Shy girl don't care 2

Δεν μπορώ να μείνω μακριά σου

Τρέχω. Περνώ στενάκια, δρόμους, ποδήλατα. Ο αέρας είναι δυνατός και ίσα που καταφέρνω να πηγαίνω μπροστά. Χρειάζομαι γυμναστήριο. Πήρα τον Αχιλλέα τηλέφωνο και ξέρω περίπου που μένει. Έχω μία ιδέα που ίσως λύσει τα πάντα.
Ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του Φίλιππου. Δεν έπρεπε. Μέσα σε όλο το χάος του μυαλού μου έχω και αυτή τη σκέψη να είναι κυρίαρχος όλων. Νιώθω τύψεις γι'αυτό που κάνω με τον Αχιλλέα. Νιώθω πως προδίδω τον Φίλιππο. Το αστείο, όμως, είναι πως αυτός με πρόδωσε, με εγκατέλειψε. Εγώ απλώς φοβάμαι να τον αφήσω πίσω. Έχω ακόμα αισθήματα γι'αυτόν. Όμως, αυτά για τον Αχιλλέα είναι πιο δυνατά, ζωντανά.
Φτάνω στο σπίτι του. Μία μικρή αποθήκη δίπλα από ένα χαμόσπιτο. Χτυπάω την σιδερένια πόρτα. Προσπαθώ να διορθωθώ λίγο αλλά τελευταία το στυλιστικό μου γούστο έχει πάρει την κατηφόρα.
Η πόρτα ανοίγει και βλέπω τον Αχιλλέα, από τη μέση και πάνω γυμνό. Το στήθος του είναι μία υπέροχη ζωγραφιά από συνδυασμό τατουάζ. Μπαίνω μέσα και για λίγο ξεχνάω τον λόγο για τον οποίο ήρθα. Κοιτάω το κάθε σχέδιο με θαυμασμό και περιέργεια. Ο Αχιλλέας με πλησιάζει και απλώνω διστακτικά το χέρι μου ακολουθώντας τις γραμμές. Υπάρχει ένας σκορπιός στο πλευρό και κλαδιά τριανταφυλλιάς από τη κοιλιά του μέχρι τη μέση του λαιμού του. Νομίζω πως δεν έχω δει ομορφότερο πράγμα.
Ο Αχιλλέας πετάει το τσιγάρο και χαμογελάει.
-Είναι...ιδιαίτερα, σχολιάζει.
-Τα λατρεύω, λέω με ενθουσιασμό.
Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και αρχίζει να μοιράζει φιλιά στον λαιμό μου. Ανατριχιάζω και μία καυτή φλόγα γεμίζει το κορμί μου. Τον φιλάω στα χείλη και μυρίζω την ιδιαίτερη μυρωδιά του.
Ύστερα μου τραβάει την προσοχή το εσωτερικό του σπιτιού. Ο Αχιλλέας το καταλαβαίνει και απομακρύνεται ελαφρώς.
-Τόσο ενθουσιασμό..., σχολιάζει ξανά.
-Εδώ μένεις τελικά; Ρωτάω.
Ανασηκώνει τους ώμους.
Υπάρχει μία μικρή κουζίνα, ίσα ίσα ένας νεροχύτης και ένας φούρνος στη μία πλευρά, ένα τεράστιο στρώμα για κρεβάτι στην άλλη και στο κέντρο πολλές μαξιλάρες και μία τηλεόραση. Σε μία γωνία υπάρχουν στοίβες με ρούχα. Σκάω ένα γελάκι και πέφτω φαρδιά πλατιά στο κρεβάτι, νιώθοντας το γύψο μου να με βαραίνει. Ο Αχιλλέας ξαπλώνει δίπλα μου. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Είναι τόσο αδύνατος που το μαύρο, στενό τζιν του πέφτει χαμηλά. Φοράει μία αλυσίδα με έναν αετό στην άκρη και κάθε λίγο κουνιέται μόλις περπατάει. Το μαύρο του μαλλί έχει μικρύνει και οι άκρες φτάνουν στα φρύδια του.
-Θα αρχίσω να τρομοκρατούμαι με το ύφος σου, τόση ώρα, μου λέει.
Γελάω.
-Απλά...ζεις εδώ, χωρίς κάτι ιδιαίτερο και παρόλα τα όσα πέρασες, νομίζω πως αυτό το μέρος είναι θεϊκό.
