Shy girl don't care 2

Ξύπνημα

-Νομίζω πως ξυπνάει.
-Επιτέλους. Θέλω να την αγκαλιάσω άλλα αφού της δώσω ένα χέρι ξύλο.
Ακούω ψιθύρους ενώ πασχίζω να ανοίξω τα μάτια μου. Έρχονται στη μνήμη μου κομμάτια από τη χθεσινή μέρα. Εγώ και ο Αχιλλέας μαζί. Να μου λέει πως είμαι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει γι'αυτόν. Ύστερα με έπιασε πάλι το ηρεμιστικό, πριν μπει μέσα ο Άρης και θυμώσει με τον Αχιλλέα. Ελπίζω να είναι καλά.
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πως είμαι στο δωμάτιο μου. Παραδόξως νιώθω ξεκούραστη πάρα το μπανταρισμένο χέρι μου. Δεξιά και αριστερά μου κάθονται η Δανάη και η Φοίβη. Ένα χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου, που επιτέλους τις βλέπω ξανά. Ύστερα έρχονται οι τύψεις γισ τα ψέματα μου.
-Είσαι ζωντανή! Αναφωνεί η Φοίβη και με αγκαλιάζει.
Η Δανάη κάθεται απόμακρη και με κοιτάει. Αφού αφήσω την Φοίβη την κοιτάω και εγώ με ένοχο βλέμμα.
-Συγγνώμη, λέω. Και στις δύο σας. Δεν έπρεπε να εξαφανιστώ έτσι.
Η Δανάη αναστενάζει. Η Φοίβη παίζει νευρικά με το φερμουάρ της ζακέτας της.
-Ο Άρης φρίκαρε που δεν σε είδε στο σχολείο. Ήσουν μαζί σπίτι αλλά δεν ήρθες στο σχολείο και δεν ήξερε γιατί. Ούτε απαντούσες στο κινητό, λέει η Φοίβη και εντοπίζω τη λύπη στη φωνή της.
-Και έφυγες και με τον Αχιλλέα. Σου-
Πάει να πει η Δανάη άλλα τη διακόπτω.
-Λυπάμαι. Πραγματικά, δεν ήθελα να τρομάξω κανέναν. Απλά....πνιγόμουν και ήθελα να ξεφύγω για λίγο. Όσο για τον Αχιλλέα...δεν είναι αυτός που νομίζετε.
Η Φοίβη δαγκώνει το χείλος της, σημάδι ότι δεν με πιστεύει. Η Δανάη συνεχίζει να είναι απόμακρη και με παρατηρεί αυστηρά.
-Το καταλαβαίνω ότι νιώθεις χάλια μετά από αυτά που έγιναν με τον Φίλιππο, μα μην πιστεύεις πως θα ξεχαστείς με κάτι...τέτοιο, μου λέει.
Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι κουνώντας αρνητικά το κεφάλι.
-Δεν πείραξε κανέναν. Είναι αθώος και τον χρησιμοποίησαν λόγω ζήλειας. Μου το είπε ο ίδιος και τον πιστεύω, αποκρίνομαι με σιγουριά.
Συνεχίζουν να είναι δύσπιστες και πληγώνομαι από το γεγονός ότι ούτε οι φίλες μου δεν με πιστεύουν.
-Δεν έχει σχέση με τον Φίλιππο. Ο Αχιλλέας...είναι ξεχωριστός. Είναι καλός και δεν θα έκανε κακό σε κανένα.
Η Δανάη σηκώνεται και πάει προς την πόρτα.
-Λυπάμαι, Μελίσα. Δεν μπορώ να πιστέψω κάτι τέτοιο. Όσο αφορά το ότι...έφυγες...., αναστενάζει. Ας το αφήσουμε πίσω διότι ξέρω πως περνάς δύσκολη περίοδο.
Κάνει νόημα στη Φοίβη  για να την ακολουθήσει έξω άλλα αυτη κουνάει αρνητικά το κεφάλι και μένει δίπλα μου.
Μένω έκπληκτη από τη στάση της Δανάης, μα συνειδητοποιώ πως εν μέρει φταίω εγώ. Έπρεπε να τους εξηγήσω από την αρχή για τον Αχιλλέα.
-Με πιστεύεις; Ρωτάω την Φοίβη.
Μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο.
-Η Δανάη, ο Άρης, όλο σχεδόν το σχολείο πιστεύει πως βίασε τη κοπέλα πάρα τη παρέμβαση της διευθύντριας στο δικαστήριο. Δεν σε πιστεύω άλλα ούτε είμαι και τελείως σίγουρη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πέθανα από το φόβο μου για εσένα και μου έλειψες. Μην το κάνεις ξανά αυτό, μου λέει.
Συγκινούμαι από τα λόγια της. Είναι απίστευτο το πως με όλα αυτά απομάκρυνα τα άτομα που με αγαπάνε και αγαπώ. Είναι απίστευτο, όμως και το ότι βρήκα και το Αχιλλέα μέσα από όλο αυτό. Πέφτω στην αγκαλιά της Φοίβης, προσέχοντας το χέρι μου. Με αγκαλιάζει και αυτή.
-Μην σκας για την Δανάη. Ο καιρός θα δείξει, μου ψιθυρίζει σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου.
Μας διακόπτει το χτύπημα στη πόρτα και εμφανίζεται ο Άρης.
Η Φοίβη σηκώνεται και του δίνει ένα φιλί.
-Τα λέμε, απευθύνεται σε εμένα και ύστερα φεύγει.
Ο Άρης κάθεται στη θέση της Φοίβης.
-Πως νιώθεις; Ρωτάει μαλακά.
Αναστενάζω και κοιτάω το χέρι μου.
-Εκτός από αυτό, καλά υποθέτω, απαντάω.
Η έκφραση του αλλάζει. Ξέρω τι ετοιμάζεται να πει.
-Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό, Μελίσα. Έκανα τα πάντα για να σε βοηθήσω να ξεχάσεις τον Φίλιππο. Τα κορίτσια σε αγαπάνε. Εσύ, όμως επέλεξες να απομακρυνθείς και να μπλέξεις με τον Αχιλλέα, με επιπλήττει.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το παράθυρο. Η μέρα είναι ηλιόλουστη σε αντίθεση με την ενέργεια αυτού του δωματίου. Είμαι τόσο μπερδεμένη με όλα. Από τη μία οι τύψεις μου για τα ψέμματα που είπα, από την άλλη τα αισθήματα μου για τον Αχιλλέα, ο εφιάλτης των αναμνήσεων με τον Φίλιππο και όλοι που είναι εναντίον μας.
Γυρίζω προς τον Άρη που συνεχίζει να με κοιτάει με ανεξιχνίαστο ύφος.
-Ο Αχιλλέας δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα. Με βοήθησε όταν εσείς απλά δεν μπορούσατε. Δεν είναι κακό και δεν θέλω να πω ότι δεν προσπαθήσατε. Απλά αυτός έζησε κάτι το ίδιο άσχημο με εμένα και με καταλαβαίνει.
Κουνάει το κεφάλι.
-Δηλαδή, εμείς δεν σε καταλαβαίνουμε; Τουλάχιστον προσπαθούμε τώρα τελευταία. Ο Αχιλλέας είναι περίεργος. Εκμεταλλεύται και ύστερα εγκαταλείπει. Όπως ο Φίλιππος και χειρότερα. Μείνε μακριά του, μου λέει.
Είναι τόσο εκνευριστικό που δεν με πιστεύουν. Ή μάλλον πως μπόρεσαν όλοι να πιστέψουν πως ο Αχιλλέας έκανε κάτι τέτοιο; Δεν βλέπουν ότι πονάει με τη συμπεριφορά τους; Και τότε μου έρχεται μία ιδέα.
-Δεν θα το κάνω. Ο Αχιλλέας είναι αθώος και το πιστεύω με όλη μου τη καρδιά. Ήθελες να ξεχάσω τον Φίλιππο. Το έκανα. Πρέπει να φύγω τώρα, λέω και βγάζω τις πιτζάμες μου φορώντας ένα τζιν και μια φούτερ. Το χέρι μου δεν με βοηθάει άλλα δεν πειράζει.
-Που πας; Με ρωτάει κλείνοντας μου την έξοδο.
Τον κοιτάω άγρια.
-Δεν είσαι μαμά μου. Άρη, απλά εμπιστεύσου με. Αν όχι, τότε δεν μπορώ να κάνω κάτι, λέω και τον κάνω στην άκρη δίχως να περιμένω απάντηση.