφτόμουν αυτά που λέγατε, λέει.
Η Φοίβη ανασηκώνει τα φρύδια της περιμένοντας να συνεχίσει.
Τελικά η Δανάη ρουφάει από το μιλκσέικ της χωρίς να πει κάτι.
-Μου φαίνεται πως μας λείπει λίγη διασκέδαση, σχολιάζει η Φοίβη.
-Μπα. Έχω διάβασμα, λέω και πάω να σηκωθώ, όμως η Δανάη με τραβάει κάτω.
-Έχει δίκιο. Και εσύ υποσχέθηκες πως θα προσπαθήσεις, λέει κοιτώντας με αυστηρά.
Η Φοίβη συνεχίζει.
-Σκεφτόμουν να κάνουμε ένα πάρτι για τα γενέθλια σου που είναι σε λίγες μέρες.
-Τι;! Αναφωνώ. Όχι, δεν χρειάζεται.
-Μα φυσικά και χρειάζεται. Γίνεσαι 17. Όλοι κάνουν πάρτι για τα 17.
-Ναι! Αναφωνεί ενθουσιασμένη η Δανάη καθώς σηκώνεται.
Πληρώνουμε και φεύγουμε από το μαγαζί.
Φτάνοντας στο σπιτι μου η Φοίβη λέει:
-Άστο πάνω μας. Θα κάνουμε το πάρτι σπίτι μου τώρα που λειπουν και οι δικοί μου. Θα περάσουμε φανταστικά.
Ξεφυσάω παρετημένα. Γιατί δεν μπορούν να με αφήσουν σε μία βιβλιοθήκη για πάντα; Ή σε ένα γυναικείο μοναστήρι. Το ίδιο μου κάνει.

Μετά από δύο ώρες...
Πάω στο δωματιο του Άρη και χωρίς να χτυπήσω μπαίνω μέσα και ξαπλώνω στο κρεβάτι του. Αυτός κάθεται στον υπολογιστή και γυρίζει την καρέκλα προς το μέρος μου.
-Τα κορίτσια θα μου κάνουν πάρτι. Πες τες να μην το κάνουν, γκρινιάζω σαν τρίχρονο.
Ο Άρης με κοιτάει χαλαρός.
-Το ξέρω. Μου είπαν όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Θα γίνει αυτή τη Παρασκευή.
-Πως!; Σε τρεις μέρες από τώρα!; Φωνάζω.
Ο Άρης στριφογυρίζει τα μάτια του και έρχεται να καθίσει μαζί μου στο κρεβάτι.
-Χαλάρωσε. Θα περάσουμε ωραία. Καιρός ήταν για ένα πάρτι.
-Εγώ όμως-
-Δεν έχεις όρεξη. Πρωτάκουστο! Μελίσα γίνεσαι 17. Δεν θα αφήσεις κάποιον που σε παράτησε να σου στερήσει τα δέκατα έβδομα γενέθλια σου.
Ξεφυσάω αγανακτισμένη. Και να ήθελα δεν θα μπορούσα να τους σταματήσω. Έχει απόλυτο δίκιο και εγώ συνεχίζω να μην κάνω κάτι για να διώξω τη μιζέρια και τη θλίψη μου.
Ο Άρης σηκώνεται απότομα κάνοντας με να τρανταχτώ στο κρεβάτι.
-Θα πάω στο πάρτι του Χρήστου σε λίγο. Έλα μαζί μου, μου λέει.
Ανασηκώνω τα φρύδια. Ο Χρήστος είναι στην ίδια τάξη με τον Άρη. Είναι στην ομάδα μπάσκετ και κάθε μέρα βγαίνει με νέα κοπέλα. Στηρίζω το κεφάλι μου με το χέρι μου.
-Μην αρνηθείς. Ο Χρήστος είναι μεγάλος αναίσθητος, αλλά βαριέμαι εδώ όποτε θα πάω στο πάρτι. Και θα έρθεις για παρέα, συνεχίζει και με κοιτάει προειδοποιητικά.
-Δεν θα έλεγα και όχι, απαντάω προς μεγάλη έκπληξη και των δυο.
Άλλωστε με αυτό το τρόπο κάνω τη προσπάθεια να αφήσω πίσω μου τον Φίλιππο. Όχι ότι πετυχαίνει ακόμα, αλλά τουλάχιστον το κάνω.
-Τα λέμε σε λίγο, του λέω και πάω στο δωμάτιο μου να ετοιμαστώ.

Μετά από 1 ώρα...
Ο Άρης πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπά και μας πήγε μέχρι το σπίτι του Χρήστου. Η μουσική είναι τέρμα και η μεζονέτα είναι γεμάτη με παιδιά από τον δεύτερο όροφο μέχρι και την αυλή. Δεν έχω πάει ποτέ σε τέτοιου είδους πάρτι. Μπαίνουμε στο σπίτι του και περνάμε από πολλά άτομα που είναι γνωστά από το σχολείο. Έχει καλέσει όλο το σχολείο!
-Απλά χαλάρωσε και πιες κάτι χωρίς πολύ αλκοόλ, με συμβουλεύει ο Άρης.
Στριφογυρίζω τα μάτια.
-Θα είμαι εντάξει, του λέω.
Χωρίς να ακούσει τι είπα πάει αμέσως σε μία παρέα αγοριών και μένω μόνη μου.
Νιώθω ότι κοκκινίζω από τη ντροπή. Κορμιά με σκουντάνε χορεύοντας, κορίτσια με καρφώνουν με το βλέμμα τους και αγόρια χαμογελάνε πονηρά. Εκπνέω απότομα και απομακρύνομαι. Ξαφνικά πέφτω πάνω σε μία κοπέλα και ρίχνει όλο το ποτό της πάνω μου με αποτέλεσμα να έχω έναν μωβ λεκέ στη μπλούζα μου. Την κοιτάω έκπληκτη.
-Πρόσεχε που πας, μου φωνάζει και φεύγει με  ξινισμένο ύφος.
Συνεχίζω να κοιτάω τη μπλούζα. Μια φορά είπα να περάσω καλά και ακόμα και τώρα είμαι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, εδώ. Ξεφυσάω και βγαίνω από το σπίτι. Αποφασίζω να κοιτάξω στο πλαϊνό μπαλκόνι για λίγη ηρεμία. Βρίσκω ένα τραπέζι και ένα καναπέ. Πέφτω φαρδιά πλατιά στον καναπέ και ακούω μία κραυγή. Πετάγομαι όρθια και ουρλιάζω βλέποντας τον Αχιλλέα.
-Τι σκατά! Δεν βλέπεις- σταματάει απότομα και με κοιτάει έκπληκτος. Ωστόσο αυτό δεν κρατάει πολύ και παίρνει ξανά τη σκοτεινή, θυμωμένη έκφραση του.
-Εσύ είσαι, μικρή; Απορώ γιατί εκπλήσσομαι.
-Τι;! Δεν φταίω εγώ που δεν φαίνεσαι. Και με λένε Μελίσα, όχι μικρή! Του φωνάζω.
Παίρνω τηλέφωνο τον Άρη για να φύγουμε από εδώ αλλά δεν απαντάει. Τέλεια. Ξέμεινα εδώ. Πέφτω στον καναπέ παραιτούμενη από τα πάντα.
Ο Φίλιππος σκάει ένα ειρωνικό χαμογελάκι και συνεχίζει να καπνίζει το τσιγάρο του.
-Σκάσε, του λέω θυμωμένα. Και για να έχουμε καλό ρώτημα γιατί δεν είσαι μέσα με τους άλλους;
Κοιτάει κάπου μακριά.
-Ήρθα για το ποτό εδώ και τίποτα άλλο, λέει και δείχνει ένα ποτήρι μπροστά του με ουίσκι.
Τον παρατηρώ διακριτικά. Το τατουάζ στο λαιμό του κάνει αντίθεση με τη λευκή επιδερμίδα του. Δεν είναι γυμνασμένος αλλά έχει έναν τρόπο να δείχνει γεροδεμένος. Διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου. Είναι σκοτεινός, απόμακρος. Εντάξει και εκνευριστικός, αλαζόνας, εγωιστής. Παρόλ' αυτά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο μου είπαν να τον αποφεύγω. Τι μπορεί να κρύβει;
-Τι κοιτάς, μικρή; Λέει απότομα και με καρφώνει με τα γαλάζια μάτια του.
Στρέφω απότομα το βλέμμα μου κοκκινίζοντας. Μου λείπει ο Φίλιππος. Αν ήταν αυτός εδώ δεν θα ένιωθα τόσο μόνη. Επίμονα δάκρυά στεκονται στην άκρη των ματιών μου. Σηκώνομαι από τον καναπέ δίχως να γυρίσω πίσω και τρέχω στο σπίτι να βρώ τον Άρη. Πρέπει να φύγω από εδώ. Και το χειρότερο είναι πως για κάποιο λόγο ο Αχιλλέας μου θυμίζει τον Φίλιππο. Είναι αδύνατον αυτό.