Psycho ❃ [joker/batman]

viii ► scare

Şimdi bunu bana açıklamalıydı. Hemen, şimdi!

Suratımdaki ifade fazla komik olmalıydı ki arabaya bindiğinden beri ilk kez güldü. Ama korkacağım tarzda güldü. İşte düşündüğüm işkenceler şimdi başlayacaktı sanırım. Harley gibi olmak ne demekti? Beni çıldırtmaya mı çalışıyordu bu maydonoz kafalı?

Bir dakika, beni cidden çıldırtmaya çalışıyordu. Tabi ya! Harley neydi? Deliydi? Benimde deli olmamı istiyordu! Bu şekilde onun ikinci manyak Harley'si olacaktım! Bu kadar ileri gider miydi? Hadi ama adam beni isterse öldürürdü, tabiki ileri giderdi!

"Bence demek istediğimi anladın."

Arabadan indi ve aşırı bir naziklikle kapımı açtı ve elimden tutarak beni aşağı indirdi. Sanki beni delirtmeye değilde dans etmeye götürüyor gibiydi. Bu beni her zamankinden daha çok korkutmuştu çünkü bu onun normal hareketleri değildi. Yani şuan ona göre anormal davranıyordu. Beni neler beklediğini gerçekten öğrenmek istemiyordum.

Beni arabayı dışında parkettiği eski binanın içine soktu. Ne olduğunu anlamamıştım. Depo muydu? Fabrika mıydı? Bilmiyorum. Ama onlara yakın bir şeydi. İçeri girdik. Hala aynı pozisyonda yürürken beni bir odaya soktu. Odada bir sandalye haricinde bir şey yoktu. Beni oraya oturttu.

"Sana bir şey anlatmak istiyorum."

Beni buraya bir şey anlatmak için mi getirmişti yani?

"Sence bu hale neden geldim? Hiç merak ettin mi?"

Yok canım neden etseydim ki zaten? Gayet normal biriydi!

Kafamı tereddütle salladım.

"Çünkü başıma hayatımın en kötü olayı geldi. Şimdi şöyle düşün," Ellerini daha rahat hareket ettirmek için ceketinin eteklerini geri attı. "Bir adam var, bu adam fakir ve bir ailesi var. Bir eşi. Hayatının aşkı!" Hayatının aşkı kısmındayken sesi fazla yükselmiş ve cinnet geçiriyormuş gibi bir izlenim yaratmıştı. "Ve bir de daha doğmamış bebeği. Bu adamın ailesini geçindirmesi için insanların ona gülmesi lazımmış. Ama nedense O APTAL İNSANLARIN HİÇBİRİ ONA GÜLMEMİŞ!"

Bu manyak neler zırvalıyordu böyle? Ve neden sadece bir hikaye değilmişçesine davranıyordu? Hiçbir şey olmamış gibi aynı ses tonunda devam etti.

"Sonra adam bulaşmaması gereken bir işe bulaşmış. Bu sırada karısının öldüğünü öğrenmiş. İnanabiliyor musun? TAM DA PARA KAZANIP ONLARI SARAYLARDA YAŞATACAKKEN ÖYLECE İKİSİ DE ÖLMÜŞ!"

Bu ani ses iniş çıkışları beni korkutmalı mıydı bilmiyorum. Ama şuan pek korkutmuyordu. Aksine o adama üzülmüştüm. Yani anlattığı hikayedekine. Ama bunların bulunduğumuz durumla ne ilgisi vardı? Bunu anlamıyordum.

"Ama bulaştığı işteki kötü adamlar  onun peşini bırakmamışlar. İşi yapmak zorundaymış. Adam istemeye istemeye bunu kabul etmiş ve sonunda ne olmuş?"

Bana döndü ve ateş saçan gözlerle bir yanıt bekledi. Ne kadar sinirlenmişti öyle! Bir şeyler düşünmeye çalıştım ama konuşamadım. Cevap veremedim.

"B- Ben anlamıyorum bunu neden anlatıyorsun?"

"Neden mi anlatıyorum? Neden mi?! Ah, hikayenin sonunda anlayacaksın! Sonra adamlar Batman tarafından basılmış ve bu sırada asıl kahramanımız olan adam da bir asit havuzuna düşmüş! ASİT! HAVUZUNA!" sustu ve derin bir nefes aldı. "Şaka gibi değil mi? Sonra da adam çıldırmış! Evet! Aklını kaçırmış!"

Tabi ya! Bu adam Joker'dı! Başından beri bana kendi geçmişini anlatmıştı! Nasıl da anlamamıştım. Bir de üstüne üstlük ona acımıştım. Ama şuan karşımdaki adamla o adamın aynı olabileceğini sanmıyordum. Yani nasıl olabilirdi? Doğmamış bir çocuğu ve bir karısı olan Joker ha?