Κόκκινο

{Το κενό}

Το κενό εμοιασε σε εσένα τελικά.

Άυλο,ανύπαρκτο,μια έννοια δυσκολη να οριστει.

Και εγώ το τίποτα.

Εγω στο τίποτα.

Να μπερδευω το παραμύθι με την πραγματικότητα.

Τον έρωτα με τον αβάσταχτο πόνο.

Και την απουσία σου με έναν απλο εφιάλτη.

Μύρισε κλεισούρα το σπίτι.

Και εγω μύρισα τσιγάρο και μοναξιά.

Και εσένα η ψυχή σου έχει χαθεί από την καθημερινότητα μου.

Και ο έρωτας

Και η αγάπη.

Και ο θάνατος.

Οξύμωρα.

Ισως αν πεθαινα και εγω να μπορούσαμε να συναντηθούμε για να ολοκληρώσουμε εκείνο το για παντα που αφησαμε μισό.

Για να κάνουμε λίγο έρωτα ακόμα.

Για να υπάρξουν περισσότερα βλέμματα πολλών δευτερολεπτων.

Θελω να τσακωθω μαζι σου.Η ρουτινα με πνιγει.

Είμαι μια τρελή πια.

Που ουρλιάζει σε μια ταφόπλακα.

Στην φωτογραφία εισαι με πουκάμισο και χαμογελαστός.

Μα δεν μάθανε ότι η ομορφια πηγάζει απο εκείνο το τσιγάρο που καπνιζεις μελαγχολικά ενω είσαι γυμνος;

Σου φέρνω λουλούδια.Οι ρόλοι αντιστράφηκαν.

Μου έφερνες τριαντάφυλλα καθε Σαββατοκύριακο.

Μα τώρα σου φέρνω εγω.

Δεν θα τα ξαναδώ ποτέ αυτά τα τριαντάφυλλα,αγάπη μου.

Ασυναρτησίες ψιθυρίζω σε αυτόν τον νεκρό τόπο.

Και ο κόσμος.

Που πια μου φαίνεται σαν το απολυτο κενο.

Σε έχει διαγράψει.

Μα πηγαίνω κόντρα στην μνήμη και στην λογική.

Είσαι το κενό.

Σε αγαπαω.

Γεια σας.

Με αγάπη,
Φρου.