Making Love with Trevor PG13

Epilogue

Making Love with Trevor

Epilogue

Anne's POV

It's been two months.

No sign of Trevor.

Siguro nga, nararapat ito saakin. I didn't put in any effort though alam ko na sya ang mahal ko.

I was too busy of thinking how to repay Owen's kindness. Pero truth is, nasasaktan ko rin lang pala sya.

Nag lagay ako ng kape sa baso. At uminom.

Maybe this is the life I get kapalit ng pananakit sa dalawang taong minahal ako ng tapat. Ang maging mag-isa.

Napapikit ako.

Bakit kaya hindi ko nalang tinanggap si Owen ng bumalik ito saakin? At least, I have someone who loves me.

Yun naman ang hiningi ko diba?

Na may isa sakanila ang bumalik saakin? At kung sino man iyon ay sa kanya ko ibibigay ang atensyon at commitment ko?

I thought for a while.

Si Owen ang dumating. Mapapasaya ko pa kaya sya? Kung sakaling sumama ako sa kanya? May chance parin kaya na matututunan ko syang mahalin kahit paunti unti katulad ng dati?

Napapikit ako.

I don't think kaya ko pang maging sakim. Ang maging klase ng babae na ari ng ibang lalake pero naikakama ng iba.

Gusto ko ng makita si Trevor. Gusto kong mapasakanya ulit. Hindi ko nga maintindihan ngayon kung bakit ko pa sya hiniwalayan noon.

Diba dapat nga maging masaya ako? Kasi sya ang nakauna saakin. At hindi iba.

I was trying to keep it a secret before. Paid money to that Allan. That blackmailer. Tapos, nung nalaman ko na si Trevor pala, magagalit ako? Oo, alam nya nga, but he just didn't want me hurt.

Napaka-selfish kong tao. Pati ang mga anak nya, ipinagkait ko sa kanya most of the time.

He was always fighting for me. Ako lang itong layo ng layo. Gulong gulo. If I just had fight for our love, katulad ng ginawa nya, oh di isa lang ang nasasaktan ngayon. Si Owen.

It's evil to think of it that way. Pero yun lang ang pwede para mas maunti ang masaktan.

F-ck.

I should be looking for him now, diba? Fighting like he always did. Pero paano? Nagtatago sya.

***

***

Another 2 months passed.

Still, no Trevor. Para akong nakatira sa mundo na 48hours ang isang araw. Napakatagal. Nakakainip. Nakakapagod. The only thing that keeps me going ay ang anak namin.

Wala akong ginagawa araw araw kundi ang matulog at asikasuhin sila.

I know it's crazy but i'm holding on to that hope na naiisip nya rin ako. Na pinagiisipan pa nya ng maigi kung babalikan nya ako. Siguro ay nahihiya lang sya. Kung hindi naman ay nagpapalipas lang ng sakit na naidulot ko sa kanya.

I know he didn't mean what he said that day.

Na he never wants to see me ever again. I mean, how is that possible? He told me na ako ang buhay nya. I'm assuming na ngayong wala ako, nahihirapan syang mabuhay.

He will come into his senses..

..at least, that's what I believe in.

***