Het Verlangen [18+]

3.

'Meneer de Worm vraagt naar jou,' zei Isabelle grijnzend. 'Hij wil je.'
'Iewl Iz, hou op! En zeg maar tegen hem dat ik hem niet wil bedienen. Ik doe het niet, ik wil zijn aanbod als personal assistant niet. Vertel hem dat maar.' Isabelle haalde haar schouders op en liep terug. Sophie keek vanaf haar plek naar de jongeman. Ze wou zijn reactie zien. Woedend, teleurgesteld? Maar zijn reactie verraste haar. Hij keek heel kalm en zei: 'Ik wil juffrouw Sophie graag persoonlijk spreken.' En daarmee was het ook klaar. Geen ge-maar mogelijk. Isabelle kwam terug lopen. 'Je hebt het vast wel gehoord. Hij wil je persoonlijk spreken.' Sophie keek peinzend. 'Zeg maar tegen hem dat hij kan ophoepelen.'
'Schat je hebt zelf benen en zelf een mond. Zeg het maar zelf tegen hem.' Ze pakte haar theedoek af en nam haar eigen plek weer in. 'Verdomme...' vloekte Sophie binnensmonds. Ze streek haar kleren recht en ging nog eens met een hand door haar haar. 'Het is geen pasfoto of zo,' lachte Isabelle. 'Ach hoepel toch op,' zei Sophie terug.
'Zeg dat maar tegen hem,' zei Izzy grijnzend.

En zo liep Sophie beheerst naar meneer De Worm. Ja dat was zijn bijnaam geworden. 'Meneer, wat kan ik voor u betekenen?'
'Je kan mijn personal assistant zijn,' zei hij. Het bloed stroomde naar haar wangen. Had hij dan nog steeds niet door dat ze het niet wilde?! 'Ik moet u helaas teleurstellen. Ik neem uw aanbod niet aan.' Ze draaide zich om en liep weg. 'De beste wijn van het huis en het verassingsmenu. En twee glazen,' riep hij haar nog na. Hij verwachtte dus echt iemand. Isabelle was alweer vertrokken naar de kelder en kwam aan met hun beste wijn. 'Succes d'r mee,' grijnsde ze.
Sophie schonk de wijn in. Wat ze niet zag, was dat Alec haar met een grijns aankeek. Een grijns van bewondering. Ze is zo mooi, dacht hij. Ze was nog mooier als ze opstandig was. Koppig, maar beeldschoon.

'Dus je date komt vanavond wel, of hoe zit dat nou?' vroeg Sophie geïnteresseerd.
'Ze komt inderdaad vanavond wel.'
'Oh ja? Waar is ze dan?' vroeg ze bijtend en ze keek om zich heen.
'Neem plaats.' Sophie keek geschokt. Bedoelde hij nou dat zij zijn date was?! 'Ik meen het,' zei hij toen hij haar gezicht zag. Hij stond op en schoof een stoel naar achter. Hij moest moeite doen om een klein waardevol woordje uit te spreken. 'Alsjeblieft?' Vroeg hij met zijn kaken pijnlijk op elkaar.
Sophie haatte zichzelf hiervoor, maar nam uiteindelijk toch plaats. 'Zou ik mogen weten waarom je mijn aanbod hebt afgewezen?'
Ze slikte even. Zou ze de waarheid vertellen of zou hij haar dan als moederskindje zien? Om eerlijk te zijn was ze dat ook wel, maar om dat hard op tegen een succesvolle zakenman te zeggen, was ook weer gênant. 'Het past niet bij mij,' zei ze uiteindelijk.
'Maar je bent wel bediende in een restaurant. Dus het dienen van mensen, zit toch ergens in je. En je went er wel aan. Heb je het contract gelezen?'
'Ja ik heb het contract gelezen... En daarna verscheurd.' Hij trok een wenkbrauw op. God damn it! Hij ook al, dacht Sophie. Hoe vaak ze het ook voor de spiegel probeerde, een wenkbrauw optrekken lukte haar nooit. Alleen als ze hulp kreeg van plakband of dergelijke, maar dat zag er ook zo belachelijk uit.
'Het spijt me, ik kan het niet,' zei ze als laatste en ze liep weg.

Die volgende ochtend lag er een pakketje in de brievenbus. De afzender stond er ook op: Alexander Jacobus Willems Groenendijk.
Wat moest die worm nu weer? Sophie opende het pakketje en er viel een briefje uit.

Denk er alsjeblieft nog eens over na.
Ik wil morgen graag met je praten over je definitieve antwoord.
- Alexander Groenendijk

Er stond ook een adres, waar ze elkaar morgen zouden treffen. Zuchtend pakte ze het contract. Exact dezelfde voorwaarden en regels, algemene en belangrijke informatie, taken en verantwoordelijkheden. Zelfs het papier rook hetzelfde als het vorige contract. Ze pakte haar oude contract, dat ze in tweeën had gescheurd en nam haar aantekeningen over in het nieuwe contract.

Die avond was hij er weer. Waarom viel die worm haar zo lastig?! Ze vroeg het niet meer. Nee Sophie was boos. Boos op hem en al helemaal boos op zichzelf.
Ze was een boek aan het lezen in haar vaste hoekje en keek expres niet op toen hij voor haar stond. 'Hoef je niet te werken?' vroeg hij bijna teleurgesteld. Ze keek nog steeds niet op. 'Ik dacht dat wij elkaar morgen pas zouden treffen, meneer Groenendijk.' Ze zag hem niet, ze zag zijn gekwetste blik niet. Hij nam plaats voor haar en keek haar onderzoekend aan. Alles aan haar was zo mooi. Haar golvende bruine haar, haar prachtige donkere ogen en hoe ze op haar lip beet. Dat hoorde hij te doen, dacht hij. Hij hoorde in haar lip te bijten. Haar golvende haar vast te houden en te verdrinken in haar intens donkere ogen. Ineens keek ze op, alsof ze had gemerkt dat hij haar gebiologeerd aankeek. 'Hoepel op,' zei ze ineens. 'U heeft het recht niet om ineens binnen te wandelen. U heeft me een dag denk tijd gegeven. Geef me die dan ook werkelijk.'
Hij had haar nog nooi zo gehoord. Eigenlijk bedoelde ze gewoon: 'Flikker op ik wil je nooit meer zien!'
Maar de manier waarop ze het zei, was toch respectvol. 'Nee. Hoepel jij maar op, ik ben hier te gast,' zei Alec met een grijns. Hij vond het heerlijk om haar een beetje op te naaien. Hij vond het haast leuk om haar zo koppig te zien. Maar tot zijn verbazing stond ze op. 'Tot morgen, meneer Groenendijk,' zei ze boos. Ze liep weg. 'Beste wijn van het huis en het verassingsmenu!' riep hij haar weer na. Ze schudde afkeurend haar hoofd en haar haren schudden mee.

Die avond had Alexander haar boven zien zitten. Voor een raam op een vensterbankje. Er kwam een zachte oranje gloed vandaan. Op het vensterbankje lagen verschillende kussens en dekens. Ze leek zo zachtaardig. Zo rustig. Zo verdwaald in haar eigen wereldje. Integendeel tot die gedachten, was ze een pittige tante. En ook al had hij al meerdere meiden gehad. Zij was toch anders. Uniek. Bijzonder.