Shy girl don't care 2

Το φως στο σκοτάδι μου

Είναι σκοτεινά, είμαι βρώμικη και το χέρι μου όλο και πρήζεται. Ξαπλώνω ελαφρά πάνω σε μία πέτρα καθώς ο Αχιλλέας παίζει νευρικά με τη μπλούζα του. Ανασαίνει γρήγορα.
-Τι έπαθες; Ρωτάω.
Κοιτάει ευθεία μπροστά και κλωτσάει δυνατά μία πέτρα. Τότε καταλαβαίνω. Θέλει να καπνίσει και δεν μπορεί. Τα τσιγάρα έπεσαν στις λάσπες.
-Απλά φαντάζεσαι πως το θέλεις. Δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Σκέψου κάτι όμορφο, κάτι που επιθυμείς περισσότερο από αυτό, τον συμβουλεύω.
Από πότε δίνω εγώ συμβουλές;
-Δεν έχω κάτι καλύτερο,απαντάει απότομα.
Ανασηκώνομαι βογκώντας. Δεν μπορώ να του ζητήσω ξανά να μου πει τι του συμβαίνει αλλά με καίει όσο τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή. Εκτός από το χέρι μου. Αναστενάζω και το αφήνω μετέωρο.
-Από τον αρχή με έκανε εντύπωση που δεν είχες ακούσει καμιά φήμη, λέει με φωνή βαριά και βραχνή.
Σμίγω τα φρύδια μου και τον κοιτάω. Το σκοτάδι είναι πυκνό αλλά μία λάμπα κάπου από πάνω μας φωτίζει τις γωνιές του κάνοντας το πρόσωπο του εξωπραγματικό και...όμορφο. Δεν με κοιτάει και έχει σκυμμένο το κεφάλι.
-Τι εννοείς; Ρωτάω.
Δεν απαντάει αμέσως. Καγχάζει και το βλέμμα του σκληραίνει ανεπαίσθητα.
-Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι όντως δεν είχες ακούσει τίποτα. Θεωρούσα πως ήξερες και έπαιζες μαζί μου για να με κοροϊδεύσεις όπως όλοι οι άλλοι. Κατάλαβα πως εγώ έκανα λάθος τελικά.
Τον πλησιάζω ασυναίσθητα. Δεν απομακρύνεται. Γενικά δεν κινείται. Η καρδιά μου βροντοχτύπαει στο στήθος μου και έχω κακό προαίσθημα.
-Πριν ενάμιση χρόνο είχα κοπέλα, ξεκινάει και τον βλέπω να πονάει στην ανάμνηση. Ήταν διαφορετική από εμένα. Γλυκιά, αθώα σαν....ήταν υπέροχη. Όλη μου τη ζωή την πέρασα μόνος. Νεκροί γονείς και άφαντοι συγγενείς όποτε αυτή ήταν το μόνο που είχα. Περνούσαμε ωραία και κάποια στιγμή θέλαμε να προχωρήσουμε. Έγινε και όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα ήταν άφαντη. Δεν ήταν καν στο σπίτι και ανησύχησα αλλά είπα πως θα τη βρω στο σχολείο...
Σταματάει και με κοιτάει για λίγο. Η απέραντη θλίψη και μοναξιά καθρεφτίζεται στο βλέμμα του. Όχι σκοτάδι και θυμός αλλά παραίτηση. Συνειδητοποιώ πως αυτή τη στιγμή μου ανοίγει τη καρδιά του όσο ποτέ άλλοτε. Το χέρι μου δεν πονάει τόσο αν και βρίσκεται σε αφύσικη γωνία. Ο φόβος μου για το αν θα μας βρουν έχει μειωθεί. Ολές μου οι αισθήσεις είναι επικεντρωμένες σε αυτόν.
-Όλοι με κοιτούσαν με μίσος και κάποιοι κιολας, με έφτυναν. Με φώναξε η διεύθυντρια και μου είπε πως η κοπέλα είχε φύγει για άλλη χώρα και πως με κατηγόρησε για....για βιασμό, σχεδόν φτύνει τη λέξη.
Κρατάω την ανάσα μου, σοκαρισμένη.
-Το...έκανες; Ρωτάω με ψιλή φωνή.
Κάνει μία έκφραση αηδίας.
-Φυσικά και όχι. Ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Με εξαπάτησε. Ανακάλυψα πως ζήλευε παλιά για μία άλλη κοπέλα που είχα για φίλη. Απλά φίλη! Και ήθελε να με εκδικηθεί. Δεν με ερωτεύτηκε. Με κατηγόρησε για κάτι και έφυγε. Την έβγαλα καθαρή χάρη στη διευθύντρια αλλά όλο το σχολείο το πίστευε ακόμη. Έμεινα στην ίδια τάξη από όλο αυτό και δεν έφυγα γιατί...δεν ήξερα τι να κάνω.
Καταλαβαίνω πως έχει τελειώσει.
Σηκώνεται όρθιος με τα χέρια στις τσέπες. Μοιάζει πιο αδύνατος από πριν.
-Δεν με νοιάζει τι θα πιστέψεις. Όταν βγούμε από εδώ δεν με νοιάζει αν θες να με ξανά δεις, αποκρίνεται και απομακρύνεται από εμένα.
Μένω άναυδη μετά από όλα αυτά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Άρης και η Φοίβη ήθελαν να μείνω μακριά του. Μολονότι ήμουν τόσο καιρό στο σχολείο δεν άκουσα ούτε μία φήμη και αυτό με εκπλήσσει. Πως γίνεται να είσαι στο ίδιο περιβάλλον με τόσα παιδιά και να μην ακούσεις τίποτα για κάτι τόσο μεγάλο;
Παραδόξως ο φόβος μου υποχωρεί. Θυμός παίρνει τη θέση του.Πως μπορούν να πιστεύουν κάτι τέτοιο χωρίς αποδείξεις; Φυσικά και εγώ δεν πιστεύω ότι ο Αχιλλέας θα έκανε κάτι τέτοιο. Βέβαια, δεν το ξέρω πολύ καιρό αλλά...απλά το ξέρω βαθιά μέσα μου πως πότε δεν θα πλήγωνε κάποιον με αυτόν το τρόπο. Ήξερα πως ήταν ορφανός και ότι είχε μείνει στην ίδια τάξη μα ποτέ δεν έδωσα σημασία όπως τώρα. Ποτέ δεν νοιάστηκα όπως τώρα. Και αυτό γιατί είναι ο μόνος όλο αυτό το καιρό που με έκανε να νιώσω όμορφα μέσα στο σκοτάδι μου. Που με έκανε....να νιώσω κάτι για κάποιον άλλο εκτός από τον Φίλιππο και να εμπιστευτώ ξανά.
Σηκώνομαι προσέχοντας το χέρι μου και τον πλησιάζω. Στέκεται με γυρισμένη τη πλάτη προς εμένα. Βρώμικος μα τόσο όμορφος.
-Σε πιστεύω, λέω. Πιστεύω πως δεν έκανες τίποτα σε αυτή τη κοπέλα και νιώθω απαίσια για όποιον πίστεψε ότι την άγγιξες με τέτοιο τρόπο.
Δεν στρέφεται προς εμένα.
-Είσαι σίγουρη; Με ρωτάει ειρωνικά.
Περπατάω αποφασιστικά προς το μέρος του και έρχομαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Τα μάτια του καίνε την καρδιά μου.
-Πιο σίγουρη από ποτέ. Πιο σίγουρη από όλη μου τη ζωή. Δεν είμαι οι "άλλοι", είμαι εγώ. Αυτή που γνώρισες πριν μόνο δύο βδομάδες και πέρασες τόσους μπελάδες. Και...και ξέρω πως ένιωσες κάτι όταν σε φίλησα. Δεν το κατάλαβα τότε ξεκάθαρα μέχρι που το ένιωσα και εγώ. Λυπάμαι για όλα, Αχιλλέα.
Με κοιτάει έντονα για λίγο και ύστερα τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου. Ανατριχιάζω ευχάριστα.
-Το ήξερα πως ήσουν ξεχωριστή. Και το μισούσα. Το μισούσα γιατί ήξερα πως πότε δεν θα ήμουν άξιος να σταθώ δίπλα σου. Και σιχαινόμουν αυτόν...αυτόν που το έκανε, μου ψιθυρίζει.
Δακρύζω και κολλάει το μέτωπο μου στο δικό του. Νιώθω όλο μου τον πόνο να ενώνεται με τον δικό του και από μέσα...να γεννιέται πάθος και χαρά.
Ενώνει το γεμάτο σκόνη σώμα του στο δικό μου.
-Είσαι σίγουρη πως το θες αυτό; Δεν είμαι...
-Είσαι πολλά. Μην το αμφισβητήσεις ποτέ αυτό, τον διακόπτω.
Ύστερα τα χείλη του γεύονται τα δικά μου. Η γλώσσα του εξερευνεί τη δική μου. Καπνός, αλκοόλ όλα ενώνονται και νιώθω το κορμί μου να φλέγεται. Βάζει τα δάχτυλα του μέσα στα μαλλιά μου και με φιλάει έντονα και διψασμένα. Ξεχνάω τα πάντα γύρω μου. Όλο το πόνο του χεριού μου, το μέρος όπου βρισκόμαστε, τα ψέμματα, τον Φίλιππο. Ο Φίλιππος είναι πια παρελθόν και είναι άσχημο να καλύπτω τον Αχιλλέα με το πέπλο του παρελθόντος μου.
Δεν με νοιάζει που ακόμα δεν τον ξέρω. Αισθάνομαι βαθιά μέσα μου, από την πρώτη στιγμή που τον είδα ότι είναι διαφορετικός, μοναδικός. Έχει βιώσει τον πόνο και την μοναξιά και παλεύει να ζήσει για την αγάπη και την κατανόηση.
Τον φιλάω έντονα και προσπαθώ να του δείξω με αυτό τι σκέφτομαι. Πόσο τον σκέφτομαι. Με παίρνει στην αγκαλιά του και ξαπλώνουμε κάτω στο χώμα. Τοποθετεί απαλά το χέρι μου στη κοιλιά μου. Ύστερα απομακρύνει τα χείλη του και με βάζει στο τόξο που σχηματίζει το σώμα του προς τα μέσα.
Μου χαμογελάει και βολεύομαι δίπλα του μυρίζοντας τη γλυκιά, μεθυστική μυρωδιά του.