I took a step forward.
And take a look down from this apartment's rooftop.
I closed my eyes.....
As I thought..........
I missed her so bad..........
I wanna see her now.....
I will see her now...
.............................
Urgh.....my head aches..
Crap!!..I can't move..
A hard slap land on my face.
It was Cameron.
Crying...
" What was that for??!! Are you insane??!! "
She was bitting her lower lip like she was avoiding to make any sound. She's crying badly.
Hands clenched...while looking at me straight into my eyes.
Shes trembling..
"Is there something wrong? Where's Darren.. Why are you alone here??...w-wait..why am I here by the way?? "
And another slap from Cameron.
What's with this girl?!.. She pissing me!
" You're an Idiot!! ..You're Selfish!! ..Wala kang pakialam sa nararamdaman ng mga tao sa paligid mo! ..Ano?! porket namatayan ka magpapakamatay ka na rin?!.. Akala mo ba wala lang to samin?! ..Akala mo ba pag recover mo lang ang gusto namin nila mama??!! ..Akala mo ba gusto lang namin na makalimutan mo sya??! ..Nagkakamali ka Kuya! ..Kaya kami..Ako ..nandito lagi sa tabi mo kasi gusto ko ako yung unang tao na lalapitan mo! ...Na ako yung unang tao na sasalo sayo! ...Na ako yung tao na hindi ka iiwan hanggang sa kaya mo na ulit!... Hanggang sa aalis ka na ulit!!... Wala naman akong hinihiling na kahit anong kapalit e...pero kuya.....wag mo naman ipamukha samin..sakin.. Na kulang pa kami...ako...na hindi pa kami sapat para bigyan ka ng dahilan para ipagpatuloy yung buhay mo na pilit mong binabasura dahil lang nawalhan ka!...paano naman kami nila mama?!.. Paano nalang yung mga taong may pakialam sayo?? ...Isipin mo rin naman kami kuya!.. Isipin mo rin na balang araw mapapagod din kami pero pinipilit namin na hindi umabot sa ganun dahil mahalaga ka samin..kuya...wag mong isipin na wala ka ng halaga dahil lang iniwan ka na nya. Nandito pa kaming pamilya mo. Nandito pa kami kuya Aertheaur!. Nandito pa ako!... "
Walang kahit na anong salita ang nais lumabas mula sa bibig ko. Hindi ko alam ang gagawin ko. Umiiyak ang kapatid ko sa harapan ko at hindi ko pa sya nakitang ganito..
Ang sakit..
Nararamdaman ko nanaman yung sakit..
Yung sakit na pipigil sa paghinga mo..
Yung sakit na magpapaiyak sayo..
Yung sakit na hindi mo alam kung kailan mawawala
Yung sakit na unti unting papatay sayo...
" kuya..kung may konting parte pa kami jan sa durog na durog mo nang puso..please...iparamdam mo. Iparamdam mo naman samin na may halaga rin kami sayo. "
Nanatili akong tahimik hanggang sa makalabas sya sa kwarto ng hospital.
Ano bang nangyayari sakin?!
Gusto ko magalit kay Cameron dahil sa lakas ng loob nyang sigawan ako ng ganun.
Pero naisip kong tama lang sakin yun dahil sumusobra na ako. Masyado akong nagpapadala sa emosyon ko. Pero gustuhin ko man o hindi..
Nasasaktan parin ako...
At hanggang ngayon sinisisi ko parin ang sarili ko sa nangyari.
Kung hindi lang sana ako nagpumulit nung gabing yun..
Kung hindi lang sana ako nagpaka bobo nung gabing yun...
Kung hindi lang sana ako nagpadala sa emosyon ko edi sana.......
Sana....
Sana buhay pa sya.....
Sana buhay pa si Francine..
