SAF KAN-ANKA

-14- ara bölüm

Aksiyon asıl şimdi başlıyor. Bu bölüm bir ön bölüm. Heyecanlanmanız için. Şaka şaka. Aksilikler yüzünden Biraz daha ilişkilerine deyindim. Yorum bırakmayı tabiki unutmuyorsunuz. Canım Anka kuşları🔥

..................
Araba yolculuğu sessiz geçmişti. Dudaklarını araladığı her an geri kapamıştı.

Konuşmak istemediğimi biliyordu. O yüzden o da susmayı tercih etti. Evin önüne geldiğimizde bakışlarımı ona çevirdim. "Teşekkürler." İfadesiz yüzü bozulmadı. "Etme."

Ayağımın dibindeki çantamı kavradım. "Uyuyana kadar burdayım merak etme."

Çantamın üzerindeki elim duraksadı. "Akın.." gülümsemeye çalıştı. "Hadi güzelim, git dinlen." Parmak uçlarımı yanağına sürttüm. Hafifçe okşadım. "İyi geceler, Akın."

Gülümsedi. Kafasını yana çevirerek yanağındaki avucuma minik bir öpücük kondurdu. "İyi geceler, Anka."

Arabadan indim. Apartman kapısına ilerlerken arkamdaki arabayı hissedebiliyordum. Gerçekten de bekleyecek miydi?

Kime; Akın
Akın, git.

Kimden; Akın
Anka, uyu. Yukarıya gelip kendim uyutmak istemiyorum.

Telefonu hırsla kapattım. Yukarı çıktıktan sonra kapıyı tıklattım. Annem yine kapıyı bekliyor olmalı ki kapı hızla açıldı.

Anneme yorgun bir gülümseme gönderdim. "Yorgunum, yatacağım." Bir şey demesini beklemeden odama yöneldim. "Abla?"

Fersun'a da gülümsedikten sonra odama girdim. Kapıyı kapatarak yatağıma ilerledim.

Üzerimdekileri çıkarma gereği duymadan oturdum. Hala orda olup olmadığını merak ediyordum. Bir süre yatakta oturdum. Ne gözümü kırptım ne başka bir şey yaptım.

Sadece bekledim. Kafam bomboştu. Hiç olmadığı kadar. Perdenin arkasında durdum. Bakışlarımı apartmanın önündeki arabaya çevirdim. Hala oradaydı. Işıklarım kapalıydı.

Uyumadığımı nasıl anlıyordu. Cebimdeki telefonum titredi.

Kimden; Akın
Güzelim, perdenin arkasından çekil ve uyu artık.

Geriye bir adım attım. Beni görebiliyordu.

Kime; Akın
Uyuyamıyorum.

Uyuyamıyordum. Korkmak değildi bu. Dedikleri beni uyutmuyordu. Ondan uzak kalmam gerekirken o beni aşağıda bekliyordu.

Kimden; Akın
Aşağıya gel?

Kapımı araladım ve kafamı koridora uzattım. Tün ışıklar kapalıydı. Annem ve Fersun uyumuş olmalıydı. Saat 12'yi geçmişti zaten.

Hızlı adımlarla kapıyı açtım ve anahtarı alarak çıktım. Olabildiğince sessiz kapatmıştım kapıyı.
Merdivenleri yavaş yavaş indim. Apartmanın kapısının önündeydi. Ağır kapıyı kendime doğru çektim. Bakışları anında beni buldu. "Gitmemişsin?"

Kafasını salladı. "Uyumamışsın." Yüzümü buruşturdum. "Uyuyamadım." Gülümsedi.

"Ben de gidemedim."

Parmaklarını saçlarıma daldırdı. Beni yavaşça kendine çekti. Kollarımı kaldırıp sarılmadım. Kafamı omzuna gömdüm. "Korkuyor musun?"