Αρχίζει να γελάει. Ένα βαθύ, καθαρό γέλιο που κάνει την καρδιά μου να φτεροκοπάει.
-Αλήθεια, λέω χαζό, ρον πειράζω χτυπώντας τον απαλά στο μπράτσο.
-Πάω πάσο μικρή, απαντάει και πάει να πάρει ένα τσιγάρο.
Όχι πάλι. Πρέπει επιτέλους να το κόψει αυτό.
Τον τραβάω από το χέρι. Στρέφεται προς το μέρος μου με ερωτηματικό ύφος.
-Μην παίρνεις κι άλλο, είναι άσχημη συνήθεια. Είναι αυτό που σε χαλάει. Το μόνο, του λέω.
Με πλησιάζει. Ξαπλώνει δίπλα μου και με τραβάει στην αγκαλιά του.
-Μωρό μου, εσύ είσαι η μόνη κακιά μου συνήθεια. Έχω εθιστεί τόσο σε εσένα που οτιδήποτε άλλο αναπνέω δεν το αντέχω, μου ψιθυρίζει.
Η ανάσα μου κόβεται και στρέφομαι να τον κοιτάξω. Με κρατάει μέσα στο στήθος του και νιώθω τόσο υπέροχα.
-Α..αλήθεια; Καταφέρνω να ψελλίσω.
Αναστενάζει και με φιλάει στο μέτωπο.
-Δεν σκόπευα να το παραδεχτώ πότε, Μελίσα. Ήδη έχω καταστρέψει πολλές ζωές. Ακόμα και τη δική μου. Με τίποτα δεν θα το άντεχα να το κάνω και σε εσένα, τραβιέται απειροελάχιστα μα αμέσως μπαίνω ξανά στην αγκαλιά του.
-Δεν πρόκειται να φύγεις. Όχι πια. Μπήκες στη ζωή μου και μετά από όσα πέρασα με έκανες να νιώσω ξανά με ένταση. Επιπλέον θέλω να βοηθήσω, του λέω και ετοιμάζομαι να πω το σχέδιο μου.
Σμίγει τα φρύδια του.
-Τι εννοείς;
-Πως λέγανε τη κοπέλα, με την οποία ήσουν, τότε;
-Άρτεμη, Άρτεμη Νικοπούλου, μου απαντάει.
-Πρέπει να τη βρούμε. Να της πούμε να πει σε όλους την αλήθεια, λέω με ένταση.
Ο Αχιλλέας σηκώνεται αναστενάζοντας. Τα κόκαλα της λεκάνης του φαίνονται έντονα από την άκρη του τζιν του. Ένα ακόμη τατουάζ, διακρίνεται. Μία αράχνη.
-Αυτό τελείωσε. Δεν θα ανακατευτείς, Μελίσα και το εννοώ. Ό,τι και αν σκέφτηκες μην το κάνεις πότε, μου λέει κοιτώντας με έντονα.
Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου. Περίμενα να είναι τόσο πεισματάρης αλλά όχι και απειλητικός. Τον παρατηρώ έντονα άλλα μετά από λίγο γυρίζει την πλάτη του και αναστενάζει. Πηγαίνω δίπλα του και για λίγα δευτερόλεπτα κοντοστέκομαι. Είναι τόσο υπέροχος, σκέφτομαι αυθόρμητα. Όλο αυτό το φως που βγαίνει μέσα από το σκοτάδι του και το δείχνει μόνο σε εμένα, με κάνει να θέλω να τον θέλω ακόμα περισσότερο αλλά και να κλάψω που δεν μπορώ να ξεπεράσω τελείως τον Φίλιππο. Βάζω το χέρι μου στη πλάτη του και αμέσως τον νιώθω να χαλαρώνει. Γυρίζει προς εμένα. Τα καταγάλανα μάτια του βυθίζονται στα δικά μου.
-Δεν μπορώ να μείνω μακριά σου. Όσο και αν προσπαθώ δεν γίνεται. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θέλω να σε καταστρέψω με αυτά που έχω κάνει, μου ψιθυρίζει.
-Δεν έχεις κάνει απολύτως τίποτα. Οι άλλοι σου έκαναν και προσπαθώ να βοηθήσω, αποκρίνομαι.
Δεν απαντάει. Απλώς με βάζει στην αγκαλιά του και ύστερα με ξαπλώνει απαλά στο κρεβάτι φιλώντας με.