Psycho ❃ [joker/batman]

xvi ► clarity

Bruce şişeyi yerden aldı ve ağzına dikledi. Kendini bok gibi hissediyordu. Jane'e yalan söylemiş onu kandırmıştı! Jane'i! Gerçekten sevdiğini kabul ettiği kadını! İçinde durdurulamaz bir vicdan azabı vardı. Hah! Vicdan azabı ve Bruce öyle mi? Gerçekten Dick ya da Damian bunu duysa gülmekten ölürdü.

Sanki içinde iki ayrı kişi yaşıyordu. Biri Bruce'tu diğeriyse Batman. Sadece biriyle yalan söylemişti ama ikisiyle de onu seviyordu. Keşke işler böyle gitmeseydi. Keşke başka bir yolu olabilseydi ama artık yoktu. Şansı varken Selina dediğinde ona kim olduğunu söylemeliydi. Başından ne geçtiyse birer birer anlatmalıydı ama lanet güven problemi onu eline geçirmişti. Ama şu an güvendiğini bilse de anlatamazdı özellikle de Batman'in onu kullandığını sanarken. Eğer öğrenirse sevdiği bir kişi daha kendisini terk etmiş olacaktı. İşte herkese kendini kapatmasının lanet sebebi buydu! Hayatında artık birini bile kaybetmek istemiyordu.

"Efendi Bruce, iyi misiniz?"

Bruce sadece kafasını iki yana sallayabildi. Yatağında doğruldu ve Alfred'in getirdiği yiyeceklere bir göz attı.

"Teşekkürler Alfred ama aç değilim."

"Efendi Bruce inanın bunlar size o elinizdeki zehirden daha iyi gelecekler."

Orta yaşlarını çoktan geçmiş adam yavaşça Bruce'un elindeki şişeyi kavradı ve aynı şekilde geri çekti. Ardından tepsiyi komidine bıraktı. Bruce bunları sadece izlemişti. Yerinde bir heykel dursa daha canlı görünürdü.

"Efendim, bu kadar kendinizi üzmeye gerek yok. Bayan Crow'un şimdilik bundan haberi olmayacak. Nasıl olabilir?" Elini Bruce'un omzuna koydu ve orayı güven verircesine sıktı. "Zamanı geldiğinde ona siz söyleyeceksiniz ve o zaman Bayan Crow bunu anlayacak. Güvenin bana."

Bruce yüzüne küçük bir tebessüm yerleştirmeye çalıştı. Yapabildiğinden emin değildi.

"Umarım Alfred."

Ardından Alfred içki şişesiyle odadan çıktı.

•••

Joker kadının son mesajına cevap vermemişti. Bu konu hakkında daha çok şey bilmek istiyordu ama Joker bir şey demeyecekti. İstediğini almıştı. O kız Harley falan değildi. Olamazdı ve asla da olamayacaktı. Harley tekti.

En başından beri yanlış yapmıştı. Ama hatasını anlamıştı nihayet. Harley ve onun arasında dağlar kadar fark olduğunu artık biliyordu. O sadece Harley'i özlüyordu. Onunla oynamayı, herhangi çılgın bir şeyler yapmayı... Ama bunları bir daha yapamayacaktı. O ölmüştü ve kimse onu geri getiremeyecekti.

Nefes alamadığını hissediyordu. Ölmeden önce sadece onun bir baş belası olduğunu sanıyordu Joker. Ayak altında gezen bir çocuk gibiydi ama işte bir şeyi kaybedince değerini anlıyordunuz. Joker bunun farkına vardığına seviniyordu. Ama bir süreliğine buradan gitmeliydi. Her şeyden uzak durmaya ihtiyacı vardı. O da bir insandı! Her ne kadar psikopat biri olsa da, bunu başka bir yerde de yapabilirdi. Sadece Gotham'dan uzaklaşmalıydı.

Telefonundan bir numara tuşladı.

"Bana bir araba bul."

Telefondan onay sesi gelince kapattı. Gotham'ın suç kokan gece havasını özleyecekti.

•••

Hasta hissediyordum. Sanki saatlerce yağmurun altında durmuşum da zatürre olmuşum gibi. İlaç içmiştim. Hala etkisini göstermemişti ama yakında gösterecekti. Zaman kaybetmemek için üzerime rahat bir şeyler giyip tekrar yatağa uzandım. Bruce'a bir özür borcum vardı. Ben onunla öylece kaba bir şekilde konuşmuştum ama o bir kez bile bana Joker konusu yüzünden kızmamıştı. Gerçekten çok fazla sabırlı bir adamdı.