Het Verlangen [18+]

9.

Alec en Sophie liepen weer naar beneden. Hij had nog steeds niet verteld wat er nou achter de zwarte deur met gouden klink zat. Het wekte haar nieuwsgierigheid. Een slechte eigenschap volgens haar moeder en een geschenk volgens haar vader. Zou ze er naar vragen? Ze trok bijna haar mond open, toen Danique naar beneden kwam lopen. In skinny jeans en een wit bloesje met een lage decolleté. Sophie keek jaloers toe hoe soepel en charmant Danique zich voort bewoog. Ze liep met een sierlijk die je alleen zag bij modeshows. Ze grijnsde naar Alexander en hij lachte terug. 'Elegant hoor,' zei hij. Hij moest zijn best doen om haar niet direct te nemen. Dat zou ten eerste ongepast zijn in de keuken en ten tweede was Sophie er.

Ze bestelden pizza en namen plaats op de bank. 'Ik heb me denk ik nog niet voorgesteld,' zei Danique. Ze stond op en schudde Sophie's hand. 'Danique Manders.'
'Sophie Verheijen.'
'Ik had al wat over je gehoord. Alec heeft al veel over je verteld.' Ze dacht aan de keren dat ze het met Alec had gedaan. Omdat hij afleiding wilde. Zonder succes, want hij kreunde zelfs een paar keer haar naam. Danique moest heel veel moeite doen om een neppe glimlach op te zetten. 
'Oh echt?' Sophie keek beduusd naar Alec. Die nu met rode wangen op de bank zat. Danique begon meisjesachtig te lachen en liep op Alec af. Ze reikte haar hand uit naar hem om hem aan te raken. Zo snel als het licht, greep hij haar pols vast. 'Niet doen.' Hij keek haar intiem en nijdig aan. Hij ademde heel zwaar. Danique leek heel even geschrokken, maar liep toen lachend weg, richting de keuken. 'Wie wil er wijn!?'
Even kruisten hun blikken en Sophie en Alec schoten beiden in de lach. De afgelopen twee keer dat ze alcohol op hadden, was steeds één van hun dronken geworden. Nou ja, aangeschoten. 'Nee dankje,' zei Alexander.
'Prima, jullie keuze.' En ze kwam terug lopen met een vol glas rode wijn en natuurlijk de fles wijn zelf.

De bel ging en Sophie stond op. 'Ik doe wel open.' Danique en Alec knikten en kletsten gezellig door over dingen die Sophie niet kende. Ze liep door de grote hal en kon nog steeds niet geloven dat ze hier woonde. Tenminste, in de rechtervleugel.
Ze opende de deur en keek verrast op. Hij keek nog niet op, omdat hij nog druk bezig was met zijn telefoon. 'Uw pizza's. Hawaii, Margaritha en Salami. Dat is dan €33,75. Pinnen of contant?'
'Michael!' riep Sophie blij. De pizzakoerier keek geschrokken op. 'Sophie!' Hij zette de pizza's neer en trok haar in een knuffel. 'Wat toevallig dat ik jou weer eens zie! Is dit het huis van je nieuwe baas?!'
'Jup, I know. Imponerend hè.'
'Wauw, wat een chic huis zeg...'
'Fietje, waarom duurt het zo lang?' Alec kwam de hal binnenlopen.
'Meneer Groenendijk, dit is een goede vriend van mij. Hij werkt in het restaurant van mijn ouders. En blijkbaar ook als pizzakoerier.'
Alec keek hem afkeurend aan en gaf snel €35. 'Laat de rest maar zitten.' Hij legde zijn hand bezitterig op Sophie's heup. Ze schrok er een beetje van. Het bloed steeg naar haar wangen. Michael keek fronsend van Alec naar Sophie. 'Geniet van uw pizza's.' En toen sloot hij de deur.

Danique was na het avondeten naar huis gegaan. Ze zei dat ze thuis nog wat dingen moest doen, Alec had haar met een wenkbrauw opgetrokken aangekeken. Ze liep naar de hal en Alec liep haar achterna. Toen hij haar bijna had ingehaald en naast haar liep, legde hij zijn hand op haar rug. Hij kneep in haar shirt en hield het stevig vast. Hij boog zich naar voren en fluisterde in haar oor. Danique huiverde. 'Ik kan het niet meer. Sorry.' Hij rechtte zijn rug en wachtte op haar reactie. Ze wist direct waar dit overging en snoof van woede. 'Jij gaat hier spijt van krijgen, Alexander Jacob Groenendijk. Jij gaat hier zo veel spijt van krijgen. Zij zal nóóit aan jouw verlangen kunnen voldoen. Net zoals al die andere meiden. En wanneer ze dat inziet, zal haar hart breken. Wéér een hart. De hoeveelste zou dat dan zijn? De zesde? Zevende? Je komt toch wel terug bij mij. Ik hoef daar niks voor te doen. Dat doe jijzelf.' Alle woorden kwamen er hatelijk en sissend uit. 

Hij keek haar niet begrijpend aan. Ze grijnsde en liet al haar witte tanden zien. Ze legde haar hand op zijn borst en deze keer hield hij haar niet tegen. Hij was helemaal van zijn stuk, te verbaasd om iets te doen. Ze fluisterde wat in zijn oor en liep weg. Haar woorden galmden door in zijn hoofd. 

Jij verlangt naar mij.