Κόκκινο

{Για το άλλο μου μισό}

Κάπου θα είσαι.

Ανάμεσα στο πλήθος.

Και εγω κάπου θα είμαι.

Ανάμεσα στα αστέρια.

Που κανονίζουν την μοίρα.

Δεν θα σε ερωτευτώ επειδή θα μου το ζητήσεις εσύ.

Θα σε ερωτευτώ επειδή θα μου το έχει ψιθυρίσει το σύμπαν καιρό πριν.

Και καθε φιλί θα είναι μια υπόσχεση.

Ένα βημα προς το πάντα.

Το μαγευτικό και το μυστήριο πάντα.

Που θα στο ερμηνεύσω όπως μπορώ.

Θα στο ψελλίζω κάθε μέρα.

Με καθε οργασμό,με καθε υπομονή για να σε δω,με κάθε δάκρυ τσακωμού.

Περιμενε με.

Και οσο θα δοκιμάζουμε ξένες αγκαλιες και ξενα χείλη.

Η καρδιά θα ραγιζει.

Θα μαζέψουμε τα κομματια όμως.

Και θα τα κλείσουμε σε ενα σπίτι.

Ή σε ενα αμάξι.

Ή σε μια αγκαλια.

Δεν ξερω αν είσαι γυναίκα ή άντρας.

Μα ξερω οτι θα είσαι ο δικός μου ανθρωπος.

Και με συγχωρεις αν πλατιαζω.

Η αγάπη δεν είναι λαϊκή.

Να δινω και να παίρνω.

Ουτε μερικά στιχάκια του Δεγαμινιώτη μπλεγμένα με ειρωνείες,με μπερδέματα και με απειλές.

Η αγάπη είναι μια μάχη.

Οπλίσου καλα.

Και όταν θα ξιφομαχήσουμε για πρώτη φορα.

Θυμησου ότι το κάστρο ανηκει και στους δύο.

Γεια σας.

Σε όποιον αρέσει ο Δεγαμινιώτης παρακαλώ να αποχωρήσει από το Κόκκινο.

Το κείμενο ήταν για το soulmate.

Με αγαπη,
Φρου.