Κόκκινο

{Όλα εκείνα που είχε ξεχάσει και είχε χάσει}

Από το χέρι την πήρα.

Και της έδειξα ολα εκείνα που είχε ξεχάσει και είχε χάσει.

Το καλό φαγητό.

Το ωραίο ηλιοβασίλεμα.

Την παιδικότητα.

Το ξέγνοιαστο καλοκαίρι.

Και της ψιθύρισα ενα <<Δεν πειράζει>> για όσα λάθη είχε κάνει.

Και την βοήθησα να βάψει το μαλλι της ροζ επειδή της άρεσε να ξεχωρίζει.

Και την φυγάδευσα εξω απο τα σύνορα του κόσμου που είχε φτιάξει.

Ήταν ένας βαρετός και απαίσιος κόσμος που δεν της άξιζε.

Και έφαγα ξύλο για αυτήν όταν κάποιος έξυπνος της ρίχτηκε σε εκείνο το μπαρ.

Και μέθυσα και κάπνισα όταν αποφάσισε να φύγει.

Και όταν ξάπλωσα εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι μου,δεν βρήκα ούτε την σάρκα μου,ούτε τα οστα μου,ουτε καν την ψυχή μου.

Ουτε σπίτι βρήκα.

Φυσικά,αφού τα είχα τυλίξει όλα σε ένα κουτί,προ πολλού,και της τα είχα χαρίσει.

-----------------------------------------------------------

15 χρόνια μετά.

Φέρνω βόλτες σε ένα σοκάκι με μπαράκια,έχει ωραία βραδιά.

Εμαθα πώς παντρεύτηκε και έκανε και ενα παιδί.

Εγω;

Εγώ εδω μωρέ.

Ναι μωρέ.

Το κινητο μου δονείται.

Δυσκολεύομαι να το βγαλω απο την τσέπη μου.

Είμαι λίγο ζαλισμένος από το ποτό.

Άγνωστος αριθμος.

Ας το σηκώσω δεν γαμιεται.

Η φωνή της κάνει αντίλαλο στα μέσα μου.

Που χάθηκες;

Που έψαξες;

Και τι θέλει;

Γιατί κλαίει;

Τα μάτια μου αντικρίζουν τα δικα της.

Με παρατηρούσε τοση ωρα.

Μπλε μάτια,μακριά μαύρα μαλλιά και κόκκινο κραγιόν.

-----------------------------------------------------------

Η μικρή Κέιτ παρατηρεί τα χέρια μου ενω μπλέκονται με της μητέρας της.

Δεν ξέρω γιατί είχε μπλέξει με εκείνον τον αλκολικο.

Δεν ξερω πως είχε ακόμα το νουμερο μου μετα απο τοσα χρόνια και με κάλεσε εκείνη την νύχτα.

Ποτε δεν ρώτησα.

Η ιστορία επαναλήφθηκε.

Τι έκανα;

Την παντρεύτηκα

Και της θύμησα όσα είχε ξεχάσει και οσα είχε χάσει.

Για δευτερη φορά.

Και θα το έκανα και για όσες φορές χρειαζόταν.

Την ημέρα εκείνη οταν ξάπλωσα βρήκα τα πάντα στην θεση τους.

Και σαρκα,και οστα,και ψυχή και σπίτι.

Και μια γυναίκα.

Και ενα μικρό κοριτσάκι.

-----------------------------------------------------------

Το γεμάτο ρυτίδες πρόσωπο της με κάνει να καταλαβαίνω οτι δεν έχω πολύ χρόνο για να της δείξω όλα αυτα που πάντα έκανα.

Και πριν την τελευταια της αναπνοή,μου ψιθυρισε ότι πια θυμόταν τα πάντα,και δεν είχε χάσει τίποτα.

Τα μάτια της γυαλισαν από ευτυχια.

Και μαζί με την δικη της την ζωή εφυγε και η δικη μου.

Κυριολεκτικά.

Εκείνη την τελευταία μέρα όταν έκλεισα τα μάτια μου για πάντα.

Κατάλαβα ότι το πάντα είναι αέναο.

Και βρήκα μια ευτυχία να με περιμενει στο τέλος του δρόμου και δυο μπλε μάτια.

Ουτε σάρκα μα ουτε και οστα.

Ανούσια τελικά αυτα.

Γεια σας.

Τι κάνετε αγάπες μου;

Οσοι με ρωτάτε για την <<Ιθάκη>> να ξέρετε ότι μετά τις πανελλήνιες το βιβλίο θα ξαναγραφτεί όλο απο την αρχή και θα προσπαθήσω να το εκδόσω κανονικά και οχι στο wattpad.

Με αγάπη,
Φρου.