Hayallerim,sevdam, herşeyim...
505. günün caresizligiyle merhaba.Guzel bir gün geciriyorsundur umarım;bensiz, musmutlu.Bugun seni uzun bir zamanın ardından mutsuz edeceğim sanırım.Belki de pişman olacaksın mesaj atmakla... Sakın üzülme!
Bu sana yazıp,moralini bozacağım son mektup olacak.Soz veriyorum çekip gideceğim gönül darağacından.Sadece bu zamana kadar duymandan korktuğum iç sesimi tanık göstereceğim; degismedigime.
Ben değişmedim!Yine aynı ufak kızım.Senin ufak yaramaz şımarığın.Her "şımarıksın-degilim" inatlasmasin da sinirlenip çekip gittiğin o şımarık.
Özledi seni şımarığın,hem de çok.Sesini özledi,gözlerini özledi,kimseye degismeyecegin saçlarını özledi.
Bogazima biraz sen düğümlendin sanırım.Anılarımız uçuşup gidiverdi gözümün önünde.Ağlamadım,toz kaçtı gözüme.Yine sinirlendin öyle değil mi? Ne biçim bir kızım ben? değmeyen ama tanıdıkça tımarhanelik eden.Özür dilerim."Ne bu hal?" Diye sorduklarında çocuğun tekiyle ömrümü tükettim dersin.
Sende fark ettin işte.Ne sen bana iyi geliyorsun,ne de ben sana.Birbirimizin hayatını alt üst ediyoruz.Allah katında yatacak yerimiz yok.Sen beni kısıtlamaya çalışıyorsun,ben seni tavırlarımla boguyorum.Sen oldukca olgun ben o kadar çocuk.Sen hayatla 8 yaşında tanışmış,ben sanırım hala yolunu bulamamıştım.Ne tezat doluyuz öyle dondurmayla Adana yer gibi.Tek ortak yönümüz; ikimizde yalnız, birbirine muhtaç.
Sen bana baba olmuştun,her şeyi yasaklayip, koruyup kollayan; bense sürekli şeker isteyen bir çocuk.Beni dinlemezsen kaybedersin demiştin.Kaybettim;seni... Mutluluğu...
Bu bir itiraf mı yoksa elveda mektubu mu bilemiyorum.Ama bir tek isteğim var.Kendine iyi bak.
