Size bugün başımdan geçen bir olayı anlatmak isterim. 9 ay sevgili olduğum çocukla Ağustos ayında ayrılmıştık o günden bugüne barışmak gibi bir şey olmadı. Benden nefret etti ve bende artık ondan nefret etmeye başlamıştım, aklıma geliyordu alışmıştım acısına. Bugün 2 arkadaşım buluştuk. Bir yere oturduk ve mutluydum içimde bir sevinç vardı. Sonra konu sevdiğim çocuktan açıldı. Aralıksız 2 saat konuşmuşuzdur, hemen sonra yanımızdan geçti ve ben baktım sadece baktım. Sonra biz çok sıkıldık sinemaya gidelim dedik, sinemaya gittik bilet alırken, arkamda o varmış. Arkadaşım anırarak 'Melliissss' diye bağırdı. Arkamı döndüm ve onu gördüm, görmez olaydım. Sigara içmeye çıktı benim kalbim nasıl atıyor, sanki kalbim yerinden fırlayacak. Gitti arkamızdaki masaya oturdu, arkamı dönemiyordum dönsem onu görecektim. Dönemedim. Arkadaşlarım git sarıl dedi. Saçmalamayın dedim. Git sarıl deyse gideriz falan dediler. Mecbur gitmek zorunda kaldım. Tam cesaretimi topladım o kalktı gitti. Yine arkasından baktım, başka hiçbir şey yapmadım. Kendime söz verdim eğer gelirse bu sefer sarılacaktım. Arkadaşım aradı ve çocuk geldi. Sırf bir şey konuşacağım için geldi. Ve konuşamadım yine gidiyordu ve koştum bağırdım. Döndü arkasını bana baktı ilk kez düzgün bir şekilde konuştuk. "Sarılabilir miyim?" dedim. Kabul etmedi. Zorla sarıldım. Kokusunu içime çektim ve bu kadar acıymış ki. O kadar kötü bir duyguymuş ki... Sarıldığım için mutluydum ama gözgöze geldiğimiz an onun içindeki o boşluğu, o acımasızlığı, o kırılmışlığı gördüm. Dediğim tek şey "Kokusu acıma sızdı, acımasızdı."
