Kuğunun Ölümü

Bölüm 9

🎐Afro💚♥

💕Keyifli okumalar💢

🍁Yukarıda ki 🍃harika müziği🎸 dinlemeden geçmeyin 😉

☆☆☆

Afra hala dudaklarının üzerindeki sıcaklığı hissedebiliyordu ve Afro'nun kulağına doğru fısıldadığı son cümle. Rüyadamıydı ya da sıcaktan halüsünayson filan mı görüyordu. Hayır hayır kendisini içine doğru çeken bu gözler hayal olamayacak kadar gerçekçiydi. Hele ki kırmızı dudakları, hala hissedebiliyorken bunların hepsi ne rüyaydı ne de halüsünasyon.

Birden Afro'nun kollarında kurtularak ne diyeceğini bilemez bir halde " Be-benim gitmem lazım." diyerek utançla koşmaya başlamıştı. Afro' da arkasından ilerliyordu ve düşünceliydi. Aslında o da şaşkındı. Afra'yı öpebileceğini o bile tahmin etmemişti. Herşey aniden gerçekleşi vermişti. Çok fazla konuşuyordu ve onunla inatlaşıyordu. Susmak bilmediği için onu susturmanın en iyi yolunun bu olabileceğine karar vermişti ama galiba yanlış bir şey yapmıştı.

Ya şimdi Afra kendisinden tamamen uzaklaşırsa? Ya birinden hoşlanıyorduysa ya da bir sevgilisi vardır belkide. " Off sen ne yaptın Afro!" diyerek kendisini suçlamaya başlamıştı. Daha önce hiç bahsetmemişti bu konulardan ama sevgilisi olsaydı şimdiye kadar anlardı herhalde o kadar da salak değildi ya. Afro Afra'nın arkasından bıraktığı rüzgarın esintiyle birlikte aklındaki sorularla kalakalmıştı öylece.

Afra çoktan uzaklaşıp gözden kaybolmuştu. Ama Afro daha fazla arkasından gidemedi, gitmedi. Çünkü onun ve kendisinin biraz yalnız kalmaya ihtiyaçları vardı sanki. Ona bu fırsatı vermesi gerekiyormuş gibi hissediyordu, içinden bir yerlerden böyle daha iyi olacağına dair hisler beliriyordu. Hava kararana kadar sahilde dolandı durdu tüm gün ve yaptığının doğru mu yoksa yanlış mı olduğuna karar vermeye çalışıyordu.

En sonunda içindeki sese kulak vererek gidip özür dilemenin en iyi şey olduğuna karar vermişti. Hata yaptığını söyleyerek gönlünü almaya çalışabilirdi. Belki affedebilirdi kendisini sonuçta bu kadar gaddar bir kız değildi. Belki de kendisi aşırı tepki gösteriyordu.

" Şu hale bak. Bana kendisini affettireceği yerde şimdi benim kendimi ona affettirmem gerekecek. Ne kız ama!" diyerek kendi kendisine gülümsemeye başlamıştı.

Eve doğru yaklaşmaya başladığında Afra'nın belki de Roma'ya geri dönmüş olabileceğini düşündü. Öylece çekip gitmişti ve hiç bir haberde vermemişti. Demek ki sandığından da fazla sinirlenmişti. Bahçe kapısından yavaşça içeriye girip evin merdivenlerine doğru yöneldiğinde Afra'nın merdivenin en üst basamağında öylece başını yaslamış bir vaziyette oturduğunu görünce şaşırarak gözlerini açmıştı. Tabi karanlıkta ve uzaktan Afra'nın onun yüzündeki şaşkınlık ifadesini göremeyeceğini biliyordu. Sanki hiçbir şey olmamış gibi ağır ağır merdivenleri çıkarak Afra'nın yanına oturmuştu.

Evet buraya kadar herşey iyiydi. Ama Afra sanki onu görmemiş gibi hiçbir şey söylememişti. Afro boğazını temizleyerek hafiften öksürdü. Ama Afra'dan hala bir ses çıkmamıştı. Daha sonra dayanamayarak konuşmaya başladı.

" Gittiğini sanmıştım. Şaşırdım doğrusu. Aslında ben bugün olanlar için özür dilerim. Bir eşeklik yaptım. Eğer bana bir şans verirsen hata mı telafi edebilirim."

Afra hala ağzını açıp tek kelime dahi etmemişti. " Hadi ama inatlaşma özür de diledim bak." Afra'dan hiç ses çıkmayınca en sonunda Afro dayanamayarak Afra'nın kolundan tuttu ama sanki kızgın bir demire değmiş gibi elinin yandığını hissetti. Ve daha da kötüsü bu sıcak havada titriyordu. Hemen Afra'nın alnına dokundu. Vücudu resmen cayır cayır yanıyordu. Bir an ne yapacağını şaşırdı ve eli ayağına dolanmıştı.