BERCESTE

∥B.03

 Ofisin içinde büyük bir sessizlik hakimdi. Dilhun ve Hilal ofisin içinde bomba etkisi yaratmış olan kutu ve nota bakıyordu. Üzerlerinde ki gerginlik her geçen dakika artarken Dilhun kesik kesik nefes alıyordu. Yaşadığı duygu yoğunluğu onu dibe çekmeye çalışırken korkunun bedenini ele geçirmesine izin vermek istemiyordu. Eğer bir kere düşerse, toparlanması zor olacaktı bunun bilincindeydi. Camın önüne doğru adımladı. Ofislerinde ki camlar plaza sistemine göre tamamen açılmıyordu. Sadece alttan ittirdi ve yarımda olsa kendine nefes alabileceği bir alan yarattı. Dışarının bütün gürültüsü içeri dolarken Dilhun'un zihni bunları duyamayacak kadar karmaşıktı. Kapılarının adeta yumruklanarak çalınmasıyla Hilal'in dudaklarından bir korku nidası fırlamıştı. Bugün defalarca çalınan kapıdan hiç hayırlı haber gelmemişti. 

Başlarına ne gelecek düşüncesiyle Dilhun kapıya adımladı. Kapının önünü gösteren ekrandan annesini görmesiyle duraksadı. Az sonra küçük çocuk gibi azarlanacağını biliyordu ve şu an bunu hiç istemiyordu. Kapıyı açtıktan sonra karşısında öfkeli gözlerle ona bakan annesini buldu. Annesi Neriman Öztürk kızının yanından hızla geçti ve omuzlarına attığı siyah kaşe kabanını çıkarıp koltuğun üzerine bıraktı. Her zaman ki gibi duruşundan ödün vermeden yeni boyattığı sarı saçlarını eliyle düzeltip, koyu kahve renginde ki kumaş pantolonunun cebine elini koydu ve topuklu botlarının ucunu yere vurarak ritim tutmaya başladı. "Siz! Siz nasıl böyle bir şey yapabilirsiniz?" 

"Anne..." Dilhun lafına devam edemeden annesinin keskin bakışları onun susmasına yetmişti. Neriman Hanım kızının yaptığını sorumsuzluk olarak görüyor ve bir anne olarak onun adına endişeleniyordu. "Dilhun! Sabah uyanıyoruz ve kızımızın ölüm fermanını yazışını okuyoruz! Yetmiyor bir de babanı arayıp birinin vurulduğunu söylüyorsun. Ne hissettiğimizin farkında mısın?" 

"Neriman teyze, bir baştan anlatmamıza izin verirsen..." Hilal araya girmekle ne kadar iyi bir karar vermişti emin değildi. "Senin sıranda gelecek! Anne ve baban yoldalar, birazdan burada olacaklar." 

"Ali iyi mi?" Dilhun'un konudan bağımsız olarak dile getirdikleriyle Neriman Hanım ikili koltuğa oturdu ve bacak bacak üzerine atıp bir soluk aldı. "Baban ilgilenmek için hastaneye geçti. Şimdi bana aklınızdan neler geçtiğini söyleyin. Neresinden bakarsam bakayım bir mantıklı açıklama bulamıyorum." 

"Yetmedi mi yaşanılanlar?" Dilhun ses tonuna hakim olamamıştı. Sabahtan beri bütünüyle bağırma isteğiyle doluydu ve ilk patlama noktası bu an olmuştu. "Babamın her gün başkanın emriyle birilerinin hayatını kurtarması ve onlara ortak olması yetmedi mi? Bunun için çektiği vicdan azabı yetmedi mi? Nereye kadar yaşayacağız bu şekilde? Bunun ucu size dokunacak farkındayım ama yapmam gerekiyordu." 

Dilhun'dan gelen cevapla dumura uğramıştı annesi. Yılların sessizliği ve alışkanlıklar artık onlara sıradan geliyordu ve birinin bunları yüzüne vurması onu afallatmıştı. Kocasının hastanesinde kimliği belirsiz kişiler geceleri getirilir ve tedavi edilirdi. Neriman Hanım bunca yıldır bu kişilerin kim olduğunu sorgulamaya sadece bir kez cesaret edebilmişti ve karşılığında ise hiçbir cevap alamamıştı. Gelen şöhret ve para zamanla tatlı gelmiş ve peşini tamamen bırakmıştı. "Babanın bu işten etkileneceğini biliyorsun." 

"Biliyorum. Ben her şeyi göze aldım anne. Sen her gece başını yastığa rahatça koyarken birileri ölüyor. En çokta her gece uyuduğunu düşündüğün babam içten içe ölüyor." Dilhun, annesinden bir destek göremeyeceğini tahmin etmişti. Annesiyle iyi anlaşırlardı aslında ama hayattan beklentileri her zaman farklı olmuştu. Babasının sessizliğinin onları düşündüğünden olduğunu biliyordu. Ara sıra geceleri kalkar babasını çalışma odasında bulurdu. Bazen içki içerken bazen ise ağlarken denk gelirdi. Hiçbir zaman onu sorgulamamıştı. Sorgulasa yanıtsız kalacağını biliyordu. Bu yüzden kendi adımlarını takip etmeyi tercih etti Dilhun. "Arka planda neler döndüğün hakkında bir fikrin yok Dilhun. Onların neler yapabileceğini bilmiyorsun."