Shy girl don't care 2

Πάρτι vol2

Πίνουμε εναλλάξ. Κατεβάζω το κάθε σφηνάκι και μετά από λίγο νιώθω τον λαιμό μου και όλο μου το κορμί να μουδιάζει από τη ζεστασιά. Ύστερα από το δεκατο σφηνάκι αρχίζω να χαχανίζω. Έκανα το λάθος να ξεχάσω πως η Δανάη είναι γερό ποτήρι. Έχει πιεί ήδη δεκαπέντε. Στραβοπάταει ελαφρώς και ξεσπαει σε γέλια. Ειναι σειρά μου να πιώ το δέκατο έκτο.
Μου έρχεται να κάνω εμετό και το πίνω γρήγορα. Όλοι ουρλιάζουν από ενθουσιασμό και η Δανάη πέφτει σε έναν καναπέ.
Πάω να κάνω ενα βήμα και όλα στριφογυρίζουν. Τα πρόσωπα θολώνουν. Βρίσκομαι σε παραζάλη. Οι ήχοι μία οξύνονται και μία απλά δεν υπάρχουν. Αρχίζω να μισοπερπατάω χωρίς προορισμό. Κάποιοι γελάνε με εμένα ή απλώς μου φαίνεται. Ακούω το όνομα του Φίλιππου. Ίσως και αυτό να μου φαίνεται. Κάποια στιγμή νομίζω πως αρχίζω να κλαίω καθώς βγαίνω από το σπίτι, πετάω τα παπούτσια και τρέχω στο σκοτάδι. Πέφτω στο χώμα, στις λάσπες, σηκώνομαι και τρέχω ξανά. Δεν προσπαθώ να φύγω από τις αναμνήσεις. Αυτές με στοιχειώνουν ούτως ή άλλως και δεν τις δείχνω. Ο Φίλιππος, εγώ, τα φιλιά του, εμείς και μετά το κενό. Κλαίω γοερά καθώς τρέχω στο κοντινό εγκαταλελειμμένο πάρκο. Ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάτι σκληρό και μετά σκοτάδι.

Ξυπνάω το ίδιο όπως πριν όμως, σαν να βλέπω λίγο καλύτερα. Εντοπίζω δίπλα μου τον Αχιλλέα να καπνίζει και να με κοιτάει με το σκοτεινό βλέμμα του. Γίνεται ένα με το τρομακτικό τοπίο.
-Μεθύσες, μικρή, λέει απλά.
Τον αγνοώ. Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια και πάω να φύγω. Όμως ξανά τσακίζομαι κάτω και τελευταία στιγμή με πιάνει ο Αχιλλέας για να μην χτυπήσω το κεφάλι μου.
-Παράτα με, Φίλιππε, ουρλιάζω και τραβιέμαι.
Δεν ξέρω τι λέω! Ο Αχιλλέας κάθεται ξανά κάτω, ψύχραιμος. Στο θαλασσί βλέμμα του διακρίνω έναν στιγμιαίο οίκτο μα ξανά αποκτά την απόμακρη, αλαζονική έκφραση του. Παλεύω να κρατήσω τα δάκρυα μου που αρχίζουν ξανά να κυλάνε δίχως προειδοποίηση.
Ξαπλώνω στο χώμα δίπλα στο κορμό ενός δέντρου, στον οποίο ο Αχιλλέας κάθεται με τη πλάτη και καπνίζει.
-Ξεχνά τον. Κανείς μας δεν αξίζει κάτι μέχρι να δει πως όντως δεν το αξίζει, λέει.
Συνεχίζω να τον αγνοώ. Αναστενάζει και πετάει το τσιγάρο.
-Μην καταντήσεις αγνώριστο τον εαυτό σου, συνεχίζει.
-Και εσένα τι σε νοιάζει; Ρωτάω εκνευρισμένη.
Βγάζει και άλλο τσιγάρο και το ανάβει. Για μια στιγμή κοιταζόμαστε στα μάτια. Τότε είναι που βλέπω και κάτι άλλο μέσα του. Πόνος. Έχει ζήσει κάτι πολύ άσχημο.
-Τίποτα δεν με νοιάζει. Ούτε εσύ, λέει με τη βραχνή φωνή του.
Δεν είναι επιθετικός άλλα αυτό δεν σημαίνει πως το εννοεί. Το καταλαβαίνω από το τρόπο που αναδεύεται στη θέση του. Τα χείλη μου καίνε. Σηκώνομαι απότομα όρθια μέχρι που φτάνω μία ανάσα μακριά του. Έχει το τσιγάρο στο στόμα του και μυρίζω τη γλυκιά και συνάμα βαριά μυρωδιά του καπνού. Στεκεται ακίνητος και ατάραχος.
-Αφού δεν δίνεις δεκάρα για τίποτα, φίλα με σαν να μην σε νοιάζει, πετάω χωρίς να βγάζω νόημα.
Δεν ξέρω γιατί το είπα και σίγουρα θα το μετανιώσω αύριο, αλλά δεν με νοιάζει. Έχω την ανάγκη να νιώσω κάτι ξανά. Είτε είναι ο πόθος του Φίλιππου είτε ένα δίχως συναίσθημα φιλί κάποιου αγνώστου.

Προς έκπληξη μου πετάει το τσιγάρο κάτω χωρίς να το αγγίξει και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. Βγάζει βίαια τη γλώσσα του και αρχίζει να στριφογυρίζει τη δική μου. Δεν είναι σαν τον Φίλιππο αυτό. Μα κάθε άλλο χωρίς συναίσθημα είναι. Κατακλύζομαι από ένα ανεξήγητο αίσθημα πόνου, αδικίας και σκοταδιού. Δαγκώνει τα χείλη μου μέχρι να νιώσω τη μεταλλική γεύση του αίματος και ύστερα τα γλείφει για να απαλύνει τη πληγή. Τραβιέμαι απότομα και τον αντικρίζω. Τα χρώμα των ματιών του είναι σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και είναι ασάλευτος. Μόνο το βλέμμα του δείχνει ένα στρόβιλο ανεξήγητων συναισθημάτων. Σηκώνομαι και αρχίζω να τρέχω χωρίς να κοιτάξω πίσω. Τρέχω γεμάτη φόβο και τύψεις. Τρέχω γιατί αυτό ήταν ότι πιο ζωντανό ένιωσα μετά από τόσο καιρό.