Κόκκινο

{Αν είχα μείνει}

Οι υδρατμοί είχαν κατακλύσει το μπάνιο.
Έμοιαζε με πυκνή ομίχλη.
Οι βαριές ανάσες μου γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορες καθώς το ξυράφι χάιδεψε την φλέβα μου και στην συνέχεια την έκοψε βίαια.
Μέσα στον βουβό και αβάσταχτο πόνο σκέφτηκα ότι μόλις έκοψα το νήμα της ζωής μου.
Το νερό είχε γίνει κατακόκκινο πια.
Κάποιος χτυπάει την πόρτα.
Είναι εκείνος.
Συγγνώμη αγάπη μου.

Έχω αρχίσει και χάνω τις αισθήσεις μου.
Εκείνος σπάει την πόρτα.
<<Όχι..όχι μωρό μου.Τι έκανες;Είναι εντάξει.Όλα θα είναι εντάξει.>>
Σκίζει ένα κομμάτι από την μπλούζα του και μου δένει τον καρπό.
Τα χέρια του τρέμουν από τον πανικό αλλά καταφέρνει να με σηκώσει και κατεβαίνει γρήγορα τις σκάλες του σπιτιού ενώ παραμιλάει.
Τον ακούω να ψελλίζει διάφορα.
<<Μείνε μαζί μου.Εμένα κοίτα
σε παρακαλώ!>> φωνάζει.
Με τοποθετεί στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου και στην συνέχεια οδηγεί σαν τρελός.
<<Γιατί;Γιατί...Γιατί το έκανες αυτό;!>>
<<Και εγώ σε αγαπάω.Συγγνώμη>>καταφέρνω να ψιθυρίσω και εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα ότι το μετάνιωσα.Ήταν η πρώτη φορά που με άγγιξε η θέληση για ζωή.
Μα ήταν ήδη αργά.
Έκλεισα τα μάτια μου και ο θάνατος μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο.

Αν είχα μείνει ίσως εκείνο το τεστ εγκυμοσύνης που θα έκανα αύριο το πρωί να έβγαινε θετικό.
Ίσως εκείνος έβγαζε από το συρτάρι του το δαχτυλίδι που με τόση ευλάβεια το φύλαγε και μου ζητούσε να τον παντρευτώ.
Βέβαια από την άλλη ίσως κατέληγα και στο ψυχιατρείο με μια απόπειρα αυτοκτονίας να βαραίνει το ιστορικό μου.
Ποτέ δεν θα μάθω.

Τοποθετεί το νεκρό μου σώμα πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείο.
Έρχεται κοντά στο αυτί μου.
<<Αν είχες μείνει θα σε είχα σώσει>>
Και στην συνέχεια κάθε συναίσθημα που τον καθιστούσε άνθρωπο βυθίστηκε στο κενό.

Με αγάπη,
Φρου.