Shy girl don't care 2

Έξοδος

-Είσαι έτοιμη; Ρώτησε ο Άρης μπαίνοντας στο δωμάτιο μου.
Εγώ, όμως, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τις πιτζάμες.
Στριφογύρισε τα μάτια, απηυδισμένος.
-Ω, έλα τώρα, Μελίσα. Απλά σήκω, ντύσου και πάμε να διασκεδάσουμε, με μάλωσε.
-Δεν έχω όρεξη, λέω με πνιχτή φωνή χώνοντας το κεφάλι μου στα μαξιλάρια.
Ξαφνικά νιώθω δύο χέρια να τραβάνε τα πόδια μου έξω από το κρεβάτι.
-Σήκω τώρα, αλλιώς δεν θα σου αρέσει το πως θα σε σηκώσω εγώ, με απειλεί με αυστηρό ύφος.
Τραβάω τα πόδια μου και σηκώνομαι. Τον κοιτάω εκνευρισμένη. Δεν φταίει αυτός. Φυσικά και δεν φταίει που ο Φίλιππος με ξέχασε για πάντα. Αλλά έχω την ανάγκη να κατηγορήσω κάποιον γι'αυτή την ιστορία. Ίσως να κατηγορούσα εμένα....αν γνώριζα τι έκανα λάθος. Θα μπορούσα να επικοινωνήσω εγώ μαζί του. Θα μπορούσα να κάνω το πρώτο βήμα και να τον τηλεφωνήσω ρωτώντας τον πως είναι εκεί και τι κάνει. Αλλά δεν το έκανα. Και το χειρότερο. Ότι δεν το έκανε ούτε αυτός.
Δακρύζω στιγμιαία στη σκέψη αυτή. Η έκφραση του Άρη χαλαρώνει.
-Έλα εδώ, μου λέει και βάζει στην αγκαλιά του ανακατεύοντας τα μαλλιά μου.
-Γιατί; Ρωτάω με πνιχτή φωνή.
-Επειδή είναι μαλακάς. Πραγματικά δεν ξέρω τι παίζει με το μυαλό του. Σκέφτηκα τόσες φορές να τον πάρω τηλέφωνο, μα λέω πως δεν αξίζει. Παραείναι άχρηστος μαλάκας, προσπαθεί να με παρηγορήσει.
-Τον μισώ...και δεν τον μισώ.
-Το ξέρω. Θα περάσει. Μα αυτό θα γίνει αν έρθεις μαζί μας. Άντε πάνε να ντυθείς. Περιμένω κάτω, μου λέει.
Απομακρύνομαι και τον κοιτάω καθώς προχωράει προς τη πόρτα. Μου κλείνει το μάτι και ύστερα φεύγει.
Κατευθύνομαι στο μπάνιο. Αυτό που βλέπω στο καθρέπτη με τρομάζει. Μαύροι κύκλοι, μαλλιά σαν να είναι αχτένιστα κάμποσους μήνες και γενικά ένα μαύρο χαλί. Πολύ ωραία. Πιο ωραία από αυτή τη κατάσταση δεν θα βρω.
Αναστενάζοντας μπαίνω στο μπάνιο.

Μετά από 1 ώρα....

Τώρα ήταν κάπως καλύτερα. Είχα πιάσει τα μαλλιά μου μία πλεξούδα στα πλάγια και φορούσα ένα πλεκτό, σμαράγδι φόρεμα με μαύρες μπότες. Πριν προλάβω να σκεφτώ ξανά τον Φίλιππο μπαίνουν στο δωμάτιο η Φοίβη με την Δανάη.
-Επιτέλους, ετοιμάστηκες. Αντε, πάμε, αναφωνεί η Δανάη.
Κατεβαίνουμε στο σαλόνι όπου η μαμά και ο μπαμπάς κάνουν γραφική δουλειά.
-Να περάσετε καλά, μωρό μου, μας λέει η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελάει καθώς βγαίνουμε από το σπίτι.
Ο Άρης με τον Ανδρέα μας περιμένουν στο αυτοκίνητο του τελευταίου.
-Καλώς τις όμορφες, λέει ο Αντρέας και κλείνει το μάτι στη Δανάη.
Ο Άρης δίνει ένα πεταχτό φιλί στη Φοίβη. Αυτό ήταν που θα ξεχαστώ και θα περάσω καλά. Με το να βλέπω αυτούς να είναι όλο μέλια.
Φτάνουμε στο καινούργιο μπαράκι. Επικρατεί χαμός μέσα και έξω. Μουσική ακούγεται παντού και δυνατά ενώ ο φωτισμός είναι φαντασμαγορικός. Βρίσκουμε ένα άδειο τραπέζι δίπλα στο μπαρ και παραγγέλνουμε ποτά.
-Πάμε να χορέψουμε, μου λέει η Φοίβη.
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι. Το ότι ήρθα μέχρι εδώ δεν σημαίνει ότι θα χορέψω κιόλας.
-Ω, έλα τώρα, με τραβάει από το χέρι στη πίστα. Ακολουθεί και η Δανάη.
-Περιμένετε, μας φωνάζει και μας σταματάει.
Μας δίνει από ένα ποτήρι σφηνάκι. Την κοιτάω επιφυλακτικά μα αυτή με πιέζει να πιώ και έτσι κάνω. Στο λαιμό μου απλώνεται μια υπέροχη ζεστασιά. Πριν το καταλάβω βάζει ακόμη ένα στο χέρι μου. Το κατεβάζω και αυτό και μετά ένα ακόμη. Νιώθω να ζεσταίνομαι ευχάριστα. Ζαλίζομαι ελαφρώς μα αυτό με κάνει να χαμογελάω μετά από καιρό.
Τότε πάμε προς τη πίστα. Αρχίζει ένα χορευτικό τραγούδι. Τα κορίτσια λικνίζονται εγώ, όμως στην αρχή διστάζω. Ύστερα παρασύρομαι από τα κορμιά που κουνιούνται γύρω μου, τη μυρωδιά του αλκοόλ και των έντονων αρωμάτων και αρχίζω να χορεύω. Στριφογυρίζω στη πίστα, ξεφωνίζω και γελάω δυνατά.
Ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάποιον και όταν γυρίζω προς το μέρος του αντικρίζω το παιδί που είδα στη βιβλιοθήκη. Μου χαμογελάει αμυδρά και χορεύει μαζί μου. Παίρνω θάρρος και συνεχίζω να κουνιέμαι.
-Σε ξέρω. Ήσουν στη βιβλιοθήκη, του φωνάζω για να ακούσω πάνω από τη μουσική.
-Με λένε Αχιλλέα, απαντάει απλά.
-Είμαι η Μελίσα.
-Το ξέρω. Είμαστε στην ίδια τάξη με τον Άρη, συνεχίζει.
Η μουσική σταματάει και αρχίζει ένα πιο ήρεμο κομμάτι. Όλοι γίνονται ζευγάρια και χορεύουν αγκαλιά. Κοιτάω προς τον Αχιλλέα μα έχει εξαφανιστεί. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να χόρευα κάτι τέτοιο. Την τελευταία φορά που το έκανα ήταν με τον Φίλιππο στον χορό...πριν φύγει.
Πηγαίνω προς την παρέα μου.
-Με ποιον μιλούσες; Με ρωτάει η Φοίβη.
-Με τον Αχιλλέα. Είναι στη τάξη του Άρη.
Η Φοίβη γουρλώνει τα μάτια της και μας πλησιάζει ο Άρης.
-Μην εχεις πάρε δώσε μαζί του, μου λέει.
-Γιατί;
-Είναι απλά περίεργος. Κάθεται μόνος συνεχώς και γενικά έχει προβλήματα συμπεριφοράς, με πληροφορεί.
Στραβοκαταπίνω. Δεν μου φάνηκε κάπως έτσι αλλά δεν είχα σκοπό να γίνουμε και φίλοι. Άλλωστε αυτός εξαφανίστηκε. Μα μόλις τελειώνω αυτή τη σκέψη τον βλέπω στο γωνιακό τραπέζι μόνο του να πίνει κάτι και να με καρφώνει με το βλέμμα του. Σκοτεινό, τρομακτικό βλέμμα. Ανατριχιάζω και γυρίζω αλλού.