Shy girl don't care 2

Προσπαθώ..

Γυρίζω σπίτι τα ξημερώματα. Προσπαθώ όσο μπορώ να κάνω ησυχία καθώς μπαίνω μέσα, αλλά είναι αδύνατον. Νομίζω πως όλο το χάος που κουβαλάω μέσα μου με κάνει τόσο βαριά.
Μόλις κλείνω την πόρτα πίσω μου, εμφανίζεται από την κουζίνα ο Άρης.
-Που ήσουν τόσες ώρες; Με ρωτάει.
Τον προσπερνάω και πάω να ανέβω τις σκάλες.
-Μέλισα, έχω φρικάρει με όλα αυτά τα τρελά. Ο Άρης... αν σου έκανε τίποτα-
-Κάνεις δεν μου έχει κάνει κάτι, τον διακόπτω, απλά θέλω λίγη ηρεμία. Και όχι κάποιον συνεχώς πάνω από το κεφάλι μου.
Χωρίς να περιμένω απάντηση, πηγαίνω στο δωμάτιο μου και κλειδώνω την πόρτα. Μόλις αντικρίζω το προσωπο μου στο καθρέπτη, ξεσπω σε κλάματα. Είμαι σαν να έχω πέσει σε ένα τεράστιο βούρκο γεμάτο λάσπες. Πετάω τα ρούχα από πάνω μου και χωνομαι κάτω από το καυτό νερό.
Πως μπόρεσα να εμπιστευτώ κάποιον ξανά και τόσο γρήγορα; Στηρίχθηκα στον Αχιλλέα όταν ήμουν τόσο πληγωμένη... και αυτός το εκμεταλλευτηκε. Βαρέθηκα να με θεωρούν αδύναμη και να πρέπει να με προστατεύουν, λέγοντας μου ψέμματα. Απλά βαρέθηκα. Προσπαθώ μάταια να βρω μια σύνδεση μετάξυ της Άρτεμης και του Φιλίππου, αλλά κάθε φορά που το σκέφτομαι νιώθω πως το κεφάλι μου θα εκραγεί. Τι έκανε ο Αχιλλέας στην Αρτέμη και μπλεχτηκε και ο Φίλιππος; Γιατί ποτέ μου δεν είδα την Αρτέμη; Αναστεναζω και αφήνω το νερό να τρέξει για λίγο ακόμη πάνω μου.
Ύστερα σκουπιζομαι και πέφτω γυμνή κάτω από τα σκέπασματα.

Με ξυπνάει ο ήχος από το κινητό μου. Με το ζόρι προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τι ώρα είναι. 12:30, που σημαίνει ότι έχασα μια ολόκληρη μέρα στο σχολείο. Όχι ότι θα πήγαινα, αν ξυπνούσα και νωρίτερα. Είναι η Φοίβη.
-Που είσαι; Ο Άρης έχει τις μαύρες του και φαίνεται πως μαλώσατε χθες, μου λέει.
Κλείνω για λίγο τα μάτια. Συγκεντρώνω τις σκέψεις μου.
-Δεν μαλώσαμε. Ήθελα χρόνο και χώρο. Κάνει σαν μωρό.
Καμία απάντηση από την άλλη μεριά. Την ακούω να παίρνει μια βαθιά ανάσα.  Ίσως ο Άρης είναι δίπλα της αν και δεν νομίζω. Ούτε η Δανάη..
-Θα περάσω από εκεί μετά το σχόλασμα, λέει και κλείνει το τηλέφωνο.
Δεν έχω καμία κλήση. Δεν περιμενα να με πάρει ο Αχιλλέας. Τι ειρωνεία να μου δίνει χρόνο αυτός που θέλω τόσο να μου εξηγήσει και να με πιέζουν όλοι οι υπόλοιποι. Εδώ που τα λέμε, σαν τι να εξηγήσει άλλο; Ακόμα και να τον δω δεν ξέρω τι πραγματικά πρέπει να νιώσω; Ερωτευμενη, πληγωμένη, προδομενη. Και όλα αυτά τα συναισθήματα για τον Φιλιππο.... Μακάρι να μπορούσα να τους ξεχάσω και τους δύο.

Αυτό το βιβλίο δεν θα τελειώσει ποτέ. Έλειψα πολύ. Παρά πολύ. Ελπίζω να το τελειώσω σύντομα όμως ❤️