หลังเลิกเรียน นัมจุนขับรถพาเด็กข้างบ้านนามว่าแทฮยองไปที่บ้านสวน ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ทั้งสองคนขับรถกันมาเพียงลำพังโดยไม่ได้บอกใครแม้กระทั่งจองกุก ด้วยความรีบมาก แทฮยองกลัวว่าจะกลับบ้านไม่ทันเลยออกมาทั้งชุดนักเรียนแบบนี้
"นายช่วยเล่าเรื่องแบบละเอียดให้ฉันฟังบ้างได้มั๊ย นายทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับซอกจินเลยนะ ฉันไม่ใช่หมากในเกมส์ของนายนะเว้ย " พูดแบบสบถ แต่สายตายังคงจับจ้องกับถนนด้านหน้า
แทฮยองหันมองนัมจุนอย่างเบื่อหน่ายแล้วยอมเล่าเรื่องคืนนั้นให้นัมจุนฟังในที่สุด
"ก็วันที่จีมินขอไปนอนห้องซอกจินอ่ะ ผมเห็นมันยกนมขึ้นมาจากครัวสองแก้ว ผมก็เลยไปขอมันกินแก้วนึง ทำท่าจะยกแก้วนมขึ้นดื่ม อยู่ๆมันก็ดึงแก้วนมกลับไปแล้วยื่นอีกแก้วมาให้ผมแทน ตอนแรกผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนพี่จองกุกเดินเข้ามาในห้องแล้วบอกว่าเลิกกับจีมินแล้ว แล้วจีมินก็ไปนอนกับซอกจินนี่แหละ ผมเลยคิดได้ว่านมแก้วนั้นมันต้องมีอะไรแน่นอน ไม่งั้นมันคงยอมให้ผมกินไปแล้ว""
แทฮยองอธิบายยาวแต่คนด้านข้างกลับยังทำหน้างงอยู่ แทฮยองไม่รู้ว่านัมจุนแกล้งโง่หรือโง่จริงกันแน่ บอกขนาดนี้ยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกหรือไง
"พี่ไม่เข้าใจจริงๆเหรอ" แทฮยองถามกลับด้วยหน้าตาเซ็งโลก นัมจุนทำแค่หันมาพยักหน้าแล้วมองทางต่อ
"พี่ว่ามันไม่แปลกเหรอ ทำไมซอกจินต้องหวงนมแก้วนั้นอ่ะ ถ้าไม่มีอะไรพิเศษในแก้ว ผมก็น่าจะกินได้ถูกมั๊ย"
"แล้ว?"
"ผมคิดว่าจีมินโดนวางยานอนหลับ เหมือนที่พี่โดนอ่ะ"
"แล้วถ้าโดนวางยาจริงแล้วมันจะเป็นยังไงต่อ นายช่วยพูดให้เคลียร์กว่านี้ได้มั๊ยเนี่ย"
"ก็ถ้าโดนวางยาจริงๆ แสดงว่าคลิปที่ซอกจินขู่มันไม่มีอยู่จริงยังไงล่ะ จีมินก็หลับ พี่ก็หลับ มันจะมีคลิปอนาจารได้ยังไง ทำไมเรื่องแบบนี้พี่คิดไม่ได้อ่ะ"
