Bir kadın vardı. Çocukken aşık olduğum. 12 yaşlarında felandım, 1 ay sevgili olduk olmadık. Neyse velhasıl kelam, bir gün buluştuk. Utancımdan yüzüne bakamıyorum, sadece gülüyorum gözlerine dalıyorum. O da sadece gülüyor. Biraz yürüdük, bir kadının gül sattığını gördüm ve bir tane alıp ona verdim. Teşekkür etti ve gülümsedi, Dünyalar benim oldu. Yaklaşık 45 dakka olmuştu, hadi gidelim dedi. Tamam dedim. Yanında ki arkadaşı, daha el ele tutuşmadınız dedi. Ben de utanırim felan dedim. Zar zor tuttum elini, kalbimin attığını hissedebiliyordum. Ellerin çok soğuk dedi, hiç ısınmazlar dedim. O da, benimkiler de hiç soğumaz dedi. Zıt olduğumuzu o an anlamalıydım. Ve o gün bitti, evlerimize döndük. Ertesi sabah, ona kendi ellerimle hazırladığım hediyeyi vermek için sınıfına gittim. Ben de tam senle konuşmaya geliyordum dedi. Buyur söyle dedim, elimdekini görmüyordu. Neyse, Ya Mahmut dedi. Ben ayrılmak istiyorum dedi. Resmen zaman durdu, boğazıma bir şey düğümlendi. 2 dakika felan öyle kaldım. Elimdeki hediyeyi yavaşca arkama sakladım, Eyvallah dedim ve döndüm arkamı gittim. Aradan 3 sene geçti, tekrar konuşmaya başladık. Her gece o uyumadan önce ona şarkı söyler ve uyuduktan sonra biraz nefesini dinler, sonra kapatırdım telefonu. Bir gün eski erkek arkadaşıyla barıştığını duydum, o günden sonra hiç aramadı. Bende aramadım. Beni 2 kez öldürdü o kadın. 6 yıl oldu, ellerim hala ısınmıyor. 'Kimseyi haddinden fazla sevmeyin' Paramparça oldu kalbim, 19 yaşındayım...
