Κόκκινο

{Η ανατομία του σύμπαντος}

Φαντάσου τη.

Σαν το συμπαν.

Δεν ξέρουμε τίποτα για αυτο

Δύο μάτια αστέρια,η χροιά της φωνής της μια βουβή μελωδία και γεμάτη με αγνώστους γαλαξίες.

Η ανατομία της.

Ποιος Θεός της έδωσε τέτοια μάτια;

Πράσινα,μαγνήτης.

Και αν δεν ηταν Θεός;

Ποιος διάβολος με τιμωρεί;

Τα χείλη της διψούν.

Μόνιμα,για βότκα.

Μακριά κάστανα μαλλιά που σε κάνουν να φαντασιώνεσαι διάφορα.

Αυτή να είναι στα τέσσερα και να της τα τραβάς προς τα πισω ώστε να μυρίσεις τις στάλες του ιδρώτα στο λαιμό της.

Και η κλειτορίδα της.

Ο διάβολος της την χάρισε αυτη αναμφίβολα.

Τρέμει.

Μια αμαρτία σε σχήμα ανθρώπινο.

Οργασμός.

Τεντώνει το κουντεπιέ της και τρέμει.

Το συμπαν.

Το δικο μου συμπαν.

Την περιβάλλει μια αβεβαιότητα και όμως ξέρει τα πάντα.

Ξέρει οτι μπορεί να παίξει μαζι μου.

Και γελάει τοσο δυνατά που σείεται ο τόπος.

Μα μεσα της γκρεμιζονται τα παντα.

Ειναι μελαγχολικό το σύμπαν.

Το ξέρεις ε;

Κλαίει κιόλας μερικές φορές.

Και καπνίζει.

Και δεν θα μπορούσα να σου εξηγησω καλύτερα την ανατομία του σύμπαντος.

Μονάχα θα σου πω αυτό.

Πονάει.

Την αγαπώ.

Την συγχωρώ.

Και ακόμα την ψάχνω αφού παίζει κρυφτό με τους γαλαξίες και την ακούω να σιγοψυθιρίζει το όνομα μου σαν παραλήρημα.

Πόσοι χάθηκαν στην νυχτά;

Πόσο θέλω να χαθώ και εγω.

Ο απρόσωπος αστροναύτης της ψυχής της.

Γεια σας.

Τελείωσα αυτό το κείμενο ενώ είμαι ξαπλωμένη με το boyfriend δίπλα μου χαχα.

Προφανως με έχει περάσει για τρελή.

Με αγάπη,
Φρου.