Birçok fotoğrafınızı gördüm, bakabildim içim acımadan.Kendimi buna inandırarak o fotoğraflara odaklanıp yüzünün her ayrıntısını ezberleyebildim.Onun kadar yakın olamamışken kirpiğinin yanağına düşüşünü bile adım gibi ezbere bildim.En son çekildiğiniz fotoğraf var şimdi elimde, senin hırkan onun üzerinde.Gülüyor gözleri, dünyanın en mutlu insanıymış gibi.Gülmüşsün, ve sanki ölmüşüm gördüğümde.Hiç tanıdık gelmiyor artık gözlerindeki ışık.Sanıyordum ki gözlerim o ışığa bile aşık, o ışığa bile alışık.Unutmuşum, sesin gibi.Nasıl unuttuysam sesini, o ışığı bile unutmuşum.Ama bir aydınlık görmeyeli çok olmuştu gittiğin günden beri.Sabahlarıma bile zifiri karanlıklar çöküyordu, çöküyordum.Ve sanırım aylar önce çekildiğim bir fotoğrafta, ben de böyle gülüyordum.Sahi en son ne zaman içimden geldiği gibi gülebildim bilmiyorum.Hoş, bir içim kaldı mı onu da bilmiyorum.Elini sağ omzunun üzerinden geçirip sol yanında, boynunun en güzel yerinden süzerek diğer eliyle tutuvermiş.Saçları yüzüne düşmüş içimi yangın yerine çeviren kızın.Ve sevdiğim adam ona bir nefes kadar yakın.Her gece olduğu gibi bu gece de bir şarkıyla eşlik ederim kendi acıma.Geçerim aynanın karşısına, silerim gözyaşlarımı.Ben beklemesine beklerim de, beni kim bekleyecek öldüğümde ? Yeniden yaşar derler mi gözlerime bakıp, ararlar mı çocuklar gibi şen şakrak haykırışlarımla yankılanan sesimi, sahi biri terketse özler mi beni ? Biraz önce böyle özledim işte seni.Biraz sonra yine seni özleyeceğim.Ve yarın sensizliğin ilk günüymüş gibi, o taze acımla içeceğim.Ben düşerim, kalkarım düştüğüm yerden.Ne sevdamdan vazgeçerim, ne de senden.Birgün avuçların boş kalırsa burada soğuğa dayanamayıp buz kesen ellerim.Beklerim.Sanki aylarca kımıldamadım yerimden, sanki aylardır bomboş bir evdeyim.Ve soracak olursan asıl yerimi, ölüme terkettiğin yerdeyim.
