Κόκκινο

{Το κόκκινο στην Θεσσαλονίκη}

Η Θεσσαλονίκη πάντα έμοιαζε σε εμένα σαν εναν κόκκινο πίνακα που αποτελούνταν από μια πληθώρα πινελιών.

Εμείς ήμασταν οι πινελιές,εμείς στον Λευκό,εμείς στην Νέα Παραλία,εμείς στην πλατεία Αριστοτέλους.

Και πως να ξεχάσω το χαμόγελό σου που μπλεκόταν στης αυγής τα χρώματα,εκεί που μέχρι και ο ουρανός είχε πιτσιληθεί με λίγο κόκκινο.

Πάντα η Θεσσαλονίκη μου έμοιαζε το μεγαλύτερο μου ταξίδι και το πιο δυστυχισμένο κομμάτι μου.

Γιατί εσύ δεν είσαι πια εκεί,ο αέρας δεν έχει πια την μυρωδιά σου και να σου πω την αλήθεια δεν ξερω καν που είσαι.

Μπορεί αυτη την στιγμή,που εγώ είμαι τοσο μακριά από εσένα να περπατάς στα σοκάκια που περπατούσαμε και να με σκέφτεσαι κρατώντας ένα τσιγάρο στο στόμα σου.

Θα έδινα τα πάντα,και όταν λεω τα πάντα,εννοώ τα παντα.Την τελευταια μου αναπνοή,όλα τα χρόνια της ζωης μου για να σε δω μονάχα μια στιγμή και για να σε ζωγραφίσω στα πιο απομωνομένα μέρη του εγκεφάλου μου και σαν ένα φάντασμα να με στοιχειώνεις σε καθε γουλιά αλκοόλ που θα πινω.

Πάνε 2 με 3 χρόνια τώρα που εγώ τριγυρνάω το σωμα μου σε ξένες αγκαλιές και φιλάω χείλη που δεν ανήκουν σε εσένα.Μα κάθε βράδυ,όλα τα δάκρυα μου αφιερωμένα σε εσένα είναι.

Θυμάμαι,που μου έλεγες συχνά "λελέβωσε".Και όταν σε ρώταγα να μου πεις τι είναι,γέλαγες και ετσι ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνει.

Το περίεργο είναι οτι ποτε δεν μου έλεγες σ'αγαπώ μα την τελευταια φορά που βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη και που το χερι μου δεν ήταν στην δικη σου χούφτα,άκουσα εναν γεράκο να ψιθυρίζει εκεινο το λελεβωσε στην γυναίκα του.

<<Συγγνώμη κύριε,μα τι σημαίνει αυτο;>>

<<Αυτό κόρη μου,σημαίνει "σαγαπώ" στα παραδοσιακά ποντιακά>>

Εκείνη την στιγμή ένα κομμάτι από την καρδιά μου έσπασε και νομίζω οτι εκείνος ο γεράκος θα το έχει για πάντα στην τσέπη του γιατί ειδε τα δακρυσμένα μάτια μου.

Σε ψάχνω παντού,σε μισοτελειωμένους στίχους και τσιγάρα,σε σκονισμένα βιβλία με ανώνυμους συγγραφείς και στους ήχους του δωματίου που θα ορκιζόμουν οτι ουρλιάζουν το όνομα σου τα μεσάνυχτα.

Τώρα ποιος θα μου δώσει λίγο τα χείλη σου να τα φιλήσω;Ποιος θα μου δώσει το χερι σου να το κρατήσω λιγάκι;Ποιος θα μου δώσει εσένα ολόκληρο;

Τα τύμπανα ηχούν,η μουσική του κόσμου και ο ίδιος ο έρωτας με βουτάει μεσα στο νερο και το δευτερόλεπτο που είμαι έτοιμη να πνιγώ με ξαναβγαζει έξω.

Βασανιστήριο.

Έτσι είναι και η ζωή χωρίς εσένα,πάντα σχεδόν,πάντα οχι ολόκληρο,πάντα κάτι λείπει.

Τον κόκκινο πίνακα της Θεσσαλονίκης δεν θα τον βρεις σε κανένα μουσείο,ούτε στον ίδιο τον Λούβρο.

Ίσως τον βρεις ανάμεσα σε σκοτεινές θάλασσες εκεί που το φεγγάρι λούζει τα κύματα.Ίσως τον βρεις ξεσκισμένο στα παγκάκια γύρω από τον Λεύκο πύργο.

Και οταν τον ανακαλύψεις,έλα να με βρεις σε κάποιο κακοφημισμένο μπαρ της Αθήνας.Εγω θα έχω το τελευταίο κομμάτι,εγώ θα βαλω την υπογραφή του καλλιτέχνη.

Όμορφη Θεσσαλονίκη,ένα απο τα παιδιά σου νοσταλγώ.

                             •Τέλος•

Αυτό ήταν το τελευταίο κείμενο του βιβλίου <<Κόκκινο>> και μαζι και το τελευταίο κείμενο του 2016.

Εύχομαι το 2017,να είναι γεμάτο χαμόγελα,γεμάτο τέχνη,γεμάτο επιτεύγματα και γεμάτο κόκκινο.

Ελπίζω να σας άγγιξα όσο ήθελα,να σας τράβηξα την προσοχή και να συνεχιστεί αυτό και στα επόμενα βιβλία.

Όπως είπα το επόμενο χρώμα θα είναι έκπληξη.

Καλή χρονιά!

Με αγάπη,
Φρου.