Κόκκινο

{Στον υπέροχο δικό μας κόσμο}

Ηταν..ξέρεις...

Η τέχνη του παρακαλητού μου στο να μην φύγει.

Όσο μπέρδευα τα δαχτυλα μου στα δικα του.

Όσο ο ορός στο χερι του μου θύμιζε ότι χανω.

Χανω τα όνειρα

Χανω την ζωή

Χανω αυτόν

Ισουται

Χάνω εμένα

Οπως ανοίγει τα μάτια του

Κουρασμένα

Τυλιγμένα από την αρρωστια

Εξουθενωμενα από την μορφινη

Ξεροκαταπίνω

Και σφίγγω περισσότερο την γροθιά του.

<<Ήταν μια γεμάτη ζωή..αγάπη μου>>
Ψιθυρίζει.

Φυσικά και ήταν.

Δυο παιδιά.

Το ενα παντρεύτηκε πριν 2 μήνες.

Το άλλο μπήκε στο πανεπιστήμιο

Καθώς χαμογελαω μεσα από τις στάλες δακρύων.

Προσπαθει και εκεινος.

Τα σκασμένα του χείλη γεμάτο πληγές κάνουν μορφασμούς και παράλληλα τρέμουν.

Θυμάμαι εκείνο το αγόρι να με χορεύει στα πάρτι του 80.

Θυμάμαι εκείνο το φτωχό αγόρι να με ζητάει από τον πλόυσιο πατέρα μου.

Ενας κρύος αέρας χαϊδεύει το πρόσωπο μου.

Γυρνάει το κεφάλι του προς το παράθυρο.

<<Είναι μια ωραία νύχτα έξω.Μακάρι να μπορούσα να σε πάω κάπου>>

<<Το ότι έζησα μαζί σου ήταν πάντα ενα ταξίδι για εμένα,ποτέ δεν χρειάστηκε να με πας κάπου>> απαντώ.

Πάντα γελούσαμε,τίποτε δεν περνάμε στα σοβαρά.

Και να'μαστε τώρα.

Κοντά στα δακρυα.

<<Μην κλαις αγάπη μου>> ψελλίζει.

<<Μην κλαίς...εγω ζω για εσενα,εγω υπάρχω για εσένα>> συνεχίζει

Οι παλμοί του δεν ήταν πια σταθεροί,έσβηναν.

Τρομοκρατούμαι.

Μα φαίνομαι ήρεμοι

<<Άνοιξε το συρτάρι>>

Κάνω αυτο που μου λέει.

Ένα μαύρο τετραδιο.

<<Γραμμένο για εσενα.Είναι όλα τα πράγματα που αγάπησα σε εσένα μέσα.Το παραμικρό>>

Τα δάκρυα γίνονται λυγμοί και οι λυγμοί απουσία.

<<Φέρε μου το νερό,σε παρακαλώ>>

Του το δίνω.

Κρατάει το ποτήρι.

<<Σε εσένα,στα παιδιά μας,στον υπέροχο δικό μας κόσμο>>

Το νερό πέφτει στα πόδια μου και το ποτήρι θρυμματίζεται.

Πριν κοιτάξω το κενο πια βλέμμα του,παρατηρώ για μια τελευταια φορα το παραθυρο αυτού το νοσοκομείου,αυτου του δωματίου.

Στην συνέχεια παίρνω το κινητό μου και πληκτρολογω τον αριθμο του.

Βγαίνει ο τηλεφωνητής.

<<Μου λείπεις.Σε αγαπώ.Σε ευχαριστώ.Κοίτα πόσο μοναχικός έγινε ο κόσμος ξαφνικά.>> ψιθυρίζω.

Το κλείνω.

Και τώρα κραταω το κρύο χέρι του.

Ήταν μια γεματη ζωη,ενας υπέροχος δικό μας κόσμος.

Γεια σας.

Το τραγούδι που έβαλα από πάνω με εμπνέει τοσο πολύ.

Με αγάπη,
Φρου