Sana sarılmak ve seni içimde ihtimali yoktu ama sen belki de bir ormanda yaşayan çayır çiçeğiydin. Bu ormandaki o büyük ağaçların yanında senin ne kadar yaşama şansın olabilirdi ki? O kocaman gövdeleriyle büyük yaprakları, dalları olan ağaçlar senin için en gerekli olan şeyi senden alıyorlardı. Sana gelmesine bile fırsat vermiyorlardı. Güneşi, güneşin o sıcak sımsıcak ışığını senden alıyorlardı. Başka bir çaren kalmıyordu senin, o büyük ağaçların gövdesine, dallarına, köklerine tutunmaktan başka. Yani o çok sevdiğin ışığı alamıyordun ama o ağaçların dallarına yapraklarına yapışarak ağaçların ürettiklerini alıyordun. Senin yapman gereken işi başkaları yapıyordu yani. Sen ise bir parazit gibi o ağaçlardan beslenmeye başladın. O ağacın kökleri senin köklerin, dalları senin dalların, yaprakları ise senin yaprakların oluyordu. Önceleri belki de neden izin vermiyorlar diye nefret ettiğin o ağaçların şimdi bir parçası olmuştun. Onların yaptıklarını içine kattın ve artık sen de o ağaç oldun. Onun kökleriyle aldığı suyu aldın, sen kendi köklerini toprağa bile değdirmeden. Onun yaptığı besini yedin, güneş ışığını bile görmeden. Peki burada sen mi suçlusun? O bilinmez ama sen yaşamaya ve büyümeye devam ettin, o ağaca şükür ede ede. Günün birinde bir insanın gelip o ormanı keseceğini hiç düşünmedin. O insan senin ağacını da kesti. ve sen o en başta görmek istediğin uğruna nelerini vereceğini düşündüğün güneşi karşında gördün. Ama sen onun güneş olduğunu çoktan unutmuştun. Gözlerin kamaştı ve kör oldun, alışmaya çalıştın, yapmaya çalıştın ama olmadı. Sen artık alışmıştın çabalamadan almaya. Köklerini toprağa bağlamak istedin ama toprak seni kabul etmedi. Tutunamadın. Sonunda solup kurudun. Şimdi sen şükretmeli misin ağaca, güneşe veya toprağa? Bilinmez ama şükür edeceğin tek bir şey var. O da ağaçları kesen insan. O değil miydi seni sana hatırlatan? Gerçeği görmeni sağlayan. En başta dedim ya sen küçük bir çayır çiçeğiydin. Bense, o ormandaki senin ağacını kesen o insan.
