Het Verlangen [18+]

18.

De auto reed van de oprit af. Sophie had wat spullen gepakt en was zo snel mogelijk naar huis gegaan. Alec duwde gefrustreerd de deur achter zich dicht. Ons?!! Wat dacht ze wel niet!? Er was geen "ons", en die zal er ook nooit komen! Zijn plan ging helemaal de verkeerde kant op. Het enige dat hij wilde was Danique het tegenbewijs aantonen. Dat hij niet afhankelijk van haar was. En zodat hij eindelijk van dat verschrikkelijk irritante maar heerlijke wijf af was.

Vrijdag was nog door te komen en zaterdag voor een groot deel ook. Maar het voelde zo verkeerd. Wetend dat Sophie nu bij haar familie was en waarschijnlijk niet eens aan hem dacht. Terwijl hij niks anders kon dan aan haar denken. Was hij niet te bot geweest de laatste tijd? Had ze dan werkelijk nog steeds niet door dat het niks zou worden? Niet meer dan een submissive en een dominant...

Maar integendeel, Sophie kwam aan bij het oh zó vertrouwde restaurantje. Ze liep rustig naar binnen, maar toen Isabelle haar fronsend tegemoet kwam, stroomden de tranen uit haar ogen. Izzy liet haar dienblad vol met drankjes vallen en liep haastig naar Sophie. Wat heeft die eikel nu weer geflikt!?

'Ben je ontslagen? Heeft hij je aangerand? Heeft hij je geslagen? Wat heeft die worm geflikt?! Zeg het dan Soof, ik kan je niet helpen als je alleen maar blijft huilen', zei Isabelle radeloos. Sophie had heel de avond gehuild en geen woord gesproken. Ze lag opgekruld op haar bed met een grote knuffelbeer in haar armen. Haar hoofd lag op Isabelle's schoot, die zachtjes haar haren streelde. 'Wat heeft hij geflikt, Soof?', vroeg Isabelle nog een keer. Maar deze keer zonder woede tot haar grote verbazing. Ineens stopte Sophie met huilen. Het veranderde in kleine snikjes.

'Zal ik wat water halen? Of chocolade? Of Ben & Jerry ijs? Zeg maar wat je wilt', zei Izzy zachtjes. Sophie begon stom te lachen en te huilen tegelijk. 'Je bent de beste Iz, ik hou van je', zei ze snikkend.
'Soofje, ga je me nog vertellen wat er is gebeurd?' probeerde Isabelle niet al te opdringerig te zeggen. Sophie keek haar aan. En het enige dat in haar ogen was te zien, was vermoeidheid en verdriet. Die lul kan echt mijn stiletto's naar zijn kop krijgen!, schreeuwde Isabelle vanbinnen.
'Ik ben stom geweest heel stom...' zuchtte Sophie.

Zaterdagavond trok Alec het niet meer. Hij griste naar zijn telefoon en scrolde door zijn contactenlijst. Het was een gewoonte. Hij zocht bij de D. Daan, Daen, Dallas, Damien, Damon, Danielle, Danique. Danique! Hij klikte op het groene telefoontje. Haar telefoon ging over.

: Heyy, Danique hier!
'Danique kom zo sn...'
: Ik kan nu even niet opnemen. Dus laat iets achter na de piep of bel later terug. Dooeeggg!!
Alec liet zijn telefoon teleurgesteld vallen en liep naar zijn keuken. Dan maar een bak ijs en een goeie actiefilm. Na een tijdje begon hij echt rusteloos te worden. Het lukte hem amper nog om op te letten tijdens de film. Zijn handen begonnen te jeuken... Nog maar een keer proberen dan, dacht hij.

: 'Hey Alexander, wat onverwacht zeg! Mag ik vragen waarom je had gebeld?'
'Hey Danique, uhm... kan je zo snel mogelijk naar mijn huis komen?' vroeg hij met een schorre stem.
: 'Ah, ik begrijp het al. Je hebt zeker die meid weggestuurd, omdat ze je diepste verlangen niet kan vervullen. Prima schat, ik ben er over 10 minuten.'
'Nee Danique, zij heeft mij verlaten...'
: 'En waarom dan? Was het te veel voor haar? Je bent ook niet erg lief in bed hè.'
'Nee, nee dat was het niet. Denk ik. Maar ik zag die blik in haar ogen... Die blik die ik vaker heb gezien. Maar ik kan het niet. Ik heb al vaker submissives weg moeten sturen. Door die blik, door hun gevoelens... Ik wilde haar niet wegsturen, maar het is goed dat ze zelf even is weggegaan.'
: 'Wat jij wilt schat, ik kom er zo aan.'
En daarmee werd het gesprek geëindigd.

'Schattie, iedereen heeft wel eens stomme dingen gedaan. Je moet wat specifieker zijn', zei Isabelle.
'Ik... Ik heb gevoelens voor Alec, denk ik...', zei Sophie met een knalrode kop.
'Oh nee! Nee, nee, nee,' Isabelle verhief haar stem, 'meid nee! Nee!! Je mag en kan geen gevoelens voor die worm krijgen! Nee, hij is slecht voor je Soof!'
'Hoe weet jij dat nou weer?!' riep Sophie uit.
'Soof, geloof me nou maar. Hij is zo'n typische fuckboy, nog lang niet toe aan een relatie.'
'Izzy, jij kent hem helemaal niet. Hij is leuk, grappig en liefdevol.'
'Pff... Dat wil iedereen geloven, lieverd. Kijk naar hem. Hij is de heerlijke duivel in levende lijve. Hij is niet goed voor je Sophie. Hij zal je hart innemen en aan stukken schuren. En dan, dan laat hij je achter met je gescheurde hart.'
'Je bent gewoon jaloers!'
'Nee Sophie, dat ben ik niet. Maar ik ben wel je beste vriendin en ik laat je hart niet zo maar breken door zo'n egoïstische en oversekste worm als Alexander Groenendijk!'
De tranen begonnen weer te stromen. Isabelle legde haar armen om Sophie heen. 'Iz, ik vind hem echt leuk... Ik weet niet wat ik moet doen.'

Izzy zuchtte diep. 'Als jij hem echt leuk vindt, moet je er voor gaan. Pak hem met beide handen en zeg gewoon wat je van hem vindt! En als hij je niet zo ziet, verdien je veel beter dan een worm die je laat lopen. Dan neem je ontslag en zal ik je met ijs en open armen ontvangen. Dat beloof ik.'