Het Verlangen [18+]

20.

Isabelle stond nog steeds buiten te wachten. Waar bleef ze nou? Dacht ze ongeduldig. Misschien hadden ze eindelijk een goed gesprek gehad en waren ze in bed beland. Ze moest grijnzen van de gedachte. Ze keek nog een naar het huis en reed de oprit af. Na een tijdje reed er een ambulance voorbij, vol gas en de sirenes stonden aan. En het eerste wat Isabelle dacht was: SOPHIE!?

Ze draaide snel om en drukte het gaspedaal zo hard in dat het haast pijn deed. En ze had ook nog gelijk ook. Eenmaal weer terug bij het droomhuis van Alec, waar de ambulance inderdaad al stond, duwde ze de deur met veel geweld open.
'WORM!? WAAR BEN JE!?' riep ze woest. Alec keek verbaasd op. Hij had een badjas aan en zat geknield bij Sophie. Hij hield haar hand vast.

Alec stond op en hield zijn handen omhoog. 'Isabelle, rustig. Ik kan het uitleggen', hij keek om zich heen, op zoek naar een uitweg.

Als eerste reactie greep Izzy haar schoen, ze had dan geen stiletto's aan, maar gympen moesten voldoen vandaag. Zo snel als ze kon maakte ze haar veters los en gooide haar schoen richting het hoofd van Alec. Helaas bukte hij net op tijd en raakte haar schoen een vaas achter hem, die daarna in stukken uit elkaar viel. 'Isabelle, ik meen het!'

'Ja ik ook! Klootzak! Blijf uit haar buurt.' Een tweede schoen had ze alweer gereed in haar hand. Het koste haar heel veel moeite om zich in te houden en niet meteen die schoen naar zijn veel te knappe kop te gooien. Alec liep nog steeds met zijn armen omhoog een stukje naar achteren.

Sophie werd met een brancard naar de ambulance gebracht. Isabelle liep mee, achteruit, nog steeds haar ogen gericht op de verschrikkelijke klootzak. 'Waag het niet om haar op te komen zoeken in het ziekenhuis. Ik ben bereid om al mijn schoenen naar je te gooien. Je hebt geluk gehad vandaag, ik heb genade gehad met mijn gympen. Het volgende paar wordt stiletto's. Ik hoop dat dat duidelijk is.'

Alec keek haar fronsend na, maar voordat hij zijn mond kon openen, werd de voordeur dichtgemaakt.

Hij liep gefrustreerd naar boven. Deze keer heb je het echt verkloot, dacht hij. Hij pakte een bezem en begon alle scherven van de wijnfles op te ruimen. Danique was nog steeds vastgebonden. Ze moest moeite doen om haar ogen open te houden. Ze had zo veel vragen. Hoe lang was ze al vastgebonden? Was dat een sirene? Waarom was er zo veel chaos? Wie schreeuwde er?

'Alec, wat wa...', begon ze.

Maar Alec kapte haar meteen af. 'Nee, waag het niet! Mond houden.'

Maar ze had zo veel vragen!? 'Alec...'

'Wat zei ik nou?!' bulderde hij.

Danique zuchtte en liet haar hoofd hangen. 'Ja dat dacht ik ook ja', riep Alec, nog steeds woest.

Nadat hij alle scherven had opgeruimd en de wijn had opgeboend, maakte hij eindelijk Danique los. Ze keek hem boos aan. Hij keek haar vermoeid aan. 'Waag het niet om een attitude te krijgen, want daar heb ik nu absoluut geen zin in.' 

Maar Danique's ogen spuwden vuur. Ze had wel zin om hem een beetje op te fokken. Ze wist net zo goed als hem, dat wanneer hij haar flink kon straffen, hij er extreem van genoot. Al zijn opgefokte gevoelens kon hij dan uiten op haar egale kont, die dan heerlijk roze zou worden. Het werd soms wel heel pijnlijk, maar het was het waard. 

Een grijns sierde haar gezicht. 'Stiekem wil je dat ik wel je grens overga, zodat je me kan straffen. Als dat is wat je wil, kan je dat ook gewoon zeggen. Ik zou het je laten doen, echt waar', ze keek omhoog in zijn ogen. Zijn kaken waren strak op elkaar. Zijn adem was erg zwaar en onrustig. Danique had echt wel door wat voor effect ze had op hem. En ze genoot er van! 

Ze stak een van haar vingers naar hem uit en ging met haar nagel over zijn borst. Ze draaide een rondje om hem. De stof van zijn badjas voelde heel glad. Ze stond nu achter hem. Haar handen gingen over zijn rug naar zijn borst. Nog nooit had hij haar werkelijk zo veel laten aanraken. Haar lippen gingen richting zijn nek en oor. 'Zeg het Alexander. Zeg wat je wilt', fluisterde ze in zijn oor. Haar lippen streelde zijn nek. En toen werd Alec weer echt wakker. Zijn handen grepen naar haar polsen en knepen hard. Danique hapte naar adem. 'Alec, Alec je doet me pijn. Laat mijn polsen los', zei ze verbaasd en boos tegelijk. 'Alec ik meen het!' 

Hij liet haar polsen los en smeet ze van zich weg. Hij draaide zich om en keek haar recht in haar ogen aan. Danique schrok van haar zicht. Zijn ogen. Zijn ogen waren nog donkerder dan gewoonlijk. Ze waren normaal donker blauw, maar wel helder. Alleen nu. Ze leken haast zwart. Van afstand zou ze waarschijnlijk het verschil niet kunnen zien tussen zijn iris en pupil. 

Ze had het wel eens gehoord van andere submissives. Wanneer dit gebeurde, eindigde het vaak niet al te best voor de submissive. 'Alec, het is denk beter als ik ga. Je hebt rust nodig.' Ze liep rustig richting de deur. 'Ik ga nu, oké?' Ze durfde het oogcontact niet te verbreken. Zijn zwarte ogen doorboorden haar gedachten. Ze draaide zich om en had de klink van de deur al vast. Toen voelde ze zijn handen om haar middel, hij trok zich naar haar toe. Danique liet een harde gil. 

Hij duwde zijn hand voor haar mond. 'Shh', suste hij. Zijn stem klonk gevaarlijk zacht. Ze was nog nooit zo bang voor hem geweest. 'Jij gaat nog lang niet weg...'

----- 

Spannend hè?! Ik ben echt heel gemeen ;p 

Sorry voor het lange wachten, ik had niet bepaald inspiratie en tijd voor schrijven... 

x LelyBookz