Κόκκινο

{Τώρα αυτό πώς να στο πώ}

Τώρα αυτό πως να στο πω,μωρό μου.

Δεν ήμασταν σαν εκείνα τα τέλεια ζευγαράκια,ήμασταν εκείνα τα κακοφτιαγμένα στο κέντρο της Αθήνας που κάθονταν στα βραχάκια και έπιναν μπύρες.

Εγω δεν ήμουν τοσο αδύνατη ακόμα και αν εσυ ήσουν γυμνασμένος ως αθλητής.

Πάντα έβρισκα καινούργιες αυστηρές δίαιτες αλλά δεν άντεχα πάνω από μια μέρα.

Έτρωγα και πάντα σου έλεγα ότι απο αύριο θα ξεκινήσω να τρωω σωστά και εσύ γέλαγες και μου έλεγες εντάξει ακόμα και αν ήξερες οτι δεν θα γινόταν ποτε αυτο και ότι ήταν η χιλιοστή φορά που το έλεγα.

Ποτέ δεν με έκρινες.

Το σπίτι γέμιζε βογκητά καύλας κάθε απόγευμα και δώστου φιλία και αγκαλιές και δώστου παιχνίδια και κυνηγητά.

Τώρα πώς να στο πω ότι το σπίτι βρωμάει μοναξιά,αλκοόλ και τσιγάρα;

Πώς να σου πω οτι αδυνάτισα τόσο πολύ που τα κοκκαλά στην πλάτη μου πετάγονται καθώς κουλουριάζομαι στην γωνία της μπανιέρας και προσπαθώ να αναλογιστώ αν ο θάνατος είναι τελικά όντως μια πιθανή λύση διαφυγής.

Πώς να σου πω ότι ούτε το να αναπνέω δεν έχει νόημα χωρίς εσένα;

Ήμασταν το κάτι άλλο,φτιαγμένοι για να είμαστε μαζί.

Μα γιατί γίναμε έτσι μωρό μου;Μονόχνωτοι ξαφνικά,τόσο που να μην αντέχουμε ούτε τον ίδιο μας τον έρωτα και την αγάπη.

Που πήγε αυτη η αγάπη μωρο μου;

Τώρα εγω πως να σου πω ότι μονάχα αυτή η αγάπη με κρατούσε ζωντανή;

Όλοι οι τοίχοι φωνάζουν το όνομα σου,τα δωμάτια φαίνονται τεράστια αφού είναι τόσο άδεια.

Το σπίτι μίκραινε και μεγάλωνε ταυτόχρονα.Μίκραινε επειδή με πλάκωναν τα ταβάνια και μεγάλωνε από την απουσία σου.

Ακόμα και αυτό πως θα μπορέσω να στο πω;

Σε βλέπω στον ύπνο μου και μονάχα μια λεξη θελω να σου ψελλίσω αλλά ούτε την δύναμη,ούτε και τα κότσια δεν έχω για αυτό.

Λείπεις,μωρό μου,και πιο σωστά εμένα μου λείπεις.

Τώρα αυτό πώς να στο πω;

Εχουν περάσει έξι χρόνια και εγω πώς να σου πω ότι μου λείπεις;

Αντιθέτως,τότε έπρεπε να σου έλεγα περισσότερα.

Να σου έλεγα για αυτό που η καρδιά αποκαλεί έρωτα και για το πόσο σημαντικό κάνεις τον άθλιο κόσμο να φαίνεται και να σου πω και για τον ουρανό που θυμίζει τόσο τα ματια σου και να σου πω και για την φωνή σου που ηρεμεί την ψυχη μου.

<<Τώρα πως να στο πώ αυτό αλλά μου λείπεις>> λέω πνιχτά καθώς μετά απο τόσα χρόνια πληκτρολόγησα τον αριθμό σου και σε καλεσα.

<<Και εμένα>>ακούστηκε απο την άλλη γραμμή.

Αυτό το κείμενο το εμπνεύστηκα απο το τραγούδι του Μουζουράκη που έχω απο πάνω.

Ελπίζω να σας άρεσε και αμα σας λείπει κάποιος πείτε το ρε!

Φιλάκια πολλά.

Με αγάπη,
Φρου.