Shy girl don't care 2

Η επιστροφή

Μερικες φορές, τύχαινε να είμαι τόσο αγχωμένη ή γενικά σε μια κατάσταση σοκ που άκουγα τη καρδιά μου χωρίς να βάλω το χέρι μου στο στήθος. Αυτή ήταν μια τέτοια στιγμή. Η καρδιά μου σφυροκοπουσε και απλά στεκόμουν και κοιτούσα οπουδήποτε εκτός από τον Αχιλλέα. Είχε βραδιάσει. Περίεργο που κάνεις δεν μπήκε στο δωμάτιο μου όλη αυτή την ώρα. Λες και όλο αυτό έπρεπε να γίνει.
Κάποια στιγμή καταφέρνω να τον αντικρίσω για λίγο, όμως αυτό είναι αρκετό για να συνειδητοποιήσω πόσο εξαντλημένος, διελυμενος και ευάλωτος είναι. Στέκεται απέναντι μου με τα χέρια κρεμασμένα. Δεν μπορώ να τον συγχωρήσω τελείως. Από τη μια σκέφτομαι πως δεν μπορούσα να τον πιέσω να πει ένα τόσο δύσκολο και σκοτεινό παρελθόν. Όμως από την άλλη δεν υποτίθεται ότι ήμασταν ζευγάρι; Ότι τα είχα με κάποιον που τον θεωρούσε αδερφό του κάποτε; Επίσης σκέφτομαι όλα αυτά τα μπερδεμένα συναισθήματα που είχα... που έχω. Δεν του αξίζει αλλά πολύ περισσότερο δεν αξίζει σε εμένα..
-Νομίζω... νομίζω πως πρέπει να φύγεις, ψιθυρίζω.
Ξέρω πως αυτο ήταν το τελειωτικό χτύπημα γι αυτόν. Στηρίχθηκε σε εμένα, άλλαξε χάρη σε εμένα και εγώ απλά τον αφήνω. Δεν έπρεπε να νιώθω τόσο ενοχή για όλα αυτά.
-Εντάξει. Απλά Μελίσα.. συγχώρεσε με. Όλα όσα ένιωθα για εσένα, ήταν ό,τι πιο αληθινό υπήρχε, μου λέει και ύστερα βγαίνει από το δωμάτιο.

Την επόμενη μέρα πηγαίνω στο σχολείο. Ο Άρης, η Φοίβη μέχρι και η Δανάη με την οποία είχαμε μια μεγάλη συζήτηση, ξέρουν τα πάντα. Ο Αχιλλέας είναι άφαντος και νιώθω πως έχω λίγο χρόνο να σκεφτώ, να ηρεμήσω.
-Και τώρα; Ρωτάει η Δανάη.
Μαζεύω τα πόδια μου στο στήθος μου καθώς καθόμαστε σε ένα παγκάκι κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.
-Δεν ξέρω, καταφέρνω να πω πριν νιώσω το έδαφος να χάνεται από κάτω μου.
Και αυτό γιατί εκεί που λες πως χειρότερα δεν γίνεται βλέπω τον Φίλιππο, να διασχίζει την αυλή.
-Αυτός είναι...; Η φωνή της Φοίβης χάνεται.
Νιώθω...δεν ξέρω πως ακριβώς, μα σαν να καταστρέφεται ό,τι προσπάθησα να ενώσω τόσο καιρό. Άκουσα τόσα χθες και νόμιζα πως μπορούσα να τα διαχειριστώ. Μα τώρα που γύρισε. Τώρα που είναι πάλι μόλις λίγα μέτρα μακριά μου, πως θα διώξω όλον αυτόν τον χείμαρρο μέσα μου; Και σαν να μην έφτανε αυτό, μια οργή με γεμίζει σε σημείο που αρχίζω να ιδρώνω και να μην μπορώ να καθίσω άλλο. Σηκώνομαι απότομα και αρχίζω να βαδίζω προς το μέρος του. Μερικά παιδιά τον έχουν περικυκλώσει για να τον χαιρετήσουν. Η Φοίβη και η Δανάη με φωνάζουν, αλλά δεν ακούω τίποτα. Τον πλησιάζω και με βλέπει. Το βλέμμα του σκοτείνιαζει και το χαμόγελο του χάνεται. Ω Θεέ μου έχει αφήσει γένια. Ετοιμάζεται να πει κάτι μα πριν προλάβει, η παλάμη μου βρίσκει το μάγουλο του και ακούγεται ένας δυνατός ήχος. Οι πάντες σιωπούν, αλλά εγώ έχω ήδη φύγει από την αυλή και τρέχω έξω από το σχολείο.
Αρχίζω να βηματιζω γρήγορα χωρις κάποιο σαφή προορισμό. Επέστρεψε. Μετά από όλα αυτά απλά επέστρεψε και συμπεριφερεται σαν να μην έγινε τίποτα. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να το κάνει αυτό;
Χωρίς να το καταλάβω έχω φτάσει στο δασάκι. Χωνομαι μέσα στη πυκνή βλάστηση, βρίσκω το δέντρο με την κουφαλα μα πριν προλάβω να σκαρφάλωσε ακούω βήματα από πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι και τον βλέπω. Στέκεται εκεί και με κοιτάζει με αυτά τα μάτια που κάποτε βουλιαζα μέσα τους. Ακούγονται μόνο οι ανάσες μας.
-Μελίσα, καταφέρνει να πει.
Δεν απαντάω. Άλλωστε δεν ξέρω τι να πω απλά. Σκέφτομαι τόσα και ταυτόχρονα δεν μπορώ να τα εκφράσω.
-Νομίζω πως μου άξιζε αυτό το χαστούκι και νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε.
-Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε. Η φωνή μου ακούγεται ελάχιστα.
-Ξερω ότι γνωρίζεις για το παρελθόν μου. Για εμένα, τον Αχιλλέα και την Αρτέμη. Αυτό που δεν ξες είναι όμως πως δεν σχεδίαζα τίποτα από όλα αυτά. Ότι συνέβη στον Αχιλλέα, το συνέχισε η Αρτέμης ενώ εγώ δεν ήθελα πλέον, μου εξηγεί.
Από τη μια έπρεπε να τα μάθω αυτά αλλά από την άλλη δεν είναι μόνο αυτά. Μιλάει σαν να μην είχαμε μια σχέση, σαν να μην περάσαμε τόσα και μετά όταν έφυγε... Τον κοιτάω φευγαλέα. Έχει αλλάξει. Τα ματια του είναι πιο έντονα, πιο δυναμικά. Σαν να μεγάλωσε όλον αυτόν τον καιρό με έναν περίεργο τρόπο.
Δεν έχω τι να πω. Βασικά έχω τόσα πολλά που θέλω να πω αλλά δεν ξέρω από που πρέπει να αρχίσω. Το καρδιοχτυπι μου δεν με βοηθάει και ιδιαίτερα.
Ο Φίλιππος τελικά, σπάει τη σιωπή.
-Να έρθω εκεί πάνω μαζί σου; Με ρωτάει κοιτώντας τη κουφαλα.