Κόκκινο

{Η νύχτα που δεν ξημερώσε ποτέ}

Το σώμα μου κουλουριασμένο δίπλα στο δικό σου.
Είσαι ανήσυχος.
Δεν μπορείς να κοιμηθείς.
Μα εγώ ειμαι κουρασμένη.
Μου έκανες έρωτα όλο το βράδυ.
Κλείνω τα μάτια μου και αποκοιμιέμαι.
Μα με παρατηρείς,το νιώθω.
Το ξέρεις ότι θα φύγω.
Και εγώ το ξέρω.

Ανοίγω τα μάτια μου.
Με τράβηξες στην αγκαλιά σου.
Αυτό με ξύπνησε.
Το σώμα σου είναι ζεστό.
Παίρνω το χέρι σου και το αγκαλιάζω.
Κοιμάμαι πάνω σου.

Η νύχτα δεν ξημέρωνε ποτέ.
Δεν ήθελε να ξημερώσει.
Ήξερε ότι αυτό θα διαλυόταν.
Προτιμούσε να μας αφήσει έτσι.
Σε αυτό το μικρό σπίτι.
Αγκαλιασμένους,γυμνούς με το σεντόνι μπλεγμένο στα πόδια μας.

Τελικά ξημέρωσε.
Μερικές ηλιαχτίδες διαπερνάνε τις τζαμαρίες.

Ακούω βαριές ανάσες και ύστερα αναφιλητά.
Σηκώνομαι απότομα.
Βλέπεις εφιάλτη.
Είσαι δακρυσμένος.
Σε ξυπνάω και σου λέω ότι ολα είναι καλα.
Με κρατας σφιχτά.
Δυσκολεύεσαι να μιλήσεις από τον πανικό.

Έχουμε κοιμηθεί μόνο δυο ώρες.
Κανονικά θα έπρεπε να κοιμόμασταν ήσυχοι και ευτυχισμένοι.
Μα δεν ήταν έτσι.

Πριν φύγεις ξαναδακρυσες.
Και εγώ άρχισα να κλαίω.
Δάκρυα έλουζαν τα μάγουλα μας.
Και κανεις δεν κατάφερε να ξεστομίσει την αλήθεια.

Όταν τελικά τον αποχωρίστηκα και οι μήνες περνούσαν μοναχικά,βαθιά μέσα μου ήξερα ότι εκείνη η νύχτα δεν ξημέρωσε ποτέ.
Σε εκείνο το σπίτι μπορούσα ακόμα να ακούσω τα ψιθυριστά σαγαπω.

Αυτό το σπίτι που μένω τώρα είναι τόσο μακριά από εσένα.
Και η απόσταση ήταν η αιτία που τα χείλη μας δεν ξανασμίξανε.
Παρατηρω την άδεια μεριά του κρεβατιού.
Θα ήθελα να ήσουν εδω.

Η νύχτα που δεν ξημέρωσε ποτέ ήταν μεθυσμένη με την σκέψη σου.
Ζαλισμένη από το κλάμα.
Και χτυπημένη από την αλήθεια.
Γεμάτο πληγές,όταν συνειδητοποίησε ότι μερικές φορές δυο άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να είναι μαζί απλά δεν μπορούν να το κάνουν να δουλέψει.

Με αγάπη,
Φρου.