Κόκκινο

{Η ταράτσα}

Η ταράτσα που ο ήλιος και το φεγγάρι συναντιούνται.Που κάνουν έναν παθιασμένο έρωτα και μετά βουτάνε στο χάος του ουρανού.

Εκεί καθόμασταν,με τα πόδια μας να κρέμονται στο κενό.

Το φεγγάρι ήταν αιματοβαμμένο σήμερα,το φεγγάρι ήταν κόκκινο όπως και οι ίδιες μας οι καρδιές που έσταζαν αίμα απο τις πληγές.

Θέλω να είσαι το τελευταίο πράγμα που θα δω πριν πεθάνω,έτσι του είχα πει.

Για αυτό,αυτή την νύχτα βρισκόμαστε εδώ και εκείνος προσπαθεί να γεμίσει όλο του το σύστημα με αλκοόλ ώστε να μην θυμάται τίποτα.Προσπαθεί να γεμίσει όλο του το σύστημα με ναρκωτικά και με άσπρη σκόνη ώστε να μην θυμάται την θέα μου,να με καταπίνει το μαύρο στην πτώση.

Είμαι έτοιμη,ψελλίζω και ένιωσα εκτός απο εκείνον και τα δέντρα να ανατριχιάζουν,και την πόλη,και την ίδια την Γη.

Ανεβαίνω πανω του όπως ήταν καθισμένος και τυλίγω τα πόδια μου γύρω του.Έτσι ώστε να συναντήσω τον θάνατο με το δικο του πρόσωπο στο μυαλό μου.

Δεν τον έχω ξαναδεί πιο απεγνωσμένο,τα μάτια του προσπαθούν να βρουν μια ανύπαρκτη λύση.

Αγγίζω τα χείλη του για μια τελευταία φορά και γέρνω το σώμα μου προς τα πίσω.

Τα χέρια του που προσπαθούν να με σταματήσουν μελανιάζουν την μέση μου.

Φεύγω απο πάνω του και βρίσκομαι στον αέρα μα πριν προλάβω να βυθιστώ στην απόπειρα πιάνει το χέρι μου.

Δεν ξέρω πώς το έκανε αυτό,δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να το έκανε αυτό σε τόσο λίγο χρόνο μα τι λόγο έχει το λογικό στην αγάπη;

Κρέμομαι απο μια κλωστή.Κρέμομαι απο το χέρι του.Τα δακρυσμένα μάτια του γυαλίζουν.

Άφησε με να φύγω αγάπη μου,ψιθυρίζω.

Και εκεί που το φεγγάρι συνουσιάζεται,εκεί με άφησε και εκεί τον ένιωσα για τελευταία φορά κα απο τις τεντωμένες φλέβες στο χέρι του πήρα ολα τα σ'αγαπώ του κόσμου.

Και καθώς ξάπλωσα απαλά στο πεζοδρόμιο άκουσα την δικιά του την κραυγή καθώς το αιμα του πάγωσε και η καρδιά του βγήκε από μέσα του...αφού την είχα πάρει εγω μαζί μου.

Αυτό το κείμενο το έγραψα ενω άκουγα το τραγούδι που έχω βάλει πάνω.

Για όσους δεν το εμφανίζει είναι το Bon Iver-Creeks.Με εμπνέει πολύ το συγκεκριμένο.

Ελπίζω να σας άγγιξε και εσάς το κόκκινο φεγγάρι.

Με αγάπη,
Φρου